Chapter - 7

အပိုင်း (၇)

စန်းလော့သည် ကလေးနှစ်ယောက်ကို တောင်ကုန်းနှစ်ခုကျော်သည်အထိ ခေါ်လာလိုက်ပြီး နောက်ဆုံးတွင်တော့ သည်နေ့အတွက် သူတို့၏ပစ်မှတ်ကို ရှာတွေ့သွားတော့သည်။ – လမ်းစဉ်ခြောက်သွယ်သစ်ပင်။

‘မသေမျိုးသစ်ပင်’နှင့် ကွမ်းရင်းသစ်ပင်’ဟူ၍ သည်အပင်ကို ခေါ်သည့် တခြားနာမည်များလည်း ရှိသည်။

ထွက်မလာခင်က ရှန်အန်းသည် ဆန်ပြုတ်ပြုတ်နေစဉ် စန်းလော့က သူတို့သည် ဘာအစားအစာကို ခူးလျှင် ကောင်းမည်ဟု စဉ်းစားလာခဲ့သည်။

နေမကောင်းဖြစ်ပြီး ဆာလောင်မှုမှ အနည်းငယ်သက်သာလာပြီးနောက်တွင် စန်းလော့သည် သူမကိုယ်သူမ ဝန်မပိစေရန် သတိထားနေရလေသည်။ အင်အားကို ချွေတာဖို့ဆိုလျှင် သူတို့လုပ်သမျှအရာတိုင်းတွင် အစီအစဉ်တစ်ခု ထားရှိဖို့က အရေးကြီးကြောင်း သူမက သိလေသည်။

သူမသည် မူလခန္ဓာကိုယ်၏မှတ်ဉာဏ်များကို သေသေချာချာ ရှာဖွေလိုက်ပြီး သည်အပင်ကို ခပ်ရေးရေးလေး မှတ်မိသွားသည်။ သို့သော် မှတ်ဉာဏ်က ဝိုးတဝါးနှင့် တဒင်္ဂမျှသာ။ မှတ်ဉာဏ်အတိအကျကို သိဖို့က မလွယ်ကူချေ။ စန်းလော့သည် သူမက ထိုအပင်ကို အနီးအနား ဘယ်နေရာတွင် တွေ့ခဲ့မှန်း လုံးဝသေချာမသိ ဖြစ်နေတော့သည်။ သူမ လုပ်နိုင်သည်က ရှန်းအန်းနှင့် ရှန်းနဉ်တို့ကို အနီးနားက တောင်ကုန်းများသို့ ခေါ်သွားပြီး တောင်ပေါ်လမ်းများတစ်လျှောက် ရှာကြည့်ရန်ပင် ဖြစ်တော့သည်။

ကံအားလျော်စွာ သူတို့၏ဇွဲရှိသည့်စိတ်က အကျိုးဖြစ်ခဲ့လေသည်။ သူမသည် မောပန်းခြင်းဒဏ်ကြောင့် လဲကျတော့မည့်ဆဲဆဲ နောက်ဆုံးတော့ ထိုအပင်ကို ရှာတွေ့သွားတော့သည်။

စန်းလော့သည် ဝမ်းသာသွားသော်လည်း ကိုယ်တိုင်ခူးဖို့က အလွန်မှ အားနည်းနေ၏။ သို့နှင့် သူမက စိမ်းစိုစိုနှင့်အသားထူသည့်အရွက်များပါသည့် အကိုင်းအခက်များကို ခူးရန် ကလေးနှစ်ယောက်ကို ညွှန်ကြားလိုက်တော့သည်။

ရှန်းအန်းနှင့်ရှန်းနဉ်တို့သည် အံ့ဩသွားကြပြီး ဘာလုပ်ရမည်ကို သေချာမသိသလိုဖြစ်သွားတော့သည်။

သူတို့တွေက ဆင်းရဲတယ်ဆိုပေမဲ့လဲ ပတ်ဝန်းကျင်တောင်တွေမှာ တောဟင်းရွက်တွေ အများကြီးရှိတာပဲ။ သူတို့တွေက မတတ်သာတဲ့အဆုံး အရွက်တွေကို စားရလောက်တဲ့အထိတော့ မဟုတ်သေးဘူးလေ။ ဟုတ်တယ်မလား။

သိမ်မွေ့သည့်သဘာဝရှိပြီး စန်းလော့နှင့် ပိုပြီးရင်းနှီးသည့်သံယောဇဉ်ရှိသည့် ရှန်းနဉ်က သူမ၏သံသယကို ဖွင့်ပြောလိုက်တော့သည်။

“မကြီး ညီမလေးတို့တွေ ဒီအရွက်ကို တကယ်ပဲ စားလို့ရသလား”

သူမ၏မေးခွန်းက ရှန်းအန်း တွေးနေသည့်အရာကို ထုတ်ပြောလိုက်ခြင်းပင်။

“ရတာပေါ့၊ အဲဒါတွေက စားလို့ရတယ်၊ အဲဒါတင်မဟုတ်ဘူးနော်၊ ငါတို့တွေ ဒါတွေကို ဆန်နဲ့တောင် အရောင်းအဝယ် လုပ်လို့ရနိုင်လောက်တယ်” စန်းလော့က သူတို့ကို အာမခံပေးလိုက်၏။

စန်းလော့ပြောနေသည့်အပင်မှာ ရှေးခေတ်အခါတွင် ‘မသေမျိုးတို့ဖူး/နတ်သမီးတို့ဖူး’ဟု သိကြလေသည်။ စန်းလော့ကိုယ်တိုင်လည်း တောင်ပေါ်တွင် နှစ်ပေါင်းများစွာ မနေခဲ့ဖူးလျှင် သည်အပင်ကြောင်းကို သိလိမ့်မည်မဟုတ်ချေ။ လူအများစုသိကြသည့် ဂျယ်လီပင်နှင့် ပိုပြီးဆင်လေသည်။

မတူညီသည့် ပါဝင်ပစ္စည်းများဖြင့် လုပ်ရသော်လည်း နတ်သမီးတို့ဖူးကို ပြင်ဆင်ပြီးသွားလျှင် ဂျယ်လီပင်နှင့် တော်တော်လေးဆင်တူပြီး အရောင်နှင့်ပုံစံက အနည်းငယ်ကွာခြားသည်။

ဟုတ်ပါသည်။ ရှန်းအန်းနှင့်ရှန်းနဉ်တို့ကတော့ ဒါကို မသိကြချေ။ သူတို့သည် သည်လိုသစ်ရွက်က အဖိုးတန်သည့်ဆန်နှင့် အရောင်းအဝယ်လုပ်နိုင်သည်ကို ယုံကြည်ဖို့ရာ ခက်ခဲနေကြတော့သည်။

စန်းလော့က အများကြီး ချဲ့ကားပြောမနေချေ။ ငါ့မှတ်ဉာဏ်ထဲမှာတော့  ဒီခောတ်မျာ တို့ဖူးဆိုတာရှိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ထုတ်လုပ်တဲ့နည်းပညာကို အခွင့်ထူးခံမိသားစုတစ်ချို့ကနေပြီး သေချာထိန်းသိမ်းထားတယ်။ ငါ့လို သာမန်နောက်ခံကလာတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်က ကြားပဲ ကြားဖူးပြီး တခြားမှ မစားဖူးဘူး။ တောရွာကလူဆိုရင် ပြောမနေနဲ့တော့။

သာမန်လူအများစုကလည်း ဒီအကြောင်းကို ကြားတောင် ကြားဖူးမှာမဟုတ်ဘူး။

စန်းလော့သည် ခေတ်အဆက်ဆက် အခွင့်ထူးခံလူတန်းစားတို့၏ အမူအကျင့်ကို သည်းခံလာသည့်အပေါ် မနေနိုင်ဘဲ ပြန်သုံးသပ်ကြည့်လိုက်မိတော့သည်။

သချန်မင်းဆက်။ နောက်ပိုင်းကျယ်ဝန်းလာတဲ့ ‘ပန်းနိုင်ငံတော်’နဲ့ယှဉ်ရင် လူဦးရေက တော်တော်လေး နည်းပေမဲ့ သီးခြားအုပ်ချုပ်ရေးခရိုင်ဆိုတာရှိတယ်။ ‘လီ’တစ်ခုမှာ အိမ်ခြေပေါင်း ၁၀၀ပါဝင်ပြီး ၅လီက ၁’ရှန်း’ဖြစ်လာတယ်။ သဘောက အိမ်ခြေ၂၀လောက်ပဲရှိတဲ့ ရှီလီလို ရွာငယ်လေးတစ်ခုပေါ့။ လီတစ်ခုဖြစ်လာဖို့ဆိုရင် ရွာတော်တော်များ စုပေါင်းဖို့လိုတာပေါ့။

မူလခန္ဓာကိုယ်ပိုင်ရှင်ရဲ့ မှတ်ဉာဏ်ထဲမှာတော့ သူ့ဇာတိမြို့က လူဦးရေကလည် နည်းတယ်။ မင်းဆက်တစ်ခုလုံးရဲ့ ပျမ်းမျှလူဦးရေက အရမ်းကြီးမများဘူးဆိုတာကို ပြနေတာပဲ။

ဆက်တိုက်ဖြစ်ပွားနေတဲ့ စစ်မက်တွေ၊ သဘာဝဘေးအန္တရာယ်တွေ၊ ရောဂါတွေနဲ့ အလုပ်သမား စစ်မှုထမ်းရတာတွေကြောင့် လူဦးရေကလည်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ လျော့နည်းလာတယ်။

ဒါတောင် ရှီလီရွာက စိုက်ပျိုးမြေအများစုကို အဲဒီအိမ်ခြေ၂၀က ပိုင်တာမဟုတ်ဘူး။ မြို့ပေါ်က ချမ်းသာတဲ့မိသားစုတစ်ချို့ရဲ့လက်ထဲရောက်နေတာ။ မြေလွတ်မြေရိုင်းနဲ့ တောင်ကုန်းတွေကလွဲရင် သာမန်ရွာသားတွေအတွက် ကောင်းမွန်တဲ့မြေလေး နည်းနည်းပါးပါးပဲ ကျန်တာတာ။ သူတို့တွေကလည်း ပိုပြီးကြွယ်ဝချမ်းသာတဲ့မိသားစုတွေ ပိုင်ဆိုင်ကြတဲ့ စိုက်ပျိုးမြေကို ငှားရမ်းပြီး လုပ်ကိုင်ရတာ။

ဒီလက်ဝါးကြီးအုပ်တဲ့စနစ်ကို ချဲ့ထွင်လာခဲ့တာ မြေယာတွေအပြင် စာအုပ်တွေ၊ နည်းပညာတွေ၊ နောက်ပြီး အမွေအနှစ်အမျိုးမျိုးတွေ အားလုံးကို အထက်တန်း လူတန်းစားတွေကပဲ ထိန်းချုပ်ထားတာ။

ထို့ကြောင်ပင် စန်းလော့ လုပ်ရန်ရည်ရွယ်ထားသည့် ပစ္စည်းက သည်ခေတ်တွင် အမှန်ပင် အသစ်အဆန်းဖြစ်နေတာ့သည်။ လုပ်နည်းကို ရောင်းချပြီး ချမ်းသာဖို့ အိပ်မက်မက်နေလျှင်တော့ လက်တွေ့မကျပေ။ ဒေသခံစျေးတွင် သည်လိုလူချမ်းသာမျိုး မရှိသောကြောင့်ပင်။ ရှိခဲ့လျှင်တောင် သူတို့သည် သူမကို အမှတ်တမဲ့သာသဘောထားပြီး သူမ၏တီထွင်မှုကို စိတ်ဝင်စားဖို့က မသေချာပေ။

မလိုလားသည့် အာရုံစိုက်ခံရခြင်း မရှိအောင် သည်မုန့်လုပ်နည်းကို လတ်တလောတွင်တော့ လျို့ဝှက်ထားလိုက်တာက ပိုကောင်းမည်ဟု စန်းလော့ တွေးထားလိုက်သည်။ သူမ၏လက်တလောပန်းတိုင်းက ကိုယ်တိုင်နှင့် ကလေးနှစ်ယောက်ကို အားဖြည့်ပေးရန် ဆန်နှင့်စပါးဝယ်ဖို့ ငွေနည်းနည်းလောက် ရှာဖို့ရန်သာ ဖြစ်တော့သည်။

ရှန်းအန်းနှင့် ရှန်းနဉ်တို့သည် စဉ်းစားမတတ်အောင် ဖြစ်နေကြသော်လည်း သူတို့သည် အကိုင်းအခက်များနှင့် သစ်ရွက်များကို အားစိုက်ထုတ်စရာမလိုဘဲ ခူးလိုက်ကြလေသည်။ အတူတူ လုပ်လိုက်ကြရာ  မကြာခင်မှာပင် အကိုင်းအခက်ပုံကြီးနှစ်ပုံ ရလာတော့သည်။

အိမ်ပြန်လိုက်ပြီး အရွက်များကို ဆေးကြောကာ အကိုင်းများကိုတော့ အပြင်ဘက်တွင် အခြောက်လှန်းဖို့ ချန်ထားလိုက်သည်။ ကွမ်းရင်းသစ်ကို မီးရှို့ထားသည့်ပြာက နတ်သမီးတို့ဖူးလုပ်ရန် အကောင်းဆုံးဖြစ်သည်။

သို့သော်လည်း ကွမ်းရင်းသစ်အခြောက်ခံပြီးသားမရှိလျှင် မနက်ခင်း ဆန်ပြုတ်ကျိုလျှင်သုံးရသည့် ပုံမှန်မီးဖိုကရသည့် ကျက်ခိုးများကဲ့သို့ပင် တခြားပင်၏ပြာကိုလည်း သုံးနိုင်သည်။

စန်းလော့က ပန်းကန်တစ်ချပ်‌ပေါ်က ပြာများကို လက်တစ်ဆုပ်ကော်လိုက်ပြီး ပန်းကန်လုံးတစ်ခုထဲ ထည့်လိုက်ကာ ခရားအိုးထဲက ကျိုထားသည့် ရေအေးနှင့် ရောမွှေလိုက်ပြီးနောက် အနည်ထိုင်အောင် စောင့်နေလိုက်သည်။

ရှန်းအန်းနှင့် ရှန်းနဉ်တို့သည် သည်အတိုင်း ကြည့်နေလိုက်ကြပြီး ဘာမှတ်ချက်မှ မပေးကြတော့ချေ။

သူတို့ရဲ့မကြီးက သစ်ရွက်တွေကို ခူးပြီး အဲဒါတွေက စားလို့ရတယ်လို့ ပြောတာပဲ။ အခုတော့ သူက မီးဖိုထဲက ပြာနဲ့ ‌ရောနေတယ်….။ မောင်နှမနှစ်ယောက်သည် သံသယနှင့်ရှင်းမပြတတ်သည့်တည်ငြိမ်မှုတစ်ခုတို့ ရောထွေးနေရင်းက လေ့လာနေမိရာ စန်းလော့ နောက်ထပ်ဘာလုပ်မည်ကိုပင် သိချင်လာကြတော့သည်။ သိချင်စိတ်ကို မတွန်းလှန်နိုင်ကြတော့ဘဲ ထိုနေရာတွင် တဝဲလည်လည်ဖြင့် ကြည့်နေကြလေသည်။

ရှန်းအန်းကတော့ အခြေအနေတစ်ခုလုံးကို ဖြစ်နိုင်စရာမရှိဟု ထင်သည်။

သို့တိုင် သူသည် သည်နေ့ သူ့မရီးနှင့်ပတ်သက်ပြီး တစ်ခုခု ထူးခြားနေသည့် ခံစားချက်ကိုတော့ မခါထုတ်နိုင်ခဲ့ချေ။

ရှန်းအန်းသည် သူ့မရီးက ဘာထူးခြားနေသည်ကို ထောက်မပြနိုင်သော်လည်း ခဏလောက် လေ့လာကြည့်လိုက်ပြီးနောက်တွင် သူမ၏လတ်တလော ဖျားနာခြင်းကြောင့်သာ ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု မှတ်ယူလိုက်တော့သည်။ အထူးသဖြင့် သူမသည် တမြန်နေ့က အချိန်တော်တော်ကြာ‌အောင် သတိလစ်နေခဲ့သည်မဟုတ်ပါလား။

အမှန်တွင်တော့ အစောပိုင်းက စန်းလော့၏ ဗဟုသုတကြွယ်ဝသည့် ငါးဖမ်းနည်းကြောင့်သာမဟုတ်လျှင် ရှန်းအန်းသည် သူမ၏အဖျားရောဂါကြောင့် ဦးနှောက်ပျက်စီးသွားတာဖြစ်ရမည်ဟုပင် သံသယဖြစ်လိမ့်အုံးမည်။

ဟုတ်ပါသည်။ သည်အတွေးက သူ့စိတ်ထဲရောက်လာသည့် တဒင်္ဂအတွေးလေးတစ်ခုပင်။ သည်လိုမှတ်ချက်ကို ထုတ်ပြောဖို့ရာတော့ အရမ်းကိုမယဉ်ကျေးရာ ကျပေမည်။ သူသည် ထိုအတွေးကို မြန်မြန် ဖျောက်ဖျက်လိုက်တော့သည်။

ပြာရည်ကို နောက်ပိုင်းသုံးဖို့ရန် အနည်ကျအောင် ထားလိုက်ပြီးနောက်တွင် ‘နတ်သမီးအရွက်’များကို ကိုင်တွယ်ရမည့် စိန်ခေါ်မှုက ရောက်လာတော့သည်။ – စစ်ထုတ်ရမဲ့အဝတ်စမရှိဘူးပဲ…..။

အရင်ဘဝက ရောဂါက စိတ်ရှည်နိုင်စွမ်းတိုးလာခဲ့သည့် စန်းလော့မှာ သူတို့၏ဆင်းရဲမှုကို မနေနိုင်တော့ဘဲ စိတ်ထဲက သက်ပြင်းချမိတော့သည်။

တကယ်ပါ။  လိုအပ်တာတွေ အားလုံး မရှိဖြစ်နေတာပဲ။

သေသေချာချာလေး စဉ်းစားလိုက်ပြီးနောက်တော့ သူမ၏ပိုင်ဆိုင်မှုထဲက တစ်ခုတည်းသော လက်ကိုင်ပဝါကို သန့်ရှင်းအောင် လျှော်လိုက်ကာ အိုးထဲတွင် ထည့်ပြုတ်လိုက်ပြီး ယာယီအဝတ်စ ရေစစ်တစ်ခု လုပ်လိုက်တော့သည်။

ယာယီရေစစ်လေးကို ပိုးသတ်နေစဉ် စန်းလော့က ရှန်းအန်းနှင့် ရှန်းနဉ်ကို သူတို့ခူးလာသည့် အရွက်များကို သွားဆေးကြောခိုင်းလိုက်လေသည်။ ထို့နောက်တွင် မောင်နှမနှစ်ယောက်သည် သစ်ရွက်ပုံကြီးက အရင်ဆုံး ပျော့ပြဲသွားပြီး ရေစစ်နှင့် ပန်းကန်နှစ်လုံးထဲ စစ်ထည့်လိုက်ချိန်တွင် အစိမ်းရောင်တောက်တောက် သစ်ရွက်အရည်ရလာသည့် လုပ်နည်းတစ်ခုလုံးကို စောင့်ကြည့်နေလိုက်ကြလေသည်။

တကယ့်ကို ပန်းကန်နှစ်လုံးပဲ သုံးလို့ရတာပဲ။ ပြာရည်ထည့်ထားတဲ့ တစ်လုံးကို ဖယ်လိုက်ရင် ကျန်တဲ့နှစ်လုံးမှာ ရှန်းအန်း မနက်က ချန်ထားတဲ့ ဆန်ပြုတ်ထည့်ထားတဲ့ဟာနဲ့ အဘွားချန်းချန်သွားခဲ့တဲ့ သကြားညိုထည့်ထားတဲ့ခွက်ပဲ ရှိတယ်။ ပထမတစ်လုံးကတော့ မောင်နှမနှစ်ယောက်ရဲ့ ဝေစုထဲက ရတဲ့ဟာ။ နောက်တစ်ခုက‌တော့ မနက်စာစားတုန်းက ကျောက်ပြားကို ဖယ်လိုက်တော့ ထွက်လာတဲ့ဟာ။

တကယ့်ကို ဆင်းရဲလိုက်တာဆိုတာ… အိုးတစ်လုံးနဲ့ ပန်းကန်လုံးသုံးခုပဲ ရှိတာပဲ….

ရှန်းအန်းနှင့် ရှန်းနဉ်တို့မှာ အကပ်လေးသာကျန်သည့် ဆန်ပြုတ်ကို အင်တင်တင်ဖြင့် အတူတူစားနေရင်းက သူတို့သည် အလကားသုံးမိဟု ခံစားနေရတော့သည်။ ထိုခေတ်အခါက မိသားစုအများစုသည် တစ်နေ့လျှင် နှစ်ကြိမ်သာ စားသောက်ကြလေသည်။ သို့သော် သူတို့ကတော့ ညလယ်က သကြားရည်သောက်ပြီး မနက်စောစောတွင် ဆန်ပြုတ်ပျစ်ပျစ်ကလေး စားကာ နေ့လည်မကျတကျတွင် နောက်ထပ်တစ်နပ် စားနေလေသည်။

ကျန်နေသည့်ပမာဏက သနားစရာကောင်းလောက်အောင် နည်းပါးသော်လည်း ပြီးခဲ့သည့်လပိုင်းက သူတို့စားနေကျ မစို့မပို့အနပ်များနှင့် မခြားပေ။

ဆန်ပြုတ်အများစုကိုတော့ ရှန်နဉ်က နေမကောင်းဖြစ်နေသည့် စန်းလော့ကိုသာ ကျွေးရင်း ကုန်သွားတော့သည်။ သို့သော် ဒါက နောက်ထပ်အကြောင်းအရာတစ်ခုပင်။

ပန်းကန်လုံးကို ဆေးကြောပြီးသွားသည်နင့် စန်းလော့က ကျန်နေသည့်အရာ်ကို ဒုတိယပန်းကန်လုံးထဲိကု စစ်ထည့်လိုက်ပြီး ပန်းကန်လုံးကြီး နှစ်လုံးက ၄ချိုး ၃ချိုးလောက် ပြည့်သွားခဲ့သည်။

စိမ်းစိုနေသည့်အရည်ကို ကြည့်နေသည့် ရှန်းနဉ်က စန်းလော့ဘက်ကို လှည့်ကာ မေးလိုက်၏။

“ညီမလေးတို့ ဒါကို ဒီအတိုင်း သောက်ရမှာလား”

“ဘယ်ဟုတ်ပါ့မလဲ”

စန်းလော့က ပြုံးပြီး ပြန်ဖြေသည်။ တအံ့တဩဖြစ်နေသည့် မောင်နှမနှစ်ယောက်ရှေ့တွင် သူမသည် ခုနက အနည်ကျအောင် လုပ်ထားသည့် ပြာရည်ကို မွှေလိုက်ပြီး သစ်ရွက်အရည်ထဲသို့ လောင်းထည့်လိုက်၏။ သူမက များများလေး လောင်းထည့်လိုက်ပြီး အနေအထား ပြောင်းလာသည်ကို ခံစားမိသည်အထိ လားရာတစ်ဖက်တည်းကို ဆက်တိုက်မွှေလိုက်ပြီးနောက် ရပ်ထားလိုက်ကာ ထိုနည်းအတိုင်း ကျန်သည့်ပန်းကန်းလုံးကိုလည်း ပြုလုပ်လိုက်လေသည်။

ရှန်းအန်းနှင့်ရှန်းနဉ်တို့သည် ဆွံ့အသွားကြတော့သည်။ သူတို့သည် အရွက်ရည် သောက်ရမည်ကို သံသယဖြစ်ခဲ့မိသော်လည်း အခုတော့ ထိုအရည်ထဲတွင် ပြာရည်ထည့်လိုက်သည့်အတွက် သောက်လို့မရနိုင်တာ သေချာသွားပြီဟု ထင်လိုက်ကြတော့သည်။

သူတို့၏အမူအရာကို သဘောကျသွားသည့် စန်းလော့ ပြောလိုက်၏။

“ပြီးသွားပြီ၊ တစ်နာရီလောက်နေပြီး ကြည့်ကြည့်လိုက်ကြ”

စိုးရိမ်နေသည့် မောင်နှမနှစ်ယောက်၏မျက်နှာကို မြင်လိုက်သည်တွင် သူမက ရွှင်ရွှင်လန်းလန်းဖြင့် ထပ်ပြောလိုက်လေသည်။

“အဲဒီမှာပဲ ရပ်မနေကြနဲ့လေ။ တစ်ခုခုကို လုပ်ကြရအောင်”

သူတို့၏သိလိုစိတ်က ထိုးတက်သွားပြန်ပြီး မောင်နှမနှစ်ယောက်က တပြိုင်တည်း မေးလိုက်ကြတော့သည်။

“ဘာလုပ်ရမှာလဲဟင်”

စန်းလော့က နံရံတွင် ထောင်ထားသည့် တံစဉ်လေးတစ်ခုကို ကောက်ယူလိုက်လေသည်။ ထိုပစ္စည်းလေးက သူတို့အိမ်အတွက် ခွဲပေးထားသည့် မစို့မပို့ စိုက်ပျိုးရေးသုံးပစ္စည်းများထဲက သံပါသည့် တစ်ခုတည်းသောပစ္စည်းလေးပင်။

“လျှော်ရိုင်းပင်တွေ သွားဖြတ်ရအောင်”

…

🍃

Contact : https://t.me/OrchidSarPay