Chapter-3
ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ညီသုတဟာက်ဴရွင္ခ်ိန္လည္းေစာေသးသည္ျဖစ္ရာ မနက္စာထြက္စားရင္း အႁမႊာႏွစ္ေယာက္၏အိမ္ဘက္သို႔ထြက္လာခဲ့သည္။ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္၏အိမ္သည္ ခါတိုင္းထက္ပို၍တိတ္ဆိတ္ေနသည္ကို ျမင္ေသာအခါ ညီသုတလည္းအိမ္ထဲသို႔သတိထား၍ ဝင္လာေလသည္။
“လင္းထက္!! စြမ္းထက္!! ”
ညီသုတ၏ေခၚသံကိုၾကားေသာအခါ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ရွိေနေသာ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္၏အေမကခ်က္ခ်င္းထြက္လာေလသည္။
“ေၾသာ္ သုတပါလား လာေလ”
အိမ္ထဲသို႔ေရာက္လာသည္အထိ ညီသုတမွာအႁမႊာႏွစ္ေယာက္၏အရိပ္အေယာင္ကိုမျမင္ေလေသာအခါ သူတို႔၏အေမကိုေမးလိုက္ရသည္။
“အန္တီ လင္းထက္တို႔ေရာ”
အႁမႊာႏွစ္ေယာက္၏အေမဟာညီသုတကိုအေရွ႕ခန္းရွိထိုင္ခုံတြင္ထိုင္ေစ၍ သူ႔အတြက္မုန္႔တခ်ိဳ႕ခ်ေပးရင္း မေက်မနပ္ညည္းညဴေလေတာ့သည္။
“အမေလး သုတရယ္ ဒီေမ်ာက္ေလာင္းႏွစ္ေကာင္ကိုအန္တီလည္းမနိုင္ေတာ့ဘူး မေန႔ညကသူတို႔ဖုန္းခိုးသုံးေနတာျမင္လို႔ ဆူမိတာကိုႏွစ္ေယာက္လုံးေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးနဲ႔ေျပာဆိုေနၾကတာ”
ညီသုတသည္အႁမႊာႏွစ္ေကာင္ျဖစ္ပ်က္ေနမည့္ပုံကို ေတြးရင္ ခပ္ဖြဖြျပဳံးလိုက္မိသည္။
“အန္တီတို႔ရန္ျဖစ္ထားၾကတာေပါ့”
“ေအးေပါ့ကြယ္ ဖုန္းကိုင္မယ့္အစားစာသာေၾကေအာင္လုပ္လို႔ေျပာလိုက္တာကိုစိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ စာေၾကေအာင္လုပ္ျပမယ္ဆိုၿပီး ေခါင္းအုံးေအာက္ကိုစာအုပ္ေတြခုၿပီးအိပ္ေနၾကတယ္ေလ အခုထိမထၾကေသးဘူး”
ညီသုတလည္းအႁမႊာႏွစ္ေယာက္၏အေမကိုအားမနာနိုင္ေတာ့ဘဲ ေအာ္ရယ္မိေလေတာ့သည္။ ညီသုတ၏သူငယ္ခ်င္းပီသပါေပ့။
ဤအတိုင္းသာဆိုလၽွင္ စာေၾကမေၾကေတာ့ညီသုတမသိ။ စာအုပ္ေတာ့ေၾကသြားမည္မွာအမွန္ပင္။
“သြား သြား သူတို႔အခန္းထဲမွာရွိတယ္ သားကိုယ္တိုင္သာဝင္ႏွိုးလိုက္ေတာ့”
အႁမႊာႏွစ္ေယာက္၏အေမဟာညီသုတကိုထားခဲ့၍ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ျပန္ဝင္သြားေလသည္။ ညီသုတလည္း ရယ္ခ်င္ပက္က်ိျဖစ္ေနေသာ႐ုပ္ျဖင့္ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္၏အခန္းဆီသို႔ခ်ီတက္လာခဲ့သည္။
အခန္းတံခါးေခါက္မေနေတာ့ဘဲဝင္သြားလိုက္ေလရာ ကုတင္တစ္ခုစီတြင္ ကို႔ရို႔ကားယားႏွင့္အိပ္ေနၾကေသာညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကို ထင္းထင္းရွင္းရွင္းျမင္လိုက္ရသည္။ သူတို႔၏ေခါင္းအုံးမ်ားေအာက္တြင္လည္း ဓာတုေဗဒစာအုပ္မ်ားကိုထိုးသိပ္၍ထည့္ထားေသးသည္။
နဂိုဗီဇကိုထိန္းခ်ဳပ္မရသည့္ညီသုတကလည္း အႁမႊာႏွစ္ေကာင္ကိုခ်က္ခ်င္းမႏွိုးေသးဘဲ အခန္းထဲသို႔အၾကည့္ေဝ့လိုက္သည္။
ညကအသီးထည့္ထားခဲ့ပုံရေသာစတီးဇလုံႏွစ္ခုဟာ စာၾကည့္စားပြဲေပၚတြင္တင္ထားသည္ကိုျမင္သြားေသာညီသုတသည္ ခပ္အုပ္အုပ္ရယ္ရင္း စတီးဇလုံႏွစ္ခုကိုတိတ္တိတ္သြားယူေလသည္။
ထို႔ေနာက္အႁမႊာႏွစ္ေယာက္၏အလယ္နားတြင္ရပ္၍ စတီးဇလုံႏွစ္ခုကိုအခ်င္းခ်င္းထုရိုက္၍ နားမခံသာေသာအသံမ်ားကိုဖန္တီးေလေတာ့သည္။ စူးရွရွအသံက်ယ္မ်ားဟာ အခန္းထဲတြင္ပဲ့တင္ထပ္သြားေသာအခါ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကေသာအႁမႊာႏွစ္ေယာက္ကလည္း အလန္႔တၾကားႏွင့္နိုးလာၾကသည္။
“ေခြးမႀကီးေျပးသြားၿပီ…”
ကေယာင္ကတမ္းေအာ္ဟစ္ရင္းအဆဲတစ္ပိုင္းျဖင့္နိုးလာသူကေတာ့ လင္းထက္ပိုင္ပင္။ စြမ္းထက္ပိုင္ကေတာ့ ေၾကာက္လန္႔တၾကားႏွင့္ အက်င့္ပါေနေသာခႏၶာကိုယ္ဟာ အသံလာရာဘက္ကို လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းရင္းကန္လိုက္ေလရာ သူ၏ခႏၶာကိုယ္ကလည္း ကုတင္ေပၚမွဝုန္းခနဲျပဳတ္က်လာေလေတာ့သည္။
” အား!!! ”
ကုတင္တိုင္ႏွင့္ေခါင္းဟာအားျပင္းျပင္းႏွင့္ေဆာင့္မိသြားသည္မို႔ ဖရဲသီးကြဲသံႏွင့္တူေသာအသံတစ္ခုဟာ က်ယ္ေလာင္စြာထြက္လာေလသည္။ ညီသုတကေတာ့ႏွစ္ေယာက္သားျဖစ္ပ်က္သြားပုံကိုၾကည့္ရင္း ေအာင္ပြဲခံသည့္အေနႏွင့္စတီးဇလုံမ်ားကို တေဒါင္ေဒါင္တဒင္ဒင္တီးခတ္ေနေသးသည္။
ယခုမွညီသုတကိုသတိထားမိသြားၾကေသာအႁမႊာႏွစ္ေယာက္မွာ ညီသုတကိုသူတို႔၏ေခါင္းအုံးမ်ားႏွင့္ပစ္ေပါက္ၾကေလသည္။ ပါးစပ္ကလည္း အယုတၱအနတၱမ်ားစုံေနေအာင္ဆဲေလေတာ့သည္။
“ဘယ္လိုလဲ စာေၾကၾကရဲ့လား”
ႏွစ္ေယာက္လုံးဟာအိပ္ရာေပၚတြင္အိပ္ခ်င္မူးတူး႐ုပ္မ်ားျဖင့္ ဖင္ကုတ္လိုက္၊ေခါင္းကုတ္လိုက္ လုပ္ေနၾကသည္။ ညီသုတကိုအခုထိအစာမေၾကေသးဟန္ႏွင့္စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။
“မင္းမ်က္ႏွာႀကီးေၾကမြသြားေအာင္ထုပစ္လိုက္မွာေနာ္ ေအးေဆးေန”
လင္းထက္ပိုင္ကအိပ္ရာထဲမွထလာၿပီးညီသုတကိုႀကိမ္းေမာင္းသည္။ ညီသုတ၏မ်က္ႏွာကေတာ့ ယခုထိျပဳံးစိစိ။
“ဘယ္ႏွနာရီရွိၿပီလဲ”
စြမ္းထက္ပိုင္ကေဖာင္းမို႔ေနေသာမ်က္လုံးကိုပြတ္သပ္ေနရင္းျဖင့္ ေမးသည္။
“ခုနစ္နာရီထိုးၿပီ မနက္စာထြက္စားရေအာင္ က်ဴရွင္လည္းသြားရဦးမယ္ေလ ျမန္ျမန္လုပ္ၾက”
ညီသုတကေလာေဆာ္ေလေတာ့အႁမႊာႏွစ္ေယာက္ကလည္း ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ျပင္ဆင္ရေတာ့သည္။ သူတို႔သုံးေယာက္စလုံးမနက္စာစားရန္တစ္လမ္းေက်ာ္ရွိဆိုင္သို႔သြားၾကသည့္အခ်ိန္ဟာ ခုနစ္နာရီႏွင့္ငါးမိနစ္မၽွသာရွိေသးသည္။
“အန္တီ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုမုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲရယ္…”
ညီသုတကသူ႔အတြက္မွာၿပီးေနာက္ က်န္ႏွစ္ေယာက္ဆက္မွာနိုုင္ရန္ စကားစပ်ိဳးေပးလိုက္သည္။
“ကၽြန္ေတာ္က မုန္႔တီသုပ္တစ္ပြဲ”
“ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ဆီခ်က္တစ္ပြဲလုပ္ေပးပါ”
“ဟုတ္ၿပီ ခဏေစာင့္ေနာ္ သားတို႔”
မွာစရာရွိတာမွာၿပီးၿပီမို႔ ဖိုက္ဘာစားပြဲခုံေလးတစ္ခုတြင္ သုံးေယာက္သားဝိုင္းထိုင္ရင္း ေစာင့္ေနၾကသည္။
ယေန႔ရာသီဥတုဟာေနေရာင္ျပင္းျပင္းျဖာမက်ပါဘဲ အနည္းငယ္အုံ႔မွိုင္းေနေလသည္။ မနက္ခင္းေလျပည္ေအးေအးေလးကလည္း သူတို႔၏ခႏၶာကိုယ္မ်ားကိုပြတ္သပ္ကာကလူက်ီစယ္ေနေလ၏။ မိုးရြာမည့္အရိပ္အေယာင္လည္းမရွိေပ။ ဤကဲ့သို႔ေသာရာသီဥတုမ်ိဳးသည္ လမ္းေလၽွာက္ထြက္ရန္သင့္ေလ်ာ္လွေသာေၾကာင့္ ညီသုတတို႔သုံးေယာက္သားလည္း က်ဴရွင္သို႔စက္ဘီးႏွင့္မဟုတ္ဘဲ လမ္းေလၽွာက္၍သာသြားရန္သေဘာတူလိုက္ၾကသည္။
“စြမ္းထက္ မေန႔ကငါေပးတဲ့စာရြက္ကိုဘယ္မွာသိမ္းထားလဲ”
လင္းထက္ပိုင္ကဆိုင္ရွင္အေဒၚႀကီးလာခ်ေပးေသာမုန္႔တီပန္းကန္ကိုနယ္ေနရင္းမွ စြမ္းထက္ပိုင္ကိုေမးလိုက္သည္။
“ငါ့လြယ္အိတ္ထဲမွာ သိမ္းထားတယ္ေလ”
“အိုေခ ေသခ်ာသိမ္းထား ငါတို႔အစီအစဥ္စရေတာ့မွာ”
ညီသုတကသူ၏ေဘးရွိအႁမႊာႏွစ္ေယာက္အျပန္အလွန္ေျပာေနၾကေသာ စကားမ်ားကိုနားမလည္၍ ေၾကာင္အအျဖစ္ေနရသည္။ တၿပိဳင္တည္းမွာပင္ ဟာသဆန္သည္ဟုလည္းေတြးေနမိ၏။ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္ဟာေပါ့တီးေပါ့ျပက္ေနတတ္သူမ်ားမဟုတ္ေသာ္လည္း ဤကဲ့သို႔တစ္စုံတစ္ခုကိုအႀကီးအက်ယ္အစီအစဥ္ဆြဲေနသေယာင္လုပ္ေနသည္မွာ ရယ္ခ်င္စဖြယ္ေကာင္းေနသည္။
“မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာေတြႀကံစည္ေနၾကတာလဲ”
“မင္းကိုကာရန္ရွင္းနဲ႔ေအာင္သြယ္ေပးဖို႔ေလ”
မုန္႔ဟင္းခါးေသာက္ေနသည့္ညီသုတ၏မ်က္လုံးမ်ားသည္ ထိုစကားေၾကာင့္အေရာင္တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ပသြားရသည္။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္းကာရန္ရွင္းႏွင့္နီးစပ္ေရး တို႔အေရးျဖစ္ေနေသာ္လည္း စာကိုအသည္းအသန္ႀကိဳးစားရမည့္ဆယ္တန္းလိုအခိုက္အတန္႔မ်ိဳးဟာ ထိုကိစၥကိုဦးစားေပးရန္အေျခအေနမေပး၍ ဆႏၵမ်ားကိုခဏၿမိဳသိပ္ထားရျခင္းသာ။
“ဘယ္လိုေအာင္သြယ္မွာလဲ”
“အဲ့ဒါေတြကိုငါအဆင့္ခြဲထားၿပီးသား။ ဘယ္အခ်ိန္မွာဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာကအစ planခ်ၿပီးသားေနာ္ မင္းကငါတို႔ခိုင္းတဲ့အတိုင္းလုပ္႐ုံပဲ”
လင္းထက္ပိုင္ကအမွန္အကန္အစီအစဥ္ဆြဲသူတစ္ေယာက္၏မာန္ျဖင့္ ေျပာေနေလရာ ညီသုတကလည္းသေဘာက်လို႔မဆုံးေပ။
“ဟုတ္ၿပီေလ။ အရွုံးမရွိပါဘူး။ လုပ္ၾကည့္တာေပါ့”
“အိုေက ဒီလိုဆိုရင္ငါတို႔ပထမဆုံးလုပ္ရမွာက….”
လင္းထက္ပိုင္ဟာဟိတ္ႀကီးဟန္ႀကီးထုတ္ကာေျပာေနသည္ကိုပင္ ညီသုတဟာအျမင္ကပ္ခ်ိန္မရ။ ဆက္ေျပာလာမည့္စကားကိုသာ အာ႐ုံစိုက္၍နားေထာင္ေနသည္။
“အင္း ဘာလုပ္ရမွာလဲ”
“ပထမဆုံးလုပ္ရမွာကဘာလဲဆိုတာကို စြမ္းထက္ေျပာလိမ့္မယ္”
ဟိတ္ႀကီးဟန္ႀကီးထုတ္လိုက္နိုင္သည့္အခ်ိန္ဟာစကၠန္႔ပိုင္းမၽွသာ။ အေၾကာင္းမွာ လင္းထက္ပိုင္သည္မေန႔ကေရးမွတ္ထားေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားကို မမွတ္မိေတာ့ေသာေၾကာင့္ပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ညီသုတ၏အဆဲကိုခံလိုက္ရသလို စြမ္းထက္ပိုင္၏နားရင္းအုပ္ျခင္းလည္းခံရသည္။
“ဒီလိုေလကြာ လူတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္အခ်စ္ေရးအရနီးစပ္ဖို႔ဆိုတာ ရင္းႏွီးဖို႔လည္းလိုတယ္ေလကြာ ဟုတ္တယ္မလား”
စြမ္းထက္ပိုင္ကပညာရွင္ဆန္ဆန္ ဆန္းစစ္ျပေနေလရာ ညီသုတကလည္းျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ေထာက္ခံလိုက္သည္။
“အင္း”
“အဲ့ဒီေတာ့သူနဲ႔အရင္ရင္းႏွီးေအာင္လုပ္ရမယ္။ ဒါေပမယ့္တအားရင္းႏွီးသြားလို႔လည္းမျဖစ္ဘူး။ အကြာအေဝးတစ္ခုထားရမယ္”
“ဘာလို႔လဲ”
“ဘာရမွာလဲကြ တအားရင္းႏွီးသြားရင္Friend Zoneထဲ ဝင္သြားမွာေပါ့ အဲ့ဒီအခါက်မွဂြတီးဂြက်ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္”
“အင္း ဒါလည္းဟုတ္တာပဲ ဒါေပမယ့္ကြာငါသူ႔ကိုအမ်ိဳးမ်ိဳးခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္ၿပီးၿပီေလ။ ရင္းႏွီးဖို႔ေနေနသာသာလွည့္ေတာင္မၾကည့္တာမင္းတို႔အသိပဲေလ”
ညီသုတကတစ္ခ်ိန္လုံးက်ရွုံးေနရသည့္အေၾကာင္းမ်ားကို မအီမသာပုံစံႏွင့္ထုတ္ေျပာျပန္သည္။ ထိုအခါ စြမ္းထက္ပိုင္ကလည္းေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ရင္းဆက္ေျပာသည္။
“အင္း ေသခ်ာတာေပါ့။ ရင္းႏွီးဖို႔ဆိုတာကလည္းပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေနေကာင္းဦးမွကြ။ မင္းတို႔ၾကားမွာေပါ့ပါးတဲ့ေလထုေလးဖန္တီးနိုင္မွ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္အေကာင္းျမင္နိုင္မွာေပါ့။ တင္းၾကပ္ေနတဲ့ေလထုမ်ိဳးမွာႏွစ္ေယာက္လုံးStressေတြပိေနတဲ့အခါ စကားလာေျပာရင္ေတာင္ရိုက္သတ္ခ်င္စိတ္ပဲရွိေနမွာထုံးစံပဲေလ”
ညီသုတကက်ိဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္လွေသာစြမ္းထက္ပိုင္၏စကားမ်ားကိုအထူးတဆန္းျဖစ္မိေသာ္လည္း မေထာက္ခံဘဲမေနနိုင္ေအာင္မွန္ေနသည္ဟုလည္းေတြးမိျပန္သည္။ ထူးဆန္းသည္ဆိုတာကလည္း ထိုသို႔ဆီေလ်ာ္လွေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားက တလြဲသာလုပ္တတ္ေလ့ရွိေသာအႁမႊာႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ လားလားမၽွမအပ္စပ္ေပ။
“ဒီေတာ့ငါတို႔ကမင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲရွိတဲ့အေျခအေနေလးတစ္ခုျဖစ္လာရင္ မင္းတို႔ၾကားမွာလန္းလန္းဆန္းဆန္းေလထုေလးဖန္တီးေပးဖို႔ သီခ်င္းေတြကိုသုံးမယ္”
“သီခ်င္း??”
“ဒါေပါ့။ လူေတြရဲ့စိတ္ကိုစိုးမိုးျခယ္လွယ္နိုင္စြမ္းရွိတာဂီတပဲ”
တစ္ခ်ိန္လုံးၿငိမ္ေနသည့္လင္းထက္ပိုင္ကလည္း ေထာက္ခံသလိုဝင္ေျပာျပန္သည္။
ညီသုတမွာလည္းေယာင္နနျဖင့္ေခါင္းညိတ္ေနမိသည္။ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကမွန္ကန္သင့္သေလာက္မွန္ေသာ္လည္း အလြဲတစ္လိုင္းအႁမႊာႏွစ္ေယာက္ကေန႔ခ်င္းညခ်င္း အခ်စ္ေရးကၽြမ္းက်င္အတိုင္ပင္ခံမ်ားျဖစ္သြားၾကေသာေၾကာင့္ စိတ္ထဲတြင္သိပ္မသကၤာေပ။
“ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ဒါေတြကိုမင္းတို႔ကဘယ္လိုသိလဲ။ ဘယ္ကရွာထားတာလဲ”
အရွိုက္ထိသြားေသာအႁမႊာႏွစ္ေယာက္သည္ ညီသုတကိုဘုၾကည့္ ၾကည့္လိုက္ၾကၿပီး လက္ညႇိုးေငါက္ေငါက္ထိုးေနေလ၏။
“လၽွာမရွည္နဲ႔။ ငါတို႔ေျပာတာလက္ခံမခံဆိုတာပဲေျပာ”
“လက္ခံပါတယ္ မင္းတို႔ေစာက္တလြဲေတြမလုပ္ဘူးဆိုရင္ေပါ့”
“ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ငါတို႔ကိုစိတ္ခ်ထားလိုက္”
ၿပိဳင္တူေျပာလာသည့္အႁမႊာႏွစ္ေယာက္၏စကားေၾကာင့္ ညီသုတကပို၍စိတ္မခ်နိုင္ျဖစ္သြားရသည့္အေၾကာင္းကို ဘယ္သူ႔အားဖြင့္ဟရပါ့မလဲေလ။ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္ဟာသူ႔ကိုေခ်ာက္ခ်ခ်င္သည့္အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္သာ ဤကဲ့သို႔ရွားရွားပါးပါးညီညြတ္ေနတတ္သည္မလား။