𝗖𝗵𝗮𝗻𝗡𝗼𝗼𝗻 (ချန်နွန်း) - ၂

ချန်နွန်း

ယူနီကုဒ်( Unicode )

အပိုင်းတစ်

အိမ်ထဲပြန်ဝင်အလာ မီးဖိုချောင်အဝင်ဝတံခါးဘေး လွတ်ရာနံရံရှေ့တွင် အသင့်ခင်းထားသော ပြောင်ချောချောသစ်စားပွဲတစ်လုံးရှိနေရာ ချန်မင်းဟန်ချိုင့်ကိုမလျက် စားဖို့ရာတင်ဖွင့်လိုက်သည်။

တောမြို့ဟူသည်ကား ဗမာ့အငွေ့အသက်မပျောက် ဘူးသီးဟင်းချို၊ အိမ်ကြက်ဟင်းအစပ် ၊ခရမ်းသီးဆီပြန်ဟင်းနှင့် ငရုတ်အကြမ်းဖတ်ကလေးများကိုရေချိုငါးခြောက်ရဲရဲစစ်စစ်ဖြင့်ရောလွေးကြော်ထားရာ အနံ့မွှေးမွှေးကို ချန်မင်းဟန် တောင့်မခံနိုင်ပါတော့ချေ။

ပူနွေးနွေးထမင်းငွေ့ဟင်းငွေ့မှာ ထောင်းထောင်းထနေလျက် ဟာနေသောဗိုက်မှာလည်း ယခုမှနှစ်ဆတိုး၍မြည်ဟီးလာ၏။ ချိုင့်နှစ်ဆင့်ရှိ မကြမ်းမချောထမင်းအားအပြောင်အစင်ဝါး၍ အတင်းမျောချနေရာ ဘိလပ်ပြန်အမောင်ချော မာရကောင်းမှန်းပင်မသိ။

အတန်ကြာသော်… စားသောက်ပြီးစီး၍

ဖျာချော၌ ကျောကိုခင်းလိုက်လျှင် အစာအိမ်လေးနေသောကြောင့် အင့်ခနဲနေ၏။

ငြိမ်ငြိမ်သက်သက်ဖြင့် ထမင်းလုံးစီနေရင်း ဘဝတွင်တစ်ခါမျှယခုလောက် လူစွာအလုပ်မခံရဖူးသည်ကိုသတိရမိသော် အခုနကထမင်းချိုင့်လာပို့သောလူငယ်နှင့်မိမိတို့၏အချေအတင်စကားကြောင်းများကို တပြောင်းပြန်တွေးမိခိုက် ရယ်ချင်ချင်ဖြစ်လာရာ ဘေးစောင်းကိုယ်ကိုလှည့်၍ မြို့အုပ်အသစ်စက်စက်ခင်မျာ အသံမထွက်နိုင်ဘဲအူကိုနှိပ်နေရပြန်ရင်း တော်တော်ဖြင့်မအိပ်နိုင် ညာတာမှာရှည်ပြန်လေသည်။

“ပဲပြုတ်ရမယ်ရှင် စားတော်ပဲ ပဲပြုတ်……

ပဲပြုတ်ရမယ်….. ”

ဤသည်ကား မခေါင်မထင်းသောအရပ်၏ မနက်ခင်းလက္ခဏာဖြစ်ကာ ညကအစားလွန်သော ချန်မင်းဟန်မယ် အိပ်ချင်မပြေသေးသည်မို့ အညာစောင်အေးအေးကိုမျက်နှာအုပ်လျက် ဝယ်သူကိုအဆွယ်အခေါ်မပြတ်သော ထိုအသံပြာပြာအားလစ်လျူရှုနိုင်ရန် အားထုတ်လေရာ ဝေးသောအသံနှင့်အတူ တစ်ရေးထပ်ကာ အိပ်မောကျချေတော့၏။

“ဖိုးနွန်း ရပ်ပါဦး ဘယ်များတုန်းကွဲ့ ”

စွပ်ကျယ်အနွမ်းဖြင့် အရောင်လွင့်သော ပုဆိုးကြမ်းနက်ပြာမှာကိုယ်ပေါ်၌ကပိုကရိုဖြင့် ခွေးကားထစ်မှဆင်းလာသောအဖိုးပုကား မျက်လုံးမွဲကာ…ဇရာထောင်းသောကြောင့် လမ်းလျှောက်ရာတွင် ယိုင်တိုင်တိုင်ဖြင့်ခါးကိုလိမ်၍ မနည်းအားယူလျှောက်နေရ၏။

“မနေ့ကရောက်တဲ့ မြို့အုပ်အသစ်အတွက် နေ့ဖို့ညစာ သွားပို့မလို့ပါ”

ပါးစပ်ကလည်းရွတ်ရင်း နွန်းဆက်နိုင် ၎င်း၏ဘိုင်စကယ်အဟောင်းကလေးအား သွက်သွက်ထောက်၍ စည်းရိုးဆီလျှောက်လာသော အနှီလူအိုလဲမည်စိုးသောကြောင့် အနားသို့အလျင်သွားလိုက်ရ၏။ အဖြစ်လုပ်ထားသော သစ်သားတံခါးကိုဖွင်ပြီးသော် မျက်နှာချင်းဆိုင်ရလျှင် အဖိုးပုက….

“နို့ ဒီမြို့အုပ်က အတော်ငြိမ်သားပဲ အရင်ကမင်းကြီးတွေဆို အတော်ပြာရတာ”

မြို့အုပ်တို့နေရာချသောအိမ်ကား အဖိုးပု၏ဝါးအိမ်ကလေးရှေ့ကိုဖြတ်မှ ရောက်သည်ဖြစ်၍ မြို့ကိုအကြီးပိုင်းရောက်လာလျှင် နွန်းဆက်နိုင်တို့ ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်သွားရကြောင်း အဖိုးပုရှင်းရှင်းကြီးသိ၏။

ဒါတော့လည်း ဟုတ်သလိုရှိသည်။သည်မြို့ကလေး၏မြို့အုပ်နေရာကား အရေးပိုင်၊အရာရှိတို့ သားသမက်များ ရာထူးရာခံကြီးမရခင် ဟန်ပြနေရသောတစ်ဆင့်ဖြစ်လေရာ မြဲမြဲနေခဲ့သောသူရှားသော်လည်း စိတ်ဒုက္ခအတော်ပေးသောလူမှာ များခဲ့၏။

ဘိုစာမှ စားချင်သူကတစ်စား၊ပူရချည်ရဲ့ အိုက်ရချည်ရဲ့ မှောင်ရချည်ရဲ့က တစ်လှေ၊အချိုဆက်ပါဦး အငန်ကပ်ပါဦးက တစ်ဖုံ စသည်ဖြင့် ရောက်စ ခဏအတွင်း မရိုးနိုင်အောင် ဒုက္ခပေးနိုင်ကြသော်ငြား ယခုမြို့အုပ်မှာတော့ ပေးသောချိုင့်ကိုသာယူ၏။

သို့ရာလည်း လူ့စိတ်ကိုမခန့်မှန်းနိုင် ယခုနေတွေ့ရင်ဖြင့် ညကဟင်းမှာ အချဥ်အစပ်အငန်အပေါ့ကဖြင့် ဘယ်ပုံဘယ်သို့မိန့်လာလျှင်ပင် သာ၍စိတ်ညစ်ရမည်မို့ အကောင်းမမြင်ထားသည်သာ တော်ပါမည်လေ။

“အခုထိတော့ ငြိမ်တုန်းပဲ ဘယ်အချိန်ပြာရမလဲတော့ မသိပါဘူး အဖိုးပုရယ်”

အဘိုးအိုမှာခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်ဖြင့် နွန်းဆက်နိုင်အား စာနာပုံပြု၏။အားထုတ်စရာမလိုဘဲ နဂိုတွန့်ချိုးနေသော မျက်ခုံးစပ်ကြားမှာ ပိုမိုကျုံ့နေရာမှ သတိရလျက်….

“ဒါနဲ့မနက်စာကို လင်းအားကြီးမှသွားပို့ရသလားမြေးရဲ့အခုချိန်မြို့အုပ်နိုးနေရင် ဆာရော့မယ် မင်းတော့အကြိမ်းခံရတော့မှာပဲ”

သူ့ကိုပူ၍ ပြူးပြူးပြာပြာဖြစ်ချင်သောလူအို၏မျက်နှာကို ကြည့်ပြီး နွန်းဆက်နိုင်ပြုံးမိပြီးလျှင်…

“သူကြိမ်းမကြိမ်းတော့ မသိပါဘူး ညကဖြင့်ကျွန်တော်တော့ကြိမ်းခဲ့တယ် လယ်ထဲဘဲဥကောက်အပြန်ညနက်လို့ မောရတဲ့အထဲ သူ့ကိုချိုင့်သွားပို့ရတာ ခေါ်သာခေါ်တယ် တော်တော်ကြာလည်း ထွက်မလာဘူး ဒါနဲ့ကျွန်တော်လည်းအာခေါင်ခြစ်အော်ပြီး ကြိမ်းခဲ့တယ် ”

“ဘုရား”

မင်းစိုးရာဇာတို့ကို အကြောက်ဓာတ်ခံစွဲနေသော အဖိုးပုမှာထိုစကားကိုကြားပြီးထိတ်လန့်သွားလျက် မမြင်ရသော်လည်း မျက်လုံးမွဲဖြင့်သူငယ်ကိုစိုက်ကြည့်ကာ အကြောင်သားဖြစ်၍ နေရှာပြီးသော် သတိလည်လာခိုက်…

“ဒီကလေးတော့ ခက်တယ် ကိုယ့်မြို့ကိုယ့်နယ်အုပ်စိုးဖို့လာတဲ့သူကိုဒီလိုမပြောရဘူး သူတို့က ငွေကြေးလည်းရှိတယ် အာဏာလည်းသူ့တို့ပါးစပ်က တစ်ခွန်းဆိုတစ်ခွန်းပဲ အခန့်မသင့်ရင် ဇက်ပြုတ်နေရော့မယ့် ဆင်ခြင်စမ်းပါမြေးရဲ့”

အဖိုးအိုမှာ စကားမဆုံးခင်လက်ကိုဆန့်တန်းလာရင်း အမောင်စွာကျယ်၏လက်မောင်းအားကိုင်လေလျှင် စိုးရိမ်ကြီးသောကြောင့် တုန်ရီနေရှာကာ မျက်နှာပင်နွမ်းလာ၏။

ထိုသို့ ကူကယ်ရာမဲ့သော ပုံစံကိုမြင်မှ အစောက အာကျယ်အာကျယ်လုပ်ခဲ့သော သူငယ်မှာ ပြာလာလျက်….

“နောက်မဖြစ်စေရဘူး မစိုးရိမ်စမ်းပါနဲ့အဖိုးပုရဲ့ကျွန်တော်နေတတ်ပါတယ် မြို့အုပ်မင်းကြည့်ရတာလည်း စိတ်ကောင်းမယ့်ပုံရှိတယ် မပူပါနဲ့”

သားရင်းတစ်ယောက် ပျောက်ခဲ့ရှာဖူးသောအဖိုးပုမှာ အလိမ္မာရှိသောအမောင်နွန်းအား သားအစားရသလို အားကိုးခဲ့ရသောကြောင့်နောက်မဖြစ်ဖို့ရာ စကားအမှားမပါရန် အတန်တန်မှာပြီးလျှင် တစ်ဂျက်ဂျက်မြည်နေသော ဘိုင်စကယ်အဟောင်းကလေး ဝေး၍သွားသည်အထိ ခြံစည်းရိုးကိုကိုင်ကာ ရပ်ကြည့်နေခဲ့လေသတည်း။

တပေါင်းဟူသည် မနက်ပိုင်းမှာအတော်ပင်ဆိတ်လေရာ ချန်မင်းဟန်တစ်ယောက် ကျွီဟူသည့်မြည်သံစွဲဖြင့် ခြံတံခါးပွင့်သောအသံကိုကြားသော်လည်း ထမကြည့်နိုင် အိပ်ချင်၍သာနေ၏။

နွန်းဆက်နိုင် စားစရာများထည့်လာခဲ့သော အိုးကိုမ၍ မီးဖိုဆီတန်းဝင်ရာ ဆေးကြောထားရုံသာမကပြောင်လောက်နေအောင်သုတ်ထားသော ချိုင့်များကိုတွေ့လျှင် ညက ဇွန်းနဲ့ခက်ရင်းပါမသွားသည်ကို သတိရ၏။

“ဒီလူ… ဘိလပ်ပြန်က ထမင်းဟင်းကို လက်နဲ့စားတယ်ပေါ့ တယ်ထူးပါလား”

တစ်ကိုယ်တည်းရေရွတ်လျက် ဝယ်လာသော လက်ဖက်ရည်နှင့်မုန့်ကို ပွင့်ကပ်စားပွဲခင်းအဖြူအောက်ခံခင်းထားသောစားပွဲပေါ် ပြင်ဆင်ပြီးနောက် ယခုထိတိတ်၍နေသော အိမ်အပေါ်ထပ်အား တစ်ချက်လှမ်းကြည့်ပြီး….

“ဒီလောက်နောက်ကျအောင် အိပ်ရတယ်လား ငါမနှိုးရင် မနက်စာတွေတော့ ပစ်ရတော့မယ်”

ပြောရင်းဆိုရင်း မီးဖိုချောင်ဘက်မှအိမ်ရှေ့လှေကားဆီတက်လာလျှက် အိမ်ပေါ်ကိုတက်လာ၏။နွန်းဆက်နိုင် ခါတိုင်းဤမျှမရဲဖူးသော်လည်း လာကတည်းကအာဏာမပြတတတ်ပေသောကြောင့်လားမသိ နည်းနည်းလေးမှပင်မစိုးရိမ်ဘဲ အိပ်ခန်းတံခါးကိုခေါက်လေသည်။

“မြို့အုပ်….. မြို့အုပ်မင်းခင်ဗျာ မနက်စာပြင်ပြီးပြီ”

အသံမှာ ညကထက်များစွာရိုကျိုးသောကြောင့် ချန်မင်းဟန်အိပ်ရာမှထပြီး တံခါးကိုဖွင့်လေရာ မကြာမီလူတစ်ကိုယ်လုံးသူ့အပေါ်မှီကျလာ၏။

“ဘုရား!”

နွန်းဆက်နိုင် ဆတ်ခနဲခေါင်းထောင်၍ ကိုယ်ကိုပြန်မတ်လိုက်သောအခါ မြို့အုပ်ကကူ၍ရပ်စေပြီးလျှင် သူ့မျက်နှာအားကြည့်လာပြီး ။

“ဘယ့်နှယ့်တံခါးကို အရိုးမရှိသလို တစ်ကိုယ်လုံးမှီထားရတာတုန်း”

“မြို့အုပ်က စကားပြန်မှမရဘဲ သူခိုးသူဝှက်ရိုက်နှက်သွားသလား မူးမေ့နေသလားမှမသိရတာ ဒီတော့တံခါးကိုဖွင့်ရနိုးနိုးဖြစ်နေတုန်း ကျွန်တော်လည်းမှီထားမိတာတော့ ဒါ မှားသလား”

အပြောနဲ့တင် အတော်သူ့အပေါ် ဂရုဏာကြီးရှာသောသူငယ်မှာ မေးရိုးထင်းသော်လည်းပါးနှစ်ဖက်ကား ကလေးကဲ့သို့ဖောင်းနေသေးသည်။အသားမှာဝင်းဝါပြီး နှာတံစင်းစင်းဖြင့် မျက်လုံးမျက်အိမ်ကောင်းလေရာ ဘိုရုပ်မဟုတ်သော်လည်း သူ့ကဲ့သို့ကပြားဖြစ်သည်မှာသေချာ၏။

“ဒါ ထားပါ အခုဘယ်အချိန်ရှိပြီလဲ”

မေးမှမေးတတ်သလေ ဟူသော သဘောဖြင့် နွန်းဆက်နိုင်မျက်လုံးကိုပြူး၍ အံ့အားသင့်ပုံပြကာ ပြတင်းကိုမေးဆတ်ပြလိုက်ပြီး စူးနေသော နေရောင်ကိုမြင်စေကာ

“ခဏနေ နေ့လည်ဖြင့်ရောက်တော့မယ် မြို့အုပ်မင်းအခုမှ မထရင်ကျွန်တော်ချက်လာတဲ့ ထမင်းတွေဟင်းတွေပစ်ရတော့မှာပဲ”

လူစွာကလေးပြသော နေရောင်ကိုကြည့်ပြီး ချန်မင်းဟန် အလွန်အကျွံပင်အိပ်မိကြောင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို သိလိုက်ရ၏။အိမ်တွင် ယခုလိုများအိပ်၍မိပါလျှင် ဒေါ်ချန်မြနှစ်၏ အကြိမ်းအမောင်းကို အသေချာကြီးခံရပြီးကာ ဘယ်ဖက်နားရွက်မှာနာနာကလေးလိမ်ဆွဲခံရ၍ ဗိုက်ကြောမှာလည်းအီစိမ့်နေမှာပဲဖြစ်ကြောင်းသတိရသော် ကြိတ်ကြိတ်တိတ်တ်ိတ်နှင့်ဒေါသကြီးသော မိခင်ကိုသတိရပြန်သည်။

အနောက်ဘက်လှည့်ကာ အညာစောင်လေးကို အိပ်ယာမှဆွဲယူကာခေါက်ရင်း..

“ကယ်ပါလေ ဒီနေ့အတော်အိပ်မိတာမှဖြင့် ခေါင်းကိုပါ ချာချာလည်နေရောပဲ Lemon တစ်ခွက်လောက်ရရင်ကောင်းမယ်”

“ရစေ့ပါမယ် ဒါနဲ့…. ထမင်းပါအသင့်ပြင်ပေးခဲ့ရမလား ကျွန်တော်နွားစာစဥ်းကူဖို့ရှိတယ် ကျွန်တော့်အသိအိမ်မှာ လူအိုတွေပဲကျန်တော့ ကျွန်တော်မရှိရင် အလုပ်တွင်မှာမဟုတ်ဘူးမြို့အုပ်ကိုတော့ အားနာရဲ့ ”

ချန်မင်းဟန် သပ်သပ်ရပ်ရပ်ခေါက်ထားသော အညိုစပ်ကြားစောင်ကလေးကို ခေါင်းအုံးပေါ်လွှားတင်လိုက်ပြီး အဖြေစောင့်နေသောသူကို ကြည့်လိုက်စဥ် မျက်လုံးတစ်စုံနှင့်ဆုံ၏။

ရေစပ်ကလေး၌ကြွေ၍ကျသော သစ်ရွက်ခြောက်ပမာ ချန်မင်းဟန်ငြိမ်သက်သွားခဲ့သည်။တိတ်ဆိတ်သွား၍ထင့် ယခုအချိန်မှ တပေါင်း၏လွမ်းမောဖွယ်ဥသြငှက်၏အော်သံက နားထဲပဲ့တင်ထပ်လာသည်။ ထိုမျက်လုံးသည် လောဘ၊မနာလိုလှည့်ဖျားခြင်းတို့ တစ်ခါမျှမထည့်ဖူးသည့်အလား ပကတိရိုးစင်းနေရာ မြို့အုပ်ပေါက်စမှာတော်တော်နှင့်အကြည့်မလွှဲနိုင်။

ထိုအကြည့်မျိုး ထိုသို့သောမျက်လုံးတို့မှာ ချန်မင်းဟန် မလွန်ဆန်နိုင်ဆုံးဖြစ်ခဲ့ရာ အတော်ပင်ကြာခဲ့သော အတိတ်ကို တူးဆွမိမလိုဖြစ်လာသောကြောင့် ခပ်မြန်မြန် အကြည့်ကိုလွှဲလိုက်လေ၏။

“ပြင်ခဲ့ပါ တခြားတော့ဘာမှမလိုဘူး”

နွန်းဆက်နိုင် အခုမှပင်အသက်ရှူဖို့အခွင့်ရသလို မျက်နှာမတည်မငြိမ်ဖြစ်လျက် စကားပင်မဆိုတော့ပဲ အိမ်အောက်ထပ်သို့ ဒုန်းဆိုင်း၍ပြေးဆင်းလာခဲ့သည်။

ChanNoon

By Belle Mable

Tue,02 April 2024

၂

Comments for chapter "၂"

MANGA DISCUSSION

Leave a Reply Cancel reply

MADARA CHILD THEME