Chapter 5.1
အပိုင်း ၅ – ၁
“ကျွန်မတို့က အဲ့ဒီလို၊ အဲ့ဒီလိုဆက်ဆံရေးမျိုး မဟုတ်ပါဘူးရှင်။ အထင်မလွဲပါနဲ့။ ကျွန်မတို့ကလေ၊ ကျွန်မတို့က…ဆက်ဆံရေး တအားကောင်းကြတာပါ။ ရှင်က တအားကို…ကြင်နာတတ်တာရှင့်။ ကျွန်မအတွက်ဆိုပြီး လည်…လည်ဆွဲလိုဟာလေးတောင် ဆွဲထားပေးတာပါ။”
ယင်း လည်ပတ်ပါးပါးလေးမှာ လက်နက်နှင့်မခြားသော်လည်း…
လေသံက နောက်သလိုလိုဖြစ်နေသော်လည်း အသံက အက်ကွဲပြီးထွက်လာ၏။ အမျိုးသားက တုံ့ပြန်မှုမရှိဘဲ အီယွန်းကို ငုံ့စိုက်ကြည့်လာသည်။
“ဒီတော့ စုပ်ခဲ့တယ်လို့ ပြောနေတာလား။”
“…ရှင်။”
“ကျွန်တော် ခင်ဗျားကို ခွေးကောင်လိုမျိုး ကျူးလွန်ဖျက်ဆီးခဲ့တယ်ထင်တယ်။ စကားပြောနေတဲ့ပုံက ဦးနှောက်အဆေးခံထားရတဲ့အတိုင်းပဲ။”
“မဟုတ်ပါဘူး၊ မဟုတ်တာ၊ မဟုတ်ပါဘူးရှင်။”
အီယွန်းက အော်ဟစ်နေသကဲ့ ခေါင်းတွင်တွင်ခါခဲ့သည်။
ကျွန်မက ရှင့်ကို ဦးနှောက်ဆေးဖို့လုပ်နေတာလို့…
အီယွန်းတစ်ယောက် ထူးထူးဆန်းဆန်း အစော်ကားခံလိုက်ရသလို ခံစားခဲ့ရသည်။ ကိုယ်မသိတဲ့ကိစ္စထဲ ဆွဲထည့်ခံရသည်က ဒီထက် ထပ်မရှိနိုင်အောင် မွန်းကျပ်စရာကောင်း၏။
“အဲ့ဒီလို မဟုတ်ပါဘူးရှင်…။ ဂွမ်ချယ်ဝူက ကျွန်မအပေါ် လက်လွတ်စပယ် မပြုမူနိုင်ပါဘူး။ ဘာကိုမှလည်း အတင်းအကျပ် ဖိအားပေးပြီး မလုပ်ခိုင်းဖူးဘူး။ ဒီနေ့လိုမျိုး အင်အားသုံးတာရော၊ စိတ်ရင်းနဲ့ ခြိမ်းခြောက်တာရော မရှိခဲ့ပါဘူးရှင်။”
အီယွန်းက လိုချင်သည့်အရာကို အလိမ္မာလေးနှင့် ပြောင်းလဲပြောဆိုလိုက်သည်။
“ဂွမ်ချယ်ဝူက မကောင်းတဲ့လုပ်ရပ်ဆို ဘာတစ်ခုမှ မလုပ်နိုင်တဲ့သူပါ။”
အမျိုးသားက အီယွန်း၏ စကားကို မယုံနိုင်သည့်အလား ဘာမှမပြောဘဲ မျက်ခုံးကို ပင့်လိုက်၊ ချလိုက် လုပ်နေ၏။ သူက ပျင်းတိပျင်းတွဲနှင့် အီယွန်း၏ လည်တိုင်တစ်လျှောက်ကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။
“ဘာလို့လဲ။”
“ရှင်။”
“ကျွန်တော်က ဘာလို့ မကောင်းတာကို မလုပ်နိုင်ရတာလဲ။”
“ဪ၊ ဘာလို့လဲဆိုတော့…”
အမျိုးသား၏ အထိအတွေ့ ပွတ်သပ်ထိပါးသွားတိုင်းတွင် သွေးခုန်နှုန်းက ဒုတ်ခနဲဒုတ်ခနဲ ခုန်လာတော့သည်။ အမှန်တော့ သူ့အထိအတွေ့က ရှုပ်ထွေးသည့်ပြဿနာကို အစ်အောက်အဖြေရှာဖို့ ကြိုးစားနေသည်နှင့် ပိုတူ၏။ သို့သော် ဂွမ်ချယ်ဝူကို ရှောင်ပြေးရာက ပြန်အဖမ်းခံလိုက်ရသည့် အီယွန်းအဖို့တော့ ယင်းအပြုအမူက အဓိပ္ပာယ်မရှိသလောက်ကို ခံစားရသည်။
အီယွန်းလည်း ခေါင်းထဲတွင် ဘာမှမတွေးတော့ဘဲ ပြောမိပြောရာ ပြောပါတော့သည်။
“ဥပဒေမှာ သတ်မှတ်ထားပြီးသားမို့လို့ အဲ့ဒီလိုပါ။”
“ဥပဒေ။”
“…အာ၊ အဲ့ဒီတော့လေ၊ အဲ့ဒါက…”
ခြေတစ်လှမ်းလှမ်းလိုက်တိုင်း ကြမ်းပြင်က ဖုန်မှုန့်အဖြစ် ကြေမွသွားသလိုပင်။ အီယွန်းက အကျပ်ရိုက်နေသလို မျက်နှာထားနှင့် နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်လိုက်သည်။
‘မှီခိုအားကိုးရသည့် အိမ်ထောင်ဖက်ဆိုသည်မှာ ဖူးစာပါ၍ ရှာတွေ့ခြင်းမဟုတ်။ ကိုယ်က ရှေ့ရေးကို ကြိုကြည့်ကာ ဂရုတစိုက် ရွေးချယ်ရခြင်းဖြစ်သည်။’
သို့သော် တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဘာကြောင့်များ ထိုစကားက ယခုအချိန်မှာမှ အတွေးထဲပေါ်လာရသနည်း။ အီယွန်း၏ မျက်လုံးလေးများက ရုတ်တရက် လျှို့ဝှက်သော သန္နိဋ္ဌာန်နှင့် လင်းလက်သွားတော့သည်။
ဂွမ်ချယ်ဝူ၊ ရှင် အခုကစပြီး နာနာခံခံ နေသွားမှဖြစ်မယ်…
“…ကျွန်မကို ထိခိုက်အောင်လုပ်မယ်ဆိုရင် မိသားစုဝင်ကို သတ်ဖို့ကြိုးပမ်းမှု ဖြစ်သွားမှာပါ။”
သူ့ဆီမှ ဘေးကင်းကင်းရှိနိုင်မည့် နည်းလမ်း။ အနိမ့်ဆုံးဖြစ်သော လုံခြုံရေးကွန်။
ယင်းအရာကား အချုပ်အနှောင် လက်ထိပ်ပင်။
အရောင်အသွေးမရှိ ငြိမ်သက်သော သူ့ထံတွင် ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် အရောင်အသွေးနှင့်တူသောအရာ ပေါ်လာတော့သည်။ မျက်ခုံးများကို ပေါ်ပေါ်တင်တင် ကျုံ့လိုက်သည့် သူက ဆေးထိုးအပ်ကို ထောက်ခနဲ လွှတ်ချလိုက်၏။
အသိတရားက တီးတိုးဆန္ဒပြကာ လျှာက တောင့်တင်းနေသော်လည်း အီယွန်းက မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ အားမလျှော့ဘဲနေရအောင်ဟု ပြောနေသည့်အလား ရဲဝံ့စွာ ကြေညာမောင်းခတ်ခဲ့သည်။
“ကျွန်မက ဂွမ်ချယ်ဝူရဲ့ ဇ…ဇနီးပါရှင့်။”
ထိုနေ့ညတွင် အန္တရာယ်များသည့် မျိုးစေ့တစ်စေ့ အပင်ပေါက်လာပါတော့သည်။
~~~~~
ဤသည်ကမှ ကတိုက်ကရိုက်နှင့် ဆိုင်းမဆင့် ဗုံမဆင့်ဆန်သည့် ကိစ္စပင်။
ဤကဲ့သို့သောအဖြစ်မျိုးက နိုင်ငံခြား သုတေသနစာတမ်းထဲတွင်သာ တွေ့ရမည်ဖြစ်သောအရာဖြစ်ကာ တဒင်္ဂတော့ အီယွန်းလည်း ပြောစရာစကားမရှိ ဖြစ်သွားခဲ့သည်။
“မနေ့ညက လျှပ်စီးထိသွားတယ်ပေါ့လေ။”
“ဟုတ်ပါတယ်….အီး….”
အီယွန်းတစ်ယောက်ထက်ခြမ်းကွဲကာ မည်းနက်ပြီး မီးကျွမ်းနေသည့် သစ်ပင်ကြီးကိုကြည့်ရင်း တောင့်တင်းသွားတော့သည်။ သူ့ကိုခေါ်ခဲ့သည့် အမျိုးသမီးက မျက်ရည်များကို လက်ကိုင်ပဝါနှင့် သုတ်ပစ်ရင်း လက်နှစ်ဖက်ကို တင်းတင်းဆုပ်လိုက်၏။
“ဒါက ကျွန်မတို့သားလေး မွေးလာတုန်းက စိုက်ခဲ့တဲ့ သစ်ပင်လေးပါ၊ ဆရာမရယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲ့ဒီကောင်လေးက ကြီးလာလို့ စစ်တပ်ထဲမှာတောင် တာဝန်ထမ်းနေပါပြီ။ ဒါက နိမိတ်မကောင်းလို့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ…”
“လောလောဆယ် တစ်ချက် ကြည့်လိုက်ပါမယ်။”
တစ်ချိန်က အကောင်းအတိုင်းရှိခဲ့ရာက ယခုတော့ အမြင်မလှစွာ ထက်ခြမ်းကွဲနေသည့် သစ်ပင်။ အီယွန်းက သူကိုယ်တိုင် နာကျင်ရသလို မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ စစ်ဆေးမှုကိုစတင်လိုက်သည်။
“မန်နေဂျာကြီး၊ ဒါက ခွဲစိတ်မှုလုပ်ရမယ်ထင်တယ်။ လောလောဆယ်တော့ နေ့ရွေးပြီး ပျက်စီးသွားတဲ့အပိုင်းတွေကို ချိန်းကြိုးနဲ့တုပ်ထားကြတာပေါ့။
“အဲ့ဒီလိုကနေ သေသွားပြီး အပြစ်တင်ခံရရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။”
ခွဲစိတ်ကိရိယာဘူးနှင့် အတူတူလိုက်လာသည့် ချူဂျာက စိုးရိမ်တကြီး တီးတိုးပြောခဲ့သည်။
“တော်သေးလို့ အမြစ်တွေ ထိခိုက်မသွားပါဘူး။ လုံလုံလောက်လောက်ကို ပြန်ကောင်းနိုင်တယ်လေ။ ပြီးတော့ သားဖြစ်သူမွေးလာတဲ့အထိမ်းအမှတ်နဲ့ စိုက်ခဲ့တဲ့သစ်ပင်မဟုတ်လား။ ဆေးရုံမှာ ဒေသထွက်မြေတွေ အများကြီးရှိတယ်မဟုတ်ဘူးလား။”
ချူဂျာက သစ်ကြားသီးလို မာမာတင်းတင်းပြောလာသည့် အီယွန်းကိုကြည့်ရင်း ဆတ်ခနဲတွန့်သွားတော့သည်။
ဘာကြောင့်မှန်းမသိ သူ့မျက်နှာကို အလင်းရောင်ထဲတွင် တွေ့မြင်ရသည်က စိတ်မတင်မကျဖြစ်ရ၏။ ဟိုးအောက်အထိရောက်သည့် မျက်ကွင်းညိုများက အရေးကြီးသည့် တစ်စုံတစ်ရာကို သဲလွန်စပေးနေသည့်နှယ်။
“ဒါနဲ့ ဆေးရုံအုပ်၊ အခုတလော…”
ထိုအခိုက်အတန့်တွင် အီယွန်း၏ ဖုန်းက ‘ဘီဇ်’ဟု တုန်သွားသည်။ ဖုန်းခေါ်သူကို စစ်ဆေးလိုက်သည့် အီယွန်းက အနားတွင်ရှိနေသည့် လူနှစ်ဦးဆီမှ ခွင့်ပြုချက်တောင်းကာ ခပ်လှမ်းလှမ်းသို့လျှောက်သွားပြီး ဖုန်းကိုင်လိုက်သည်။
“ဟယ်လို။”
ပျက်စီးသွားသည့် သစ်ပင်ကို စစ်ဆေးနေစဉ်က ရင့်ကျက်ကာ စုစည်းတည်ငြိမ်ခဲ့သော်လည်း သူ့မျက်နှာထားက ရုတ်ခြည်းဆိုသလို ပြောင်းလဲသွားခဲ့၏။ အကြည့်က စူးရှလာကာ ဆောက်တည်ရာမရစွာ လက်သည်းကိုကိုက်ရင်း ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် စလျှောက်မိသည်။ အကြွေးရှင်များထံမှ ထွက်ပြေးနေသည့် လောင်းကစားသမားလိုပင်။
“…အဲ့ဒါက ဘာစကားလဲရှင့်။”
ကောက်ရိုးဦးထုပ်အောက်တွင် ဖုံးကွယ်နေသည့် မျက်လုံးများက အာရုံစူးစိုက်မှုမရှိဘဲ တုန်ယင်နေ၏။
သစ်ပင်လူသားအခြေအနေတွင်ရှိနေသည့် ဂွမ်ချယ်ဝူ သတိပြန်လည်လာသည်မှာ တစ်လရှိသွားပေပြီ။
သူ့ကိုခေါ်သွားသည့် ဆေးအဖွဲ့က ‘အတိတ်မေ့တာပါ’ ဟူသော ဖန်တစ်ရာတေ ရှင်းပြချက်ကိုပေးကာ ဘာမှမပြောဘဲ ပျောက်သွား၏။ နောက်ဆုံး သူတို့ ဆက်သွယ်လာချိန်တွင် ကြားရသည့်သတင်းက လုံးဝ အဓိပ္ပာယ်မရှိသည့်အရာပင်။
-ဘယ်တော့ သတိရမလဲ မသိပါဘူး။
တကယ်ပဲ ဘာတွေပြောနေတာလဲ။ အီယွန်းတစ်ယောက် ကြောင်သွားသော်လည်း ခဏနေတော့ ခေါင်းတွင်တွင်ခါလိုက်သည်။
“…အဲ့ဒါက ဘာကို။ မနောက်စမ်းပါနဲ့ရှင့်။ ကျွန်မ သူနဲ့ စကားပြောခဲ့တာပါ။ သူ့အောက်မှာ ဆွဲဖိတာတောင် ခံခဲ့ရပါတယ်ဆို၊ တကယ်ပါပဲ။”
ရုတ်တရက် ဖုန်းတစ်ဖက်ကနေ ချောင်းဆိုးသံသဲ့သဲ့ကို ကြားလိုက်ရသည်။
~~~~~
Miel’s Translations