Chapter 3 - Part 1

မမလေး

အပိုင်း (၃.၁)

Author – MaNyong (마뇽)

Translator – Galene, Marilee

********

“ဟူး”

မူဂယောမ်က ဖယောင်းတိုင်မီးကို မှုတ်ပြီးငြှိမ်းသတ်လိုက်တယ်။

အခန်းထဲမှာ အမှောင်ထုက နေရာယူသွားတော့တယ်။

“သက်သောင့်သက်သာ အနားယူပါ၊ မမလေး။”

“နင်လည်း ဒီနေ့ ပင်ပန်းသွားပြီ။”

အွန်းဆောရဲ့ နွမ်းနယ်နေတဲ့အသံလေးက လေထဲမှာ ရိုက်ခတ်မြည်ဟည်းသွားခဲ့တယ်။

အွန်းဆောတစ်ယောက် လမ်းလျှောက်လေ့ကျင့်နေခဲ့တာ လေးရက်ရှိသွားပါပြီ။

အစကတော့ မူဂယောမ်ရဲ့အားကိုသာ အဓိကအားပြုပြီးတော့ တန်းတစ်လျှောက် လက်ကိုရွေ့လျားခဲ့တာပါ။ ဒါပေမဲ့ ဒီနေ့တော့ သူ့ဟာနဲ့သူ တန်းကိုအားပြုပြီး ထိန်းရပ်နိုင်ခဲ့ပါတယ်။

မူဂယောမ် လက်ကို ဖယ်လိုက်ချိန်မှာ သူ့ဟာနဲ့သူ တန်းကိုထိန်းကိုင်ရင်း မတ်မတ်ရပ်နိုင်ခဲ့ပြီးတော့ သူ့ဘာသာ အောင်အောင်မြင်မြင် ရွေ့လျားနိုင်ခဲ့တယ်လေ။

ကျိန်းသေပေါက် ခြေထောက်တွေကတော့ မြေကြီးပေါ်မှာ တရွတ်ဆွဲနေဆဲဆိုပေမဲ့ပေါ့။

ခြေလှမ်းနိုင်ပြီဆိုပေမဲ့ တန်းကို လက်လွှတ်လိုက်တိုင်းမှာ မြေကြီးပေါ် ပြုတ်ကျသွားလေ့ရှိပါတယ်။

ခြေထောက်တွေက သူ့ရဲ့အလေးချိန်ကို မထိန်းနိုင်သေးပေမဲ့ ဆန့်လိုက်တဲ့အခါ ခြေချောင်းလေးတွေကို မြေကြီးပေါ်မှာ မဆိုစလောက်လေး လှုပ်ရှားနိုင်လာပါပြီ။

ခြေမလေးတွေလောက်ပဲဆိုပေမဲ့ လှုပ်ရှားလို့ရကြောင်း သိလိုက်ရတဲ့အခါ အွန်းဆောတစ်ယောက် ဝမ်းသာလုံးဆို့တော့တာပေါ့။

လွန်ခဲ့တဲ့ခြောက်ရက်ကတင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ရေတွင်းထဲပစ်ချဖို့ ကြိုးစားခဲ့တာလေ။ ခြောက်ရက်အကြာမှာ ခြေမကို လှုပ်ရှားနိုင်တယ်ဆိုတော့…

အွန်းဆောရဲ့တစ်နေ့တာက မနက်ခင်း လမ်းလျှောက်ဖို့အတွက် မူဂယောမ် သူ့ကို ကျောပိုးသယ်ဆောင်သွားခြင်းနဲ့ စတင်ပါတယ်။ နေလယ်စာစားပြီးရင် နေဝင်ချိန်အထိ အွန်းဆောတစ်ယောက် လမ်းလျှောက်လေ့ကျင့်မယ်။ ပြီးရင် မူဂယောမ်က ချည်သားပိတ်စကို ရေနွေးနွေးလေးမှာစိမ်ပြီး အွန်းဆောရဲ့ ခြေထောက်တွေနဲ့ ခြေတံတွေကို ကပ်ပေးမယ်။

မသုံးတာကြာပြီဖြစ်တဲ့ ​ကြွက်သားတွေကို အခုမှ ပြန်စသုံးတာဖြစ်တဲ့အတွက် ဒဏ်မဖြစ်စေရအောင် ဒါမျိုးလုပ်ပေးရတယ်လို့ မူဂယောမ်က ပြောပြခဲ့တယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် သူက တစ်ရက်ကလေးတောင် မပျက်ကွက်စေဘဲ အားကြိုးမာန်တက် မမေ့မလျော့နဲ့ အွန်းဆောရဲ့ ခြေတံတွေနဲ့ ခြေထောက်လေးတွေကို ရေနွေးဝတ်ကပ်ပေးခဲ့ပါတယ်။

အွန်းဆောရဲ့ခြေတံတွေကို ရေနွေးဝတ်ကပ်ပေးတိုင်းမှာ မူဂယောမ်တစ်ယောက် ဘယ်ကိုကြည့်လို့ကြည့်ရမှန်း မသိခဲ့ပါဘူး။

ဖြူဖြူဥဥ ခြေတံလေးတွေနဲ့ ခြေချင်းဝတ်လေးကို ကိုင်ရတိုင်းမှာ သူ့နားရွက်တွေနီရဲသွားတတ်ပုံကို အွန်းဆောကတော့ အခုအထိ သတိမထားမိသေးဘူးပေါ့။

“သွားလိုက်ပါဦးမယ်။”

“မူဂယောမ်။”

မူဂယောမ်တစ်ယောက် နေရာကနေ ထဖို့ပြင်လိုက်ချိန်မှာ သူ့ကိုခေါ်နေတဲ့ အွန်းဆောရဲ့အသံလေးကို ကြားလိုက်ရတယ်။

“ဟုတ်ကဲ့၊ မမလေး။”

“တခြားလူတွေ တွေ့အောင်ပြဖို့…ရှင်သန်လို့ ပြောခဲ့တယ်နော်။ ငါ့ကို ပစ်ပယ်ခဲ့ကြတဲ့သူတွေ ငါ ဘယ်လောက်ပျော်ရွှင်ကြောင်း တွေ့နိုင်ရအောင် ရှင်သန်ဆိုပြီးတော့…”

“ဟုတ်ပါတယ်၊ မမလေး။”

“ငါ လမ်းပြန်လျှောက်နိုင်သွားရင် ဘာဖြစ်မယ်ထင်လဲဟင်။”

မူဂယောမ်တစ်ယောက် နှုတ်ဆိတ်နေခဲ့တယ်။

သူက အဲ့ဒီလောက်အထိ ကြိုမတွေးထားမိပါဘူး။

အွန်းဆောသာ လမ်းပြန်လျှောက်နိုင်သွားမယ်ဆိုရင်…

သူ့ခြေထောက်တွေသာ ပုံမှန်အတိုင်း ပြန်ဖြစ်သွားမယ်ဆိုရင်…

ဟန်ယန်းကို ပြန်သွားလောက်မယ်ထင်ပါရဲ့။

အမတ်မင်းယွန်းအနေနဲ့ အကောင်းအတိုင်းရှိနေတဲ့သမီးဖြစ်သူကို တစ်သက်လုံး ဒီအတိုင်းလွှတ်ထားစရာ အကြောင်းမရှိဘူးလေ။

ဒါပေမဲ့ အွန်းဆောတစ်ယောက် သူ့ကို စွန့်ပစ်ခဲ့တဲ့ ခင်ပွန်းရဲ့အိမ်ကို ပြန်သွားနိုင်ပါ့မလားဆိုတာတော့ မသေချာပါဘူး။

လမ်းပြန်လျှောက်နိုင်ဖို့ တစ်နှစ်ပဲကြာမယ်ဆိုဦးတော့၊ အဲ့ဒီတစ်နှစ်အတွင်းမှာ ခင်ပွန်းဖြစ်သူက နောက်အိမ်ထောင် ပြုသွားလောက်ပါတယ်။

အွန်းဆောက သူ့ခင်ပွန်းရဲ့အိမ်ကို ပြန်သွားချင်တာလား။

ပြန်သွားချင်လောက်တာပေါ့။

သူ့ကို ပစ်ပယ်ခဲ့တဲ့လူဆိုပေမဲ့ တစ်ချိန်က ခင်ပွန်းဖြစ်ခဲ့ဖူးသူကို ဘယ်လိုမှ မမေ့နိုင်တာလည်း ဖြစ်နိုင်တယ်လေ။

‘နင်မသိပါဘူး…နင် နားမလည်ပါဘူး…’

ခြေထောက်တွေကို မသုံးနိုင်တော့ဘူးဆိုတဲ့အချက်ထက် ခင်ပွန်းဖြစ်သူရဲ့ဘေးကို ပြန်သွားလို့မရနိုင်လောက်မှန်း သိနေတာ​က ဒီလောက်အထိ မျှော်လင့်ချက်မဲ့နေရခြင်းရဲ့ အကြောင်းရင်းဖြစ်မလားတောင် မသိပါဘူး။

ဟုတ်ရင်လည်း ဟုတ်လောက်မှာပေါ့။

လမ်းမလျှောက်နိုင်တာကို ကြိတ်မနိုင်ခဲမရဖြစ်တာ တစ်ခုတည်းကြောင့်ဆိုရင် ဒီအထိ ရောက်မလာခင်ကတည်းက ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အဆုံးစီရင်ခဲ့လောက်မှာလေ။

သဘာဝကျပါတယ်။

အဲ့ဒါကို ထူးဆန်းတယ်လို့ ပြောလို့မရပါဘူး။

ဒါပေမဲ့ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ မူဂယောမ်တစ်ယောက် ဒေါသဖြစ်မိခဲ့တယ်။

အဲ့ဒီလူက အွန်းဆောကို လွှင့်ပစ်ခဲ့တာပါ။

အဲ့ဒီအိမ်က အွန်းဆောကို လွှင့်ပစ်ခဲ့တာပါ။

အမတ်မင်းယွန်းကလည်း အွန်းဆောကို လွှင့်ပစ်ခဲ့တာပါ။

အားလုံး ဝိုင်းစွန့်ပစ်ခဲ့ကြတဲ့ အွန်းဆောကို စောင့်ရှောက်ပေးခဲ့သူက သူတစ်ယောက်တည်းပါပဲ။

ဒါပေမဲ့ အွန်းဆောက သူ့ကို စွန့်ပစ်ခဲ့ကြတဲ့သူတွေဆီ ပြန်သွားချင်ပါသတဲ့။

အဲ့ဒီအတွက် မူဂယောမ် ဒေါသဖြစ်မိရပါတယ်။

“ငါ ပြန်သွားနိုင်လိမ့်မယ်လို့ထင်လား။”

“ပြန်သွားနိုင်မှာပါ၊ မမလေး။”

“ပြန်နိုင်ပါ့မလား သေချာမပြောတတ်တော့ပါဘူး။”

“ကျိန်းသေပေါက် ပြန်သွားရမှာပေါ့။ ဒီမှာ တစ်သက်လုံးနေသွားလို့မရဘူးလေ။”

အဲ့ဒီစကားတွေကို ပြောပြီးတဲ့နောက်မှာ မူဂယောမ်လည်း တံခါးဖွင့်ပြီးတော့ အခန်းထဲကနေ ထွက်လာခဲ့တယ်။

ထောက်…

တံခါးပြန်ပိတ်ပြီးတဲ့နောက်မှာ မူဂယောမ်က ခြံထဲလျှောက်ဆင်းသွားလိုက်တယ်။ ခြံတံခါးကိုမဖွင့်ဘဲ သူက နောက်ပြန်လှည့်ပြီး ကြည့်ခဲ့တယ်။

အွန်းဆောရဲ့တံခါးလေးကို အမှောင်ထုက လွှမ်းခြုံထားလျက်ရှိနေပါတယ်။

သူသာ ဒီမှာရှိမနေဘူးဆိုရင် အွန်းဆောက ဘာမှလုပ်နိုင်မှာမဟုတ်ပါဘူး။

တံခါးကနေ တရွတ်တိုက် တွားပြီးထွက်လာနိုင်ရင်တောင်မှ သူမရှိဘဲနဲ့တော့ စားနိုင်သောက်နိုင်မှာမဟုတ်ပါဘူး။

အဝတ်အသစ်တစ်စုံ လဲဝတ်နိုင်ခဲ့ရင်တောင်မှ အတွင်းခံကို လဲဝတ်နိုင်မှာမဟုတ်ပါဘူး။

အခုထက်ထိ မူဂယောမ်ကပဲ သူ့ကို အတွင်းခံလဲဝတ်ပေးရတာပါ။ အတွင်းခံလဲပေး၊ ပြုစုစောင့်ရှောက်ပေးခဲ့တဲ့သူက သူပါပဲ။

ဒါပေမဲ့ အဲ့ဒါတင်မကသေးပါဘူး။

ချည်သားပိတ်စကိုရေစွတ်ပြီး အွန်းဆောရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ရေဖတ်တိုက် သန့်စင်ပေးရတာလည်း သူပါပဲ။

ဒါပေမဲ့ အွန်းဆောက ပြန်သွားဖို့ပဲ အတွေးရှိတယ်တဲ့လေ။

မျှော်လင့်ထားရမဲ့အရာပဲဆိုပေမဲ့ သဘာဝကျတဲ့ လက်တွေ့တရားက ဘာကြောင့်မှန်းမသိ မူဂယောမ်ကို ဒေါသဖြစ်စေခဲ့ပါတယ်။ သဘာဝကျလွန်းလို့ ဒေါသဖြစ်မိတာက အဓိပ္ပာယ်မရှိတဲ့အတိုင်းအတာအထိပါပဲ။ ဒီတော့ ဒီဒေါသရဲ့ အကြောင်းရင်းဇာစ်မြစ်က ဘာများလဲ။

မူဂယောမ်တစ်ယောက် မီးရောင်မရှိတဲ့အခန်းလေးကို ငေးကြည့်လိုက်တယ်။

ကျောက်တုံးတစ်တုံး ဖြစ်သွားသလိုမျိုး…သူ့ခြေထောက်တွေ မြေကြီးမှာ အမြစ်တွယ်သွားသလိုမျိုး…မီးရောင်မရှိတဲ့အခန်းလေးကို အကြောင်သား ငေးကြည့်နေခဲ့မိပါတယ်။

****

ရှစ်ရက်မြောက်နေ့မှာ မိုးစရွာခဲ့တယ်။

ဆောင်းဦးမှာရွာတဲ့မိုးကြောင့် မြေကြီးက တဖြည်းဖြည်း စိုစွတ်လာတဲ့အတွက် သူတို့နှစ်ယောက် ခြံဝင်းထဲ မထွက်နိုင်ခဲ့ကြပါဘူး။

ဆောင်းဦးရဲ့ လေ​ညင်းအေးအေးကြောင့် မူဂယောမ်က မီးလင်းဖိုထဲမှာ မီးမွှေးလိုက်တယ်။

ဖတ်…

မူဂယောမ်က ချည်သားအဝတ်စကို ကြေးရေဇလုံထဲနှစ်လိုက်ပြီးမှ ပြန်ယူထုတ်ပြီး ရေတွေကို အသာလေး ညှစ်ထုတ်လိုက်တယ်။ အဲ့ဒီနောက် အွန်းဆောရဲ့ ဒူးခေါင်းတွေနဲ့ ခြေတံတွေကို စတင်ပြီး သုတ်သင်သန့်ရှင်းပေးပါတော့တယ်။

မျက်နှာနဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို အွန်းဆောက ကိုယ်တိုင် ဆေးကြောသန့်စင်လေ့ရှိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဆံပင်တို့၊ ပေါင်အောက်ပိုင်းတို့ကို ဆေးကြောသန့်စင်တဲ့နေရာမှာတော့ မူဂယောမ်ရဲ့ အကူအညီကို လိုအပ်တယ်လေ။

မူဂယောမ်က သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးတိုင်းမှာ အွန်းဆောကို လဲလျောင်းစေပြီးတော့ ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းနဲ့ ပေါင်တွေကို လွှာစောင်လေးနဲ့ ဖုံးထားပေးတတ်ပါတယ်။

အွန်းဆော အရမ်းများရှက်နေမလားဆိုပြီး စောင်အပါးလေးခြုံပေးမယ်။ အဲ့ဒီလိုလုပ်ပြီးရင် ရေဖတ်ဝတ်ကိုယူပြီးတော့ ခြေဖဝါးတွေ၊ ခြေတံတွေနဲ့ ဒူးခေါင်းတွေကိုပဲ ဆေးကြောသုတ်သင်ပေးမယ်။

ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ခြေ​ထောက်လေးတွေတစ်လျှောက် ရေဖတ်ဝတ်နဲ့ ပွတ်သွားလိုက်ရင် အွန်းဆောရဲ့ အသားအရေလေးက ဝင်းလက်သွားတတ်ပါတယ်။

သူ အွန်းဆောရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ဆေးကြောသန့်စင်ပေးတိုင်းမှာ အွန်းဆောက နှုတ်ဆိတ်ပြီးတော့ပဲ နေခဲ့တယ်။ ကျိန်းသေပေါက် မူဂယောမ်ကလည်း အတူတူပဲပေါ့။

အကြောင်းကတော့ နှစ်ယောက်စလုံး ဒီအခြေအနေကို သိပ်ပြီးတော့ ကျေနပ်ဝမ်းမြောက်ခြင်း မရှိကြတာကြောင့်ပါ။

ရေဖတ်ဝတ် အသားတစ်လျှောက် လျှောဆင်းသွားတဲ့အသံ။ အွန်းဆောရဲ့ ဝင်သက်ထွက်သက်နဲ့ မူဂယောမ်ရဲ့ အသံရှူသံဖွဖွလေး…ဒီအသံတွေက အခန်းလေးကို လှုပ်ခါစေခဲ့တယ်။

ဒီနေ့တော့ အဲ့ဒီအသံတွေကို အပြင်မှာ အေးမြလန်းဆန်းစွာရွာနေတဲ့ မိုးသံတွေက အဖော်ပြုလို့ပေါ့။

“ဒီနေ့ မိုးကောင်းလိုက်တာ။”

အနေခက်မှုကို သည်းမခံနိုင်တော့တဲ့ အွန်းဆောက ဦးခေါင်းကို တစ်ဖက်လှည့်ပြီး အပြင်မှာရွာနေတဲ့မိုးကို ကြည့်ခဲ့တယ်။

မူဂယောမ်ကတော့ ဒီအခြေအနေမှာ အွန်းဆော ဘာတွေတွေးနေမှန်း မသိရဘဲ စိတ်ကျဉ်းကျပ်မှုအပြည့်နဲ့ပေါ့။

အွန်းဆောတစ်ယောက် ခန္ဓာကိုယ်ကို သူ့လက်ထဲအပ်ထားတုန်းမှာ ဘာတွေများတွေးနေလောက်မလဲ။

ထုတ်မပြပေမဲ့ ရှက်များရှက်နေလောက်မလား။

ဒါမှမဟုတ် ဒီအခြေအနေနဲ့ပတ်သက်ပြီး တတ်နိုင်တာဘာမှမရှိတဲ့အတွက် စိတ်လျှော့ထားလိုက်တာများလား။

သူ့ကို မကြောက်ဘူးလား။

သူက ယောက်ျားတစ်ယောက်ပါ။

အဲ့ဒါတောင် အားကောင်းမောင်းသန်ယောက်ျားလေ။

ဆန္ဒရှိရင် အွန်းဆောကို အတင်းအကျပ် သိမ်းပိုက်လို့ရတာပေါ့။

ခြေထောက်တွေကို အသုံးပြုလို့မရတာကြောင့် အွန်းဆောက သူ့ကို ခုခံနိုင်မှာမဟုတ်ပါဘူး။ ပြီးတော့ ဒီအိမ်မှာ တခြားဘယ်သူမှလည်းမရှိတော့ အွန်းဆောကို ကူညီမဲ့သူ တစ်ယောက်မှမရှိဘူးလေ။

အွန်းဆောက တကယ်ပဲ သူ့ကို မကြောက်ဘူးလား။

ဒါမှမဟုတ် သူ့ကို အဲ့ဒီလောက်အထိ ယုံကြည်ထားတာလား။

အဲ့ဒါမှမဟုတ်ရင် ဘာမဟုတ်တဲ့ အစေခံကောင်က သခင်မကို ရာရာစစ တပ်မက်ဝံ့မှာမဟုတ်ဘူးလို့ တွေးထားတာလား။ သူ့ကို ယောက်ျားတစ်ယောက်လို့ လုံးဝမမြင်ဘူးလား။

အွန်းဆော ဘာတွေတွေးနေမှန်း မသိတာကြောင့် မူဂယောမ်တစ်ယောက် လစ်ဟာမှုကို ခံစားခဲ့ရတယ်။

ဟုတ်ပါရဲ့လေ၊ အွန်းဆော သူ့အပေါ် အမှန်တကယ် ဘယ်လိုခံစားရမှန်း သိတော့ရော ဘာများပြောင်းလဲသွားမှာမို့လို့လဲ။

အွန်းဆောက ဘယ်လောက်ပဲ သူ့အပေါ် ယုံကြည်အားထားတယ်ဆိုပါစေ သူက အစေခံကောင်ဖြစ်ပြီး အွန်းဆောက အထက်တန်းလွှာတစ်ယောက် ဖြစ်နေဆဲပါပဲ။

အဆင့်အတန်း၊ အရိုက်အရာ ဥပဒေသကို အလွယ်လေး ကျော်လွှားနိုင်မှာမဟုတ်ပါဘူး။

အစေခံတစ်ယောက်က အထက်တန်းလွှာအမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကို အဓမ္မပြုကျင့်မိရင် ခံရမဲ့ပြစ်ဒဏ်ကို မူဂယောလည်း သိပါတယ်။

အစေခံတစ်ယောက်နဲ့ အထက်တန်းလွှာအမျိုးသမီးတစ်ယောက် ပတ်သက်မိမယ်ဆိုရင် အမျိုးသမီးက တစ်သက်လုံး ပိတ်လှောင်ထိန်းသိမ်းခြင်းခံရပြီး အမျိုးသားကတော့ လည်ဖြတ်ခံထိမှာပါ။

အဲ့ဒါက ဥပဒေပါပဲ။

သူ့သွေးကြောထဲမှာ စီးဆင်းနေတဲ့ သွေးက အွန်းဆောရဲ့သွေးနဲ့ မတူပါဘူး။

အထက်တန်းလွှာမျိုးရိုးမြင့်တစ်ယောက်ရဲ့သွေးနဲ့ အနုပ်စုတ်ဂုတ်စုတ် အစေခံတစ်ယောက်ရဲ့သွေးက အခြားနားကြီးခြားနားတာပေါ့။

‘ငါ့သွေးက အနီရောင်ဖြစ်သလို မမလေးရဲ့သွေးကလည်း အနီရောင်ပဲကို…’

အရောင်ချင်းတူပေမဲ့ ခြားနားမှုကတော့ ရှိနေဆဲပါပဲ။ အဓိပ္ပာယ်မရှိလိုက်တာ။

အတွေးထဲမျောနေရာကနေ သတိပြန်ဝင်လာတော့ သူ့ရဲ့လက်က အွန်းဆောရဲ့ဒူးခေါင်းအထက်ကို ရောက်နေပြီဖြစ်ကြောင်း မူဂယောမ် သတိထားမိသွားခဲ့တယ်။

လက်ကိုပြန်မရုပ်ဘဲ မူဂယောမ်က အွန်းဆောကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တယ်။

အွန်းဆောက အပြင်မှာရွာနေတဲ့မိုးကို ကြည့်နေဆဲပါ။

မသိနိုင်စရာအကြောင်းမရှိပါဘူး။

သူ့လက်က စည်းကျော်ခဲ့မိပါပြီ။ အဲ့ဒါကို အွန်းဆောအနေနဲ့ မသိနိုင်စရာအကြောင်းမရှိပါဘူး။

ဘယ်တော့မှ မကျော်သင့်တဲ့စည်း။

အဲ့ဒါက အွန်းဆောရဲ့ဒူးခေါင်းပါပဲ။

မူဂယောမ် သူ့အတွက်သူ သတ်မှတ်ထားခဲ့တဲ့စည်းပေါ့။

ဒါပေမဲ့ အခု သူ့လက်က အဲ့ဒီစည်းကို ကျော်သွားခဲ့ပါပြီ။ သူ့လက်ဖျားတွေက အွန်းဆောရဲ့ပေါင်သားလေးတွေကို ထိလို့လေ။

ဒါပေမဲ့ အွန်းဆောက ဘာမှမပြောခဲ့ပါဘူး။

သူ့နာမည်ကိုခေါ်တာလည်းမရှိသလို၊ လန့်သွားတာမျိုးလည်းမရှိဘဲ သစ်ပင်တစ်ပင်လိုသာ နေနေခဲ့တယ်။

တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်မျက်လုံးတွေနဲ့ ဒီအတိုင်း အပြင်ကို ငေးကြည့်လို့ပေါ့။

အခုလက်ရှိမှာ ဘာမှဖြစ်မနေသလိုမျိုးပါပဲ။

မူဂယောမ်က အွန်းဆောကို စိုက်ကြည့်လိုက်တယ်။

သူ အသက်မရှူနိုင်တော့ပါဘူး။

ဟင့်အင်း၊ အသက်ရှူတာထက် ရင်ဘတ်ထဲမှာ နှလုံးက ဘယ်လိုခုန်လို့ခုန်ရမှန်း မသိတော့သလိုပါပဲ။

မိုးသံကိုလည်း မကြားရတော့ပါဘူး။

ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ ငြိမ်သက်မှုတစ်မျိုးက မူဂယောမ်ကို လွှမ်းခြုံသွားပါတော့တယ်။

ငြိမ်သက်တိတ်ဆိတ်မှုထဲမှာ သူကြားနိုင်သမျှက သူ့ရဲ့ အသက်ရှူသံရယ်၊ တစ်ဖန်ပြန်ခုန်လာတဲ့ သူ့နှလုံးခုန်သံရယ်ပါပဲ။ အဲ့ဒါတင်ပဲ ရှိခဲ့ပါတယ်။

သူ့လက်တွေက တောင့်ခဲနေသလိုမျိုး မလှုပ်မယှက် ရှိနေခဲ့တယ်။

မူဂယောမ်က သူ့ရဲ့ရင်တွင်းကနေ မြင့်တက်လာတဲ့ အပူကို ဖိနှိပ်ဖို့ အကောင်းဆုံးကြိုးစားလိုက်တယ်။

ရမ္မက်ဆန္ဒကို အနိုင်ယူခွင့်ပေးလိုက်မယ်ဆိုရင် သူက သားရဲတိရစ္ဆာန်တစ်ကောင်နဲ့ ဘာများခြားတော့မလဲ။

သူက သားရဲအရိုင်းအစိုင်းမဟုတ်ပါဘူး။

မိန်းမတစ်ယောက်ကို အဓမ္မကျူးလွန်တဲ့ ယောက်ျားလောက် မုန်းတီးစက်ဆုပ်မိတဲ့အရာမျိုး သူ့မှာ မရှိတော့ပါဘူး။

ပြန်ပြီးအံတုတိုက်ခိုက်နိုင်ခြင်းမရှိတဲ့ အစေခံကို အဓမ္မပြုကျင့်တဲ့ အထက်တန်းလွှာယောက်ျား။

ဒါပေမဲ့ သူ့ကိုယ်သူ အဲ့ဒီလိုလုပ်ရပ်မျိုး လုပ်မိတာကို တွေ့ရမယ်ဆိုရင် ဖြစ်ချင်ဖြစ် လျှာကိုက်ပြီးတော့သာ သေပစ်လိုက်ပါမယ်။

ခေါင်းထဲမှာသာ ဆင်ခြင်ချင့်ချိန်နေပေမဲ့ ဘောင်းဘီထဲမှာ ဖွားဖက်တော်က တင်းမာလာတာကို ခံစားလိုက်ရတယ်။

“…”

မူဂယောမ်တစ်ယောက် သူ့နှုတ်ခမ်းသူ ကိုက်ထားမိတော့တယ်။

အပြင်ထွက်ပြီး မိုးရေအေးအေးထဲမှာ အစိုခံလိုက်ရရင် သက်သာသွားလောက်မလား။

ရုတ်တရက်…

“မူဂယောမ်။”

အွန်းဆောက သူ့နာမည်ကိုခေါ်ပြီး တိတ်ဆိတ်မှုကို ဖြိုခွင်းလိုက်တယ်။

အွန်းဆောရဲ့အသံက သူ့ကို ဆူးတစ်ချောင်းလို ထိုးဖောက်သွားခဲ့တယ်။

မူဂယောမ်ရဲ့မျက်လုံးတွေက အွန်းဆောဆီမှာ ရှိနေပေမဲ့ အွန်းဆောရဲ့မျက်လုံးတွေကတော့ အခုအထိ အပြင်ဘက်မှာ ရှိနေဆဲပါ။

အွန်းဆောက သူ့ကို သစ်ပင်လို့များ မှတ်နေတာလားမသိဘူးလို့ မူဂယောမ် တွေးလိုက်မိတယ်။

အထက်တန်းလွှာအမျိုးသမီးရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ရာရာစစထိရဲတဲ့ အတင့်ရဲမှုအတွက် စိတ်ပျက်မိတယ်ဆိုပြီး အွန်းဆောက သူ့ကို ပြောလာလိမ့်မယ်လို့ ထင်ထားခဲ့တာပါ။

“ငါ့ကို ဘယ်လိုသဘောရလဲ။”

ထင်မှတ်မထားတဲ့မေးခွန်းက အွန်းဆောရဲ့နှုတ်ဖျားကနေ ထွက်လာခဲ့တယ်။

“မမလေး၊ ကျွန်တော်…”

“နင့်အမြင်မှာ ငါ့ကို ဘယ်လိုမြင်လဲလို့။”

ဖြစ်နိုင်ရင် မိန်းမသားတစ်ယောက်အဖြစ်မြင်မိကြောင်း ပြောပြလိုက်ချင်ပါတယ်။

အထက်တန်းလွှာတစ်ယောက်မဟုတ်ဘဲ၊ သူ့ရဲ့သခင်မ မဟုတ်ဘဲ…မိန်းမသားတစ်ယောက်။

စော်ကားပစ်မှားသလိုဖြစ်နေလောက်ပေမဲ့ ဒီအခိုက်အတန့်မှာတော့ မူဂယောမ်က အွန်းဆောကို မိန်းမသားတစ်ယောက်အဖြစ် မြင်ပါတယ်။

သေးသွယ်တဲ့၊ နုနယ်တဲ့၊ ပေါ့ပါးတဲ့ မိန်းမသား။

သနားချင့်စဖွယ်၊ ​စိတ်မကောင်းဖွယ်ဖြစ်နေတုန်းမှာ အွန်းဆောကို တစ်ယောက်တည်း လွှတ်မထားနိုင်ခဲ့ပါဘူး။

မိန်းမသား။

လှပတဲ့မိန်းမသား။

မိန်းမသား။

သူ ကာကွယ်ချင်မိတဲ့ မိန်းမသား။

မိန်းမသား။

ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် သူ့ကို ရင်ခုန်အောင်လုပ်ခဲ့တဲ့ မိန်းမသား။

*************

SWARA WEBNOVEL TRANSLATION