𝗖𝗵𝗮𝗻𝗡𝗼𝗼𝗻 (ချန်နွန်း) - ၁

ချန်နွန်း

ယူနီကုဒ်( Unicode )

အပိုင်းတစ်

Rangon Times သတင်းစာကို ဟန်ကျပန်ကျကိုင်လို့ ဧည့်စားပွဲခုံမယ် ဦးဖေမင်းဟန် တစ်ယောက်ဇိမ်ကျကျထိုင်လို့နေသည်။သည်လို ပိတ်ရက်ကလေးသာလျှင် ဆေးလိပ်လေးဖွာတစ်ချက် ဓာတ်ပြားလေးဖွင့်တစ်ခါနှင့် အေးအေးလူလူနေရသည်မဟုတ်ပါလော့။ သူဋ္ဌေးမင်းအိမ်ပီပီ ထိုင်နေသည့်ခုံဟာ ပျဥ်းကတိုးသားစစ်စစ်နဲ့မို့ စျေးကအကြီးသား။သားမောင်နှင့်ပြိုင်လူ့၍ ဇနီးသည်ထံမှရခဲ့သောလက်ဆောင်မို့ ထိုမာကျောကျောထိုင်ခုံမှာထိုင်သည့်အခါတိုင်း သူဋ္ဌေးကြီးကားတစ်ခါမှမရဖူးသည့် စည်းစိမ်ကိုပိုင်ထားသည့်နှယ် အားပါးတရ ပြုံးတတ်ရှာ၏။

ရုတ်တရက်ထမြည်လာသည့် တယ်လီဖုန်းကမြည်သံကြောင့် ဦးဖေမင်းဟန် မျက်မှန်အောက်မှနေ၍ ကြော်လှော်ထုထောင်းနေသောမီးဖိုဆောင်မှ အိမ်သခင်မမိမိအသက်အညှာအား အရိပ်အခြေကြည့်လိုက်ပါ၏။ သားတော်မောင် သည်လိုအချိန် တယ်လီဖုန်းဆက်ပါမည်ဟုမှာထားသောကြောင့် သားနဲ့အမိကြား စစ်အေးတိုက်ပွဲကမကြာသေးသောအချိန်မို့ မျက်ခုံးပင်တစ်ချက်လှုပ်မိချေ၏။

ဓာတ်ပြားအားခပ်မြန်မြန်ပိတ်လိုက်ပြီးလျှင်…

“အမိန့်ရှိပါ ဦးဖေမင်းဟန်ပြောနေပါတယ်”

“ကျွန်တော်ပါ ဖေဖေရဲ့”

ဦးဖေမင်းဟန် မနေနိုင်… တရှဲရှဲကြော်သံကြားနေရသော မီးဖိုချောင်းအားမရဲတရဲထပ်ဆောင်းငဲ့ကြည့်ပြန်လျှင် လေသံကိုမြှင့်လျက်…

“အော်အေး… သားတော်မောင် ဘယ့်နှယ့်လဲ အဆင်မှပြေစ”

“ပြေပါတယ်ဖေဖေ အခုတစ်ထောက်နားနေတာ ခဏနေကျွန်တော်တည်းရမယ့်အိမ်ဆီ လှည်းနဲ့တစ်ကြောင်းသွားရတော့မယ် အဲ့ဒီမယ်တော့တယ်လီဖုန်းမရှိဘူး ခုရုံးကနေဆက်လိုက်တာ ဒါနှင့်မေမေကော ကျွန်တော့်ကိုစိတ်ဆိုးတုန်းလား”

ဒီတစ်ခေါက်တော့ မျက်ခုံးကိုပင့်၍ ဂန္နဝင်ဖခင်၏ လေသံမှာပို၍ နိမ့်သွားလေကာ….

“သိတဲ့အတိုင်းပေါ့ ချန်မင်းဟန်ရယ်
မင့်အမေစိတ်မင်းလည်းအသိ တော်ကြာ သေခန်းရှင်ခန်းဖြတ်ပါတယ်ဆို ငါလည်းမကယ်နိုင်ဘူးကွ စာလည်းပုံမှန်ရေးဖို့မမေ့နဲ့စာထဲ အမေ့ကိုသတိရကြောင်းလည်း များများထည့်ရေးပေါ့ ဒါမှမင်းရမဲ့အမွေအတွက်စိတ်ချရမယ်”

စကားအဆုံးမယ် သားတော်မောင်ရဲ့ခပ်လွင်လွင်ရယ်သံက သဘာဝကျကျ ။သူဋ္ဌေးမင်းမှာ လိုက်ပြုံးမိရုံမှတပါး ဒီအမေနဲ့ဒီသားရယ် ဘယ်သောအခါမှ နားဝင်အောင်ပြောနိုင်တယ်မရှိဟု တွေးမိပြန်လေသည်။

“ဟုတ်ကဲ့ပါဖေဖေ ကျွန်တော်နားလည်ပါတယ် ကျန်းမာရေးဂရုစိုက်နော် မေမေ့ကိုလည်း ကျွန်တော့်အတွက်ပါပေါင်းပြီး ဂရုစိုက်ပေးလိုက်ပါဦး”

“အေးအေး ပိတ်ရက်များရရင်လည်း ပြန်လာဖို့မမေ့နဲ့ဦး”

“မမေ့ပါဘူးဖေဖေ ကျွန်တော်အတည်လာတွေ့ပါ့မယ်”

တယ်လီဖုန်းကား ကျသွားချေပြီ။ထိုစဥ် ဘယ်ကတည်းက တိတ်တိတ်နားထောင်နေခဲ့မှန်း မသိရပါသော မီးဖိုဆောင်ထဲကဇနီးသည်မှာ မရယ်မတင်းနှုတ်ခမ်းဖြင့် ကာဖီခွက်နွေးနွေးကိုင်ကာ စားပွဲပေါ်သူ့ရှေ့ချပေးရင်း အနားရောက်လာခဲ့သည်။

“ကဲ! ရှင့်သားလူချော အင်္ဂလိပ်စာတတ် ကိုဘိလပ်ပြန်က ဘာများမိန့်လိုက်သေးသလဲ”

ခပ်ရွဲ့ရွဲ့ဆိုသော စကားဝယ်အထေ့အငေါ့ အရစ်အသော့နှင့်မို့ ဦးဖေမင်းဟန်မယ် သောက်မိသောကာဖီတောင် ပြန်ထွက်ကာသီးမိတော့မယောင်။ မျက်မှန်ကိုင်းအောက်က မျက်လုံးတွေတောင်ပြူးကျယ်လာကာ အိမ်၏ရှင်မကို ပြန်ကြည့်မိသည်အထိ။

“သူတာဝန်ကျတဲ့ နေရာရောက်ပြီတဲ့ တည်းမဲ့အိမ်သွားရတော့မယ်ပြောတယ် ဟိုမှာတယ်လီဖုန်းမရှိလို့ မင့်သားမယ် ရုံးကဖုန်းနဲ့ဆက်ရရှာတာ အော်… မေမေ့ဆီစာပုံမှန်ရေးမယ်ပြောသွားသေးလေရဲ့”

“အို… အပိုစာသားတွေပါအကိုရယ် လုပ်ချင်တာလုပ်သွားရပြီးမှတော့ဖြင့် သင်းမှာသည်နည်းလမ်းအပြင်ရှိပါဦးမလား ချန်မြနှစ်ရဲ့သားက ချန်မြနှစ်ကိုသည်လို လူလည်ကျလို့ရမတဲ့လားလေ သင်းကိုမရရအောင်ပြန်ခေါ်ဦးမယ်”

“မြနှစ်ရယ် မင့်သားက လုပ်ချင်မှတော့မင်းတားလည်းအပိုဖြစ်ရော့မပေါ့”

“အို…. မလိုချင်ဘူး မလိုချင်ဘူး တစ်သက်လုံး ဟုတ်ကဲ့ပါဖေဖေ ဟုတ်ကဲ့ပါမေမေဆိုပြီးနေလာတာ အခုမှအရွယ်လေးရ ပညာလေးတတ်ပြီး အတောင်လေးလည်းစုံရုံရှိသေး သင်းက နားကိုတန်းကောက်သွားတော့တာ”

“မင့်ပြောတော့ မင့်သားကမင်းတစ်ခွန်းဆိုတစ်ခွန်းဘဲဆို”

“ငယ်ငယ်ကဟုတ်တယ်လေ အခုကျ ကျမတစ်ခွန်းဆို သင်းကတစ်ခွန်းပြန်ပက်သွားတာ အကိုလည်းအသိ အကို့သားလူလည်ကျသွားပုံများ မြို့အုပ်ရာထူးဆိုလို့ ဝန်မင်းတွေမဟုတ်လည်းနေပါစေ ဂုဏ်တော့မသိမ်နုပ်ပါဘူးဆိုပြီး ကျမကခွင့်ပြုခဲ့တာ စာလည်းကျလာရောသူအုပ်ရမဲ့မြို့က နှာခေါင်းပေါက်လောက် မနေ့တနေ့ကမှ မြို့ဖြစ်လာတာ ကယ်!ကောင်းသေးရဲ့လား”

“စိတ်လျှော့ပါ ရှင်မရယ် မင့်သားကဘားသွား ကလပ်တက်ပြီး မြင်းပွဲ၊ ဖဲပွဲတွေမှာ ပိုက်ဆံဖြုန်းနေတဲ့လူပေါ်ကြော့ လူ့ဖွဲပြာမှ မဟုတ်ဘဲ သူ့အားသူ့ကိုး သူ့ဒူးသူချွန်တတ်တာ တစ်ကယ်တော့ဂုဏ်ယူစရာပါ ရုပ်ရည်လေးသာရှိတယ် အခုထိအသောက်အစားအရှုပ်အရှင်းနဲ့ပက်သက်လို့ တို့တွေဘယ်နှစ်ခါများလိုက်ရှင်းပေးဖူးရလို့လဲ လွှတ်သာထားလိုက်ပါအသက်ရယ် သူ့အတွက်အတွေအကြုံတစ်ခုရတာပေါ့ ကြာရင်အသိတရားဆိုတာသူ့အလိုလိုရှိလာမှာပါ”

“အော်… ရှာတဲ့စည်းစိမ်တစ်ဝက်က သူ့ကျောင်းစရိတ်ထောက်ခဲ့ရတာလည်းထည့်ပြောပါဦးအကိုရယ် ကုန်ရတာထက်ကုန်ရတဲ့အကြောင်းရင်းက မြနှစ်ကိုယ့်သားကိုဂုဏ်မငယ်စေချင်လို့ ကိုယ့်အရှိန်ကိုယ့်အဝါ ကိုယ့်အခြွေကိုယ့်အရံနဲ့ တင့်တင့်တယ်တယ်နေစေချင်လို့မဟုတ်လား အခုများတော့ဖြင့် အနေစုတ်အစားချာတဲ့ ဖြစ်သလိုဘဝကြီးတော့ ကျွန်မဖြင့်သဘောမကျနိုင်ပါဘူးရှင်”

“မင့်ပြောသလောက်လည်း မဆိုးသေးပါဘူး ကိုယ့်အသက်ရယ်မြို့အုပ်လည်း သူ့အနေသူ့အထားနဲ့တော့ ရှိပြီးသားပါ အကယ်၍ မင်းပြောသလိုဆိုရင်တောင် မင့်သားကသူပျော်ရာအရပ်သူကုပ်ကပ်နေနေမှာဘဲ မနေချင်ရင်တော့တို့ဆီပြန်လာမှာပေါ့ကွာ”

ဒေါ်ချန်မြနှစ်တို့ သက်ပြင်းသာအလီလီချ၍ စိတ်ကိုလျှော့မာန်ကိုဖျော့လိုက်ရရုံမှတစ်ပါးမတတ်နိုင်၊ အခုဆိုသားတော်မောင်လည်း ရောက်ချင်တဲ့အရပ်ကို သွားနေပြီမဟုတ်လော့။

မြေနီလမ်းလေးသည် ဖုန်ကခပ်ထူထူ။ ကလုံကလွင်နှင့်နွားလှည်းမှာ ခြူသံခပ်ပေးပေးဖြင့် သဲထူထူကြားရုန်းလို့ နှေးနှေးအိအိဖြင့်နှင်မောင်းလာခဲ့ရကား လမ်းရိုးတစ်လျှောက် ထလို့မပြီးခဲ့သောဖုန်ရဲရဲတို့က နောက်ကိုလှည့်ကြည့်လျှင် သက်သေ။ နေလုံးက ဝင်လုဆဲဆဲပေမို့ မြင်နေရသော ဘေးလမ်းတစ်လျှောက်မှ လက်ပံပင်တို့ကိုလွန်လျှင် လယ်ကွင်းကွက်လပ်များနှင့် ဟင်းလင်းပြင်ကောင်းကင်သာရှိ၏။

လက်ပံမြို့ဟူသည်ကား ရွာငါးရွာစု၍ဖြစ်လာသည့် နယ်မြို့လေးတစ်မြို့သာသာ။မော်တော်ကားတွေ လူတွေရှုပ်ယှက်မနေဘဲ အေးအေးလူလူဖြစ်နေသည့် အနေအထားကိုကား ချန်မင်းဟန် နှစ်ခြိုက်မိပါ၏။

မြေနီလမ်းအဆုံး၌ လူတစ်အုပ်သာ လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်နေကာ နီးကပ်လာသည့်အလျောက် ရှေ့ဆုံးမှထီးထီးထွက်ရပ်နေသည့် နယ်ခံလူကြီးဖြစ်ဟန်တူသော ဖျင်အင်္ကျီပုဆိုးအညိုကွက်ကြားဖြင့် သက်ကြီးပိုင်းအဘိုးမှာ သူ့ကိုမြင်သည်နှင့်ပြာပြာသလဲ ပြုံးရွှင်နေရှာသည်။

“မြို့အုပ်မင်းရောက်ပြီဟေ့… ကယ်ကယ် အထုပ်တွေအပိုးတွေသယ်ကြသယ်ကြ”

လူစုသည် ချက်ချင်းတက်တက်ကြွကြွရှိ၍ အသံမှာဆူလာ၏။ နင်သယ် ငါရွှေ့ဖြင့် ရိုးဂုဏ်မူရှိသူတို့ပီပီ အသုံးအနှုန်းတို့မှာလည်း အဖွဲ့အနွဲ့တို့သုံးတတ်ဟန် စိုးစဥ်းမျှမတွေ့ရ။

ပြုံးလိုက်သော်လည်း ချန်မင်းဟန် ခရီးပန်းနေပြီဖြစ်ကာ လှည်းပေါ်မှလျင်လျင်ဆင်းလိုက်ပြီး နယ်ခံလူကြီးအားစကားပြောဖို့ ကြည့်လိုက်လျှင်။

“အော် မြို့အုပ်မင်းက အငယ်လေးရှိသေးတာဘဲ ကျုပ်ကအသက်ကြီးကြီး ရယ်မှတ်လို့ ဒါနဲ့ဗမာလိုပြောတာကိုနားလည်ရဲ့လားကွဲ့”

သည်ပြဿနာသည်ကား နေရာတိုင်းရှင်းရသည်။မွေးစကတည်းက အပြာဘက်ရောင်သန်းနေသည့်မျက်ဝန်းအိမ်တွေက ဗြိတိသျှဗမာကပြား မေမေ့ထံမှ ဗီဇအမွေရလာခြင်း၊ ထိုမျက်ဝန်းအိမ်တွေကြောင့် ဘယ်ကိုရောက်ရောက်လူတွေက အထူးအဆန်းလို ကြည့်တတ်ကြ၏ ။ယခုလည်း ထိုပြဿနာပင်။

“အဖေက ဗမာမို့ ကျွန်တော်နားလည်ပါတယ် အမေက ဗြိတိသျှဗမာသွေးနှောလေ ဒါ့ကြောင့်ပါ ဒါကြောင့်ပါ ”

ဇာတ်ကြောလည်သွားသော နယ်ခံအဘိုးမှာ အခုမှ ဇာတ်ရည်လည်သွားဟန်ဖြင့် ခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်…

“အော် အော် မသိပါဘူးကွယ် ဒါးကြောင့် မြို့အုပ်မင်းကြည့်ရတာ ဘိုရုပ်နဲ့ဆင်နေတာကိုး ကြွပါ ကြွပါ”

အထုပ်တွေကား အိမ်တောင်ရောက်လောကိချေပြီ။ချန်မင်းဟန်ရပ်နေသော လှည်းနားဝယ် လူအုပ်မှာ သိပ်မကျန်တော့။လမ်းကို လှမ်းကြည့်မယ်ဆိုတောင်အရိပ်တို့ သဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရတော့ပေ။

—————————————————

ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောတတ်သော်ငြား ရွာသူကြီးဆိုသူက သူ့အားအနည်းငယ်ရှိန်နေပုံရ၏။ လမ်းတစ်လျှောက် ဘေးကသာခပ်ယို့ယို့လိုက်လာပြီး စကားလည်းသိပ်မပြောပါချေ။ တည်းရမည့်အိမ်ကား လျှောက်ရတာသိပ်မဝေးလိုက် အတော်အတန်ကျယ်သောခြံဝန်းအရောက်တွင် နှစ်ထပ်ပျဥ်ထောင်အိမ်ကလေးမှာ လသာဆောင်လေးတောင်ပါသေး၏။

“ခဏနေ မြို့အုပ်မင်းခိုင်းဖို့ ရွာကကလေးတစ်ယောက် လွှတ်ပေးလိုက်ပါ့မယ် နားပါဦးနော်”

အရေးအကြောင်းများထနေသော ခပ်ရိုးရိုးအပြုံးအား ချန်မင်းဟန်ခေါင်းငြိမ့်ပြရင်းဖြင့်…

“ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ခင်မျာ”

အစုအစုနှင့် အလျှိုအလျှိုပြန်သွားကြပြီးနောက် အစောနဆူညံနေသည်ကား တိတ်ဆိတ်သွားလေပြီ။ အိမ်ကွက်လပ်ဟာလည်း ရှင်းလင်းသွားလို့ အထုပ်အပိုးတွေဟာလည်း ရွာသားတွေသယ်ထည့်ပေးသွားတာကြောင့် အခန်းအတွင်းအစီအရီ။

ခရီးနွမ်းသည့်ဒဏ်သည်ကား အတော့်ပင်ဆိုး၏။အင်္ဂလန်မှာကျောင်းတက်တုန်းက ချန်မင်းဟန်တို့များ အပင်ပန်းမခံနိုင်ပုံကြောင့် သင်္ဘောပင်မစီးခဲ့ချေ။ယခုဖြင့် လှည်းဆောင့်သည့်ဒဏ်ကြောင့် အမောင်လူကျော့စိတ်ရောမျက်နှာပါ အတော်နွမ်းနေပြီ။နေရာအသစ်ဖြစ်သောငြား ဘာကိုမှစူးစူးစိုက်စိုက်မကြည့်နိုင်။အောက်ထပ်ဆင်းပြီးရေမိုးချိုးလို့ အသင့်ခင်းထားသောဖျာချောပေါ်ဝယ် တစ်ရေးမှေးလိုက်လေသည်။

“ဗျို့… ဗျို့… မြို့အုပ်”

အသံစူးစူးကား ဝင်ရောက်လာသည်မှာ နားစည်တို့ကိုက်ခဲမတတ်။ အိမ်ရှေ့မှခေါ်သံဟာ ခရီးပန်းလို့အိပ်မောကျနေမိသည်ကိုတောင် ကျည်ပျောက်ငှက်ပျောက် ဖျောက်လိုက်၏။ ရက်စက်လေစွ။

“ဗျို့….. မြို့အုပ်”

“အိုဗျာ… ဖြည်းဖြည်းသက်သာ အော်ရောပေါ့ ဒီမယ်လိပ်ပြာလွင့်တော့မယ်”

လသာဆောင်သို့ထွက်လာရင်းအောက်မှလူအား စိတ်ထဲရှိရာငေါက်လိုက်လေသည်။မျက်မှန်းတန်းမိလျှင်တန်းမိချင်း ကိုလူချောကမျက်ခုံးကိုကျုံ့၏။

” မြို့အုပ်လိပ်ပြာမလွင့်ခင် ကျုပ်ကလိပ်ခေါင်းထွက်တော့မယ်ဗျ ”

“ဟော”

ထွက်လာသောစကားက မျက်နှာလေးမှမလိုက်မဖက်။ကြည့်တော့ဖြင့် နှစ်ဆယ်မပြည့်သေးသည့် ကလေးသူငယ်သာသာ။

“မင်းက သူကြီးပြောတဲ့ကလေးထင်တယ်”

“အော်ဟုတ်ပါတယ် ဒီကကလေးက လူကြီးမြို့အုပ်အတွက် ထမင်းချိုင့်လာပို့တာပါ လူကြီးမြို့အုပ်ဆင်းပြီးလာယူလှည့်ပါခင်မျ”

သွားတန်းကိုအစွမ်းကုန်စိ၍ ရွဲ့သောအသံကထောက်ပြုလိုက်သောအခါ ‘ကျုပ်ခင်ဗျားကို မကျေနပ်ဘူးဗျ’ ဟူသောစကား သူ့မျက်နှာမှာပေါ်လာ၏။

စကားအမှားကိုသတိလက်လွတ်ဖြစ်သွားသော်ငြား ထိုလျှာသွက်အာသွက်ကလေးကြောင့်သနားစရာ မြို့အုပ်လူလှမှာ ပြန်ပြင်ချိန်ပင်မရလိုက်။ အောက်ထပ်အထိဆင်းပြီးတံခါးသော့ကိုဖွင့်ကာသူ့အနားရောက်တော့ ချွေးနံ့ကိုရ၏။ သို့ပေမဲ့ဆိုးဆိုးရွားရွားကြီးတော့မဟုတ်ပါချေ။

စိတ်မရှည်လက်မရှည်စောင့်နေခဲ့ရသောသူကား ချိုင့်ကိုလက်ထဲအလျင်အမြန်ပင်ပစ်ထည့်ရှာသည်။

“မြို့အုပ်မင်းခိုင်းစရာရှိသေးလား”

“မရှိသေးပါဘူး ဒါနဲ့မင်းနာမည်ကဘယ်သူ”

“အော်… နွန်းဆက်နိုင်ပါခင်မျ”

“ကယ်ပါ….ဆက်မရွဲ့ပါတော့နဲ့ဗျာ ကျွန်တော်ကသူကြီးပြောတဲ့စကားပြန်ရွတ်မိရုံပါ”

အရပ်အမြင့်က မိမိနှင့်မတိမ်းမယိမ်း လေယူလေသိမ်းက မြို့သံပေါက်ကာ သူကြီးပင်ရှိန်နေသောသူ့ကိုကြောက်ပုံတော့မပြ။

“ဟင်းတွေကတော့ အစုံဘဲချက်ထားပါတယ် မြို့အုပ်မင်းဘာကြိုက်တတ်လည်းမသိတတ်တော့ ကောင်းမယ်ထင်ရာ အမေကချက်ထားတာပါဘဲ မြို့အုပ်မင်းခံတွင်းတွေ့မတွေ့မြည်းကြည့်ပါ”

“ဟုတ်ပြီဗျာ ကျွန်တော်မျိုးမြည်းကြည့်ပါ့မယ်”

ပြောပြီးသည်နှင့် ချာခနဲလှည့်ကာ နွန်းဆက်နိုင်ထွက်လာခဲ့ပါ၏။ နဂိုဓာတ်ခံက စိတ်မရှည်တတ်။ အထူးသဖြင့် မြို့အုပ်တွေဆိုနွန်းဆက်နိုင်ကြည့်မရချေ။ လာဘ်စားလိုက် ၊မိန်းမပွေလိုက် ၊အဖျော်ယမကာတစ်မြမြဖြင့် အလေလိုက်ပြီး အာဏာပါဝါမဆလာပြသည်ကများသည်မို့ထိုကဲ့သောသူတွေကို နွန်းဆက်နိုင်တရိုတသေလည်းမဆက်ဆံချင်။ အခုတော့အဘယ်သို့သောအချိုးတွေထပ်မြင်ရဦးမည်နည်း။ စိတ်ကုန်လေစွ ၊စိတ်ကုန်လေစွ။

ChanNoon

By Belle Mable

Sat,14 Jan 2023

၁

Comments for chapter "၁"

MANGA DISCUSSION

Leave a Reply Cancel reply

MADARA CHILD THEME