Chapter 4 - Part 2 🔞

မမလေး

အပိုင်း (၄.၂)

Author – MaNyong (마뇽)

Translator – Galene, Marilee

**********

ဆောင်းဦး တဖြည်းဖြည်းနက်နဲလာချိန်မှာ စည်းရိုးတံတိုင်းအောက်မှာရှိတဲ့ ဒန်းပန်းလေးတွေက လေထဲမှာ ယိမ်းနွဲ့ပြီး ဖူးပွင့်ခဲ့ကြတယ်။

မနေ့ကရွာတဲ့မိုးကြောင့် သူတို့ရဲ့အရောင်အသွေးက ရင့်မှိုင်းနေတော့တယ်။ ပန်းတစ်ဆုပ်ခူးခဲ့တဲ့ မူဂယောမ်က အွန်းဆော လက်သည်းဆိုးဆေးဆိုးနေချိန် သူ့လက်ချောင်းလေးတွေမှာ ပိတ်စပိုင်းလေးတွေ ပတ်ပြီးစည်းဖို့ ကူညီပေးခဲ့တယ်။ သူတို့က ခြံဝင်းနောက်ဖေးမှာရှိတဲ့ ကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာ ထိုင်နေကြတာပါ။

“ပထမဆုံးနှင်းကျတဲ့အချိန်အထိ လက်သည်းဆိုးဆေး အရောင်မပျောက်ဘူးဆိုရင် အချစ်ဦးနဲ့ ပေါင်းရလိမ့်မယ်တဲ့။”

“ဘယ်လိုအချစ်မျိုးကို စောင့်စားနေတာပါလဲ။”

“ငါက အချစ်ကို စောင့်စားနေတာမဟုတ်ဘူး။ ဒီအတိုင်း အဲ့ဒီအချစ် ပြည့်ဝလာဖို့ မျှော်လင့်နေတာ။”

“ဒါဆို အဲ့ဒီအချစ်က ရောက်လာပြီလား။”

“တော်တော်လေး ဉာဏ်များနေတယ်ပေါ့လေ၊ ဟုတ်လား။”

“မမလေးက တအားယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့တယ်ဆိုတော့ ကျွန်တော်က ဉာဏ်များပြီး ညစ်ကျယ်ကျယ်ပြုမူသင့်တယ်မဟုတ်လား။”

ဆေးဆိုးထားတဲ့ လက်ချောင်းလေးကို နောက်ဆုံးသော ပိတ်စပိုင်းလေးနဲ့ စည်းပေးပြီးတဲ့နောက်မှာ မူဂယောမ်က သူ့လက်သူ ပြန်ငုံ့ကြည့်လိုက်တယ်။

သူ့လက်တွေမှာလည်း အနီရောင် ပန်းရည်တွေ ဖုံးလွှမ်းလို့ပေါ့။

မနေ့ညက အွန်းဆောရဲ့ ခြေတံတွေကြားမှာ စွန်းထင်းခဲ့တဲ့ အနီရောင်သွေးကို ပြန်တွေးလိုက်မိတယ်။

အွန်းဆောက ဘယ်လောက်တောင် အံ့ဩဖို့ကောင်းမှန်း တစ်ခါထပ်ပြီး သိလိုက်ရပြန်ပါတယ်။

အွန်းဆောက သူ့ထက်ပိုပြီးတော့ ကြီးမားတဲ့ စိတ်ပိုင်းဖြတ်ချက်ကို ပြသခဲ့တာလေ။ မဟုတ်ရင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဘာမဟုတ်တဲ့အစေခံတစ်ယောက်ဆီ ဘယ်လိုများ ပေးပစ်နိုင်မှာလဲ။

သူက အပြည့်အဝ တာဝန်ယူပြီးတော့ သူ့အပေါ် ယုံကြည်ခဲ့တဲ့ ဒီမိန်းမကို ကာကွယ်သွားမှဖြစ်မှာပါ။

“ကြည့်စမ်းပါဦး။”

အွန်းဆောက ညစ်ကျယ်ကျယ်ပြုံးရင်း သူ့စကပ်ကို ဆွဲပင့်ခဲ့တယ်။

ခြေအိတ်မပါတဲ့ ခြေထောက်ဗလာလေးတွေ ပေါ်လာတော့တယ်။

ခြေဖျားလေးတွေက အနည်းငယ်လှုပ်ရှားနေကြတယ်။

“အခု ခြေချောင်းလေးတွေ လှုပ်လို့ရနေပြီ။”

ခြေချောင်းတစ်ချောင်းတည်းတောင် မဟုတ်ပါဘူး။ ခြေချောင်းဆယ်ချောင်းစလုံး တောင့်တောင့်လေးတွေ လူးလွန့်လှုပ်ရှားနေကြတာပါ။

“ယန်ဓာတ်တွေ အများကြီးရလိုက်လို့လေ။”

မူဂယောမ်က ပိုလို့တောင် ညစ်ကျယ်ကျယ်နေဖို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး ပြောခဲ့တယ်။

ယောက်ျားက ယန်ဓာတ်၊ မိန်းမက ယင်ဓာတ်လို့ ပြောကြတယ်မဟုတ်လား။

“ဒီည မမလေးရဲ့ကိုယ်ထဲကို ယန်ဓာတ်တွေ အများကြီးထည့်ပေးလိုက်မယ်ဆိုရင် မနက်ဖြန်ဆို ခြံဝင်းတစ်ပတ်တောင် ပတ်ပြေးချင်ပြေးနိုင်လောက်တယ်။”

“အရှက်မရှိလိုက်တာ။”

အွန်းဆောက ပါးကလေးတွေ နီမြန်းသွားရင်း မခို့တရို့လေး ပြုံးလိုက်တယ်။

“အခု အခန်းထဲပြန်သွားချင်တယ်။”

လေက အခုအထိ ကြည်လင်သန့်ရှင်းနေတုန်းပဲကို အွန်းဆောက အထဲပြန်ဝင်မယ်ပြောလာတော့ မူဂယောမ်လည်း နားမလည်နိုင်စွာ ခေါင်းငဲ့လိုက်တယ်။

“ပြန်ဝင်တော့မလို့လား။ ကျွန်တော်က မမလေးကို ကျောပိုးပြီး လမ်းလျှောက်ထွက်ချင်နေတာကို။ မိုးရွာထားပြီးခါစဆိုတော့ ဥယျာဉ်က အခု တော်တော်လှနေတာ…”

“ငါ အခန်းထဲ ပြန်သွားမှဖြစ်မယ်ထင်တယ်။”

“မမလေး။”

အွန်းဆောရဲ့ နားရွက်ဖျားလေးတွေ နီရဲသွားတာကို မြင်လိုက်ရတော့ မူဂယောမ်လည်း ဘာမှန်း နားလည်သွားတော့တယ်။

“ရေအိမ်သုံးဖို့ လိုအပ်လို့လား။”

အရင်က ရေအိမ်သုံးဖို့လိုအပ်လာရင် အွန်းဆောရဲ့ နားရွက်လေးတွေက ဒီလောက်အထိ နီရဲလာတာမျိုး တစ်ခါမှ မဖြစ်ဖူးပါဘူး။

အွန်းဆောက သူ့ဟာနဲ့သူ မထနိုင်တာကြောင့် ရေအိမ်သွားဖို့ကိုလည်း မူဂယောမ်ကပဲ ကူညီပေးရတာပါ။

ရေအိမ်သွားစရာရှိတိုင်းမှာ အွန်းဆောက အမြဲတမ်း မျက်နှာထားတည်တည်နဲ့ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ရှိနေတတ်တာလေ။ အဲ့ဒါကြောင့် မူဂယောမ်တစ်ယောက် အွန်းဆောက သူ့ကို လူတစ်ယောက်လို့မမြင်ဘဲ အစေခံတစ်ယောက်အဖြစ်ပဲမြင်တယ်လို့ ထင်ခဲ့မိတာပေါ့။

ဒါပေမဲ့ အခုတော့ အဲ့ဒါက အွန်းဆောကို စိတ်အနှောင့်အယှက် ပေးနေပါပြီ။

တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မသိသေးခင်မှာ အာရုံထဲမထားခဲ့တဲ့အရာတွေကို အခု စိတ်ကသိကအောက် ဖြစ်မိနေပြီလေ။

“ဘာ…ဘာလုပ်မလို့လဲ။”

မူဂယောမ်က အွန်းဆောရဲ့ စကပ်အနားစကိုပင့်ပြီး အတွင်းကို လက်နှိုက်လိုက်တယ်။ အတွင်းခံကို ဆွဲချွတ်လိုက်တာကြောင့် အွန်းဆောတစ်ယောက် တော်တော်လေး လန့်သွားတော့တယ်။

မူဂယောမ်က သူ့ကို စွေ့ခနဲပွေ့ချီပြီး ​ချုံထနေတဲ့ ခြောက်လပန်းခင်းဆီကို စတင်လျှောက်လှမ်းသွားတာကြောင့် ပိုလို့တောင် လန့်သွားခဲ့ရတယ်။

“မူ…မူဂယောမ်။”

မူဂယောမ်က လက်နှစ်ဖက်စလုံးနဲ့ အွန်းဆောရဲ့ခြေတံတွေကိုဖြဲပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်တယ်။

လမ်းလျှောက်တတ်စကလေးကို အပေါ့သွားနည်း ကျင့်ပေးနေသလိုမျိုး အွန်းဆောကို အနောက်ကနေ ထိန်းကိုင်ပြီး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ကားပေးထားခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီနောက် သူက အွန်းဆောရဲ့နားထဲကို တီးတိုးပြောလိုက်တယ်။

“ရှူး…”

“ဒါ…ဒါက မတင့်တယ်ဘူး…”

သူက အွန်းဆောကို ကလေးတစ်ယောက်လို ဆက်ဆံနေတာပါ။ သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာရှိနေတုန်း အပေါ့သွားလိမ့်မယ်လို့ ထင်နေတယ်ဆိုတဲ့အချက်ကြောင့် အွန်းဆောလည်း အင်မတန်ကို ပျာယာတွေခတ်သွားတော့တယ်။

“ကဲ၊ မမလေး။ ရှူး…”

မူဂယောမ်က တစ်ခါထပ်ပြီး သူ့နားထဲကို ညစ်ကျယ်ကျယ် တီးတိုးပြောခဲ့တယ်။

“တော်…တော်တော့…”

ဒါပေမဲ့ အွန်းဆောတစ်ယောက် ဆက်ပြီးအောင့်မထားနိုင်တော့ဘဲ သူ့ခြေတံတွေကို ဖြဲဟထားတဲ့ မူဂယောမ်ရဲ့လက်မောင်းကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်တယ်။

သူ့လက်မောင်းကို အွန်းဆောရဲ့လက်ကလေးတွေက တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆုပ်ကိုင်ထားတာကို ခံစားလိုက်ရတဲ့အခါ မူဂယောမ်က အွန်းဆောရဲ့ နားပန်လေးကို ကိုက်လိုက်တယ်။

“အား…ဟင်း…”

ဖြဲကားထားတဲ့ ခြေတံတွေကြားကနေ တတောက်တောက်ရေစီးသံ ထွက်လာခဲ့တယ်။

ရှက်ရှက်နဲ့ ပင့်သက်ရှိုက်နေပုံလေးကို မြင်လိုက်ရတော့ မူဂယောမ်လည်း ထိန်းမထားနိုင်တော့ဘဲ အွန်းဆောရဲ့ နားပန်လေးကိုကိုက်ရင်း လျှာကို နားထဲထည့်လိုက်ပါတော့တယ်။

အွန်းဆောရဲ့နားလေးထဲကို သူ့ရဲ့လျှာနဲ့ ထိုးလိုက်တိုင်းမှာ တတောက်တောက်ကျနေတဲ့စီးကြောင်းလေးက အွန်းဆော ညှစ်လိုက်တဲ့အတိုင်း တိုးလိုက်ကျယ်လိုက် ဖြစ်သွားတာကို ကြားနေရတယ်။

အွန်းဆော မူဂယောမ်ကို ခံစားလိုက်ရတိုင်းမှာ အရည်စီးကြောင်းက တစ်ချက်လေးရပ်သွားပြီးမှ ပြန်ထွက်ခဲ့တယ်။ ဒါကိုကြားတော့ မူဂယောမ်က တီးတိုးပြောလိုက်တယ်။

“ပြီးပြီလား။”

“အခု ငါ…ငါ့ကို အောက်…အောက်ချပေးတော့။”

“မမလေး ရေအိမ်သွားတာကိုကြားတော့ ဒီကောင်ကြီးက ထလာပြီ။ ဒီကောင့်ကို ငြိမ်သွားအောင် ဘယ်လိုပြန်ထိန်းရမလဲမသိတော့ဘူး။”

အွန်းဆောကို ခုနကပုံစံအတိုင်း ထိန်းထားရင်း မူဂယောမ်က မတ်တတ်ထရပ်ပြီး လှစ်ဟပေါ်လွင်နေတဲ့ အွန်းဆောရဲ့ အောက်ပိုင်းကို သူ့ရဲ့ပေါင်ခွကြားနဲ့ စတင်ဖိပွတ်ခဲ့တယ်။

ဖောင်းကြွနေတဲ့ လိင်တံက သူ့ရဲ့ဘောင်းဘီအောက်ကနေ အွန်းဆောကို လာထောက်လို့ပေါ့။

မူဂယောမ်က သူ့ဘောင်းဘီသူ မြန်မြန်ဖြေပြီး အွန်းဆောရဲ့ စိုစွတ်နေတဲ့ ယောနိဝလေးနဲ့ ပွတ်ပါတော့တယ်။

“ဒီ…ဒီမှာလုပ်တာက နည်းနည်း…”

စည်းရိုးတံတိုင်းတွေက မြင့်တယ်ဆိုပေမဲ့ ဒီလိုအရာမျိုးကို နောက်ဖေးခြံဝင်းထဲမှာ လုပ်တယ်ဆိုတာက အွန်းဆောအတွက်တော့ ရှက်စရာပါပဲ။ အွန်းဆောက သိသိသာသာ ချီတုံချတုံဖြစ်နေပေမဲ့ မူဂယောမ်ကတော့ ရပ်ဖို့စိတ်ကူးမရှိပါဘူး။

သူ့ကို အွန်းဆောက ဉာဏ်များတဲ့သူလို့ ခေါ်ခဲ့တာဆိုတော့ မူဂယောမ်တစ်ယောက် တတ်နိုင်သလောက် ဉာဏ်များဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။

စကားနောက် တရားပါတတ်တာကြောင့် စကားပြောရင် သတိထားဖို့လိုကြောင်း အွန်းဆောသိအောင်ပြမယ်ဆိုတဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်နဲ့ပေါ့။

“အား…”

မူဂယောမ်ရဲ့ ဖောင်းကားနေတဲ့လိင်တံကြီး အထဲကို ဆောင့်ဝင်သွားတဲ့အခါ အွန်းဆောရဲ့ တင်ပါးလေးတွေ လှုပ်ခါသွားတော့တယ်။

သူ့အဝတ်အစားတွေက မူဂယောမ်ရဲ့ရင်ဘတ်နဲ့ တရှပ်ရှပ် ပွတ်တိုက်လို့ပေါ့။

အွန်းဆောကို ရင်ခွင်ထဲမှာသယ်ထားပြီး သူ့ခြေတံတွေကို ဖြဲကားထားရင်းကနေ မူဂယောမ်က အရင်းအထိ တစ်ဆုံးဆောင့်သွင်းခဲ့တယ်။ သူတို့ရဲ့ပုံစံအနေအထားအရ အွန်းဆောက ပန်းလေးဆိုရင် သူက ရိုးတံဖြစ်မယ်ထင်ပါရဲ့။

နှစ်ယောက်သား တစ်ခုတည်းအဖြစ် ဆက်သွားသလိုမျိုးပေါ့။

“ဟား…အား…အ…”

ခြေတံတွေကို အကျယ်ကြီးကားထားပေမဲ့ အွန်းဆောရဲ့လမ်းကြောင်းလေးက ကျပ်နေတုန်းပါပဲ။ မူဂယောမ်က အထဲကိုဆောင့်သွင်းရင်း အွန်းဆောရဲ့ ကုပ်သားလေးကို ကိုက်ထားခဲ့တယ်။

အွန်းဆောရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်မှာ သူ့ရဲ့ ခြေရာအစအနတွေ ချန်ထားရတာကို သဘောကျလို့လေ။

အွန်းဆောက လက်ဖျားလေးတွေမှာ ဒန်းပန်းလေးတွေနဲ့ အရောင်ဆိုးရတာကို သဘောကျသလိုပဲ သူကလည်း အွန်းဆောရဲ့ ဖြစ်တည်မှုတစ်ခုလုံးကို သူ့ကိုယ်သူနဲ့ အရောင်ဆိုးပစ်ချင်ပါတယ်။

ပထမဆုံး နှင်းကျတဲ့အခါ အွန်းဆောရဲ့လက်သည်းလေးတွေမှာ ဒန်းပန်းအရောင်လေး စွန်းကျန်ခဲ့မှာဖြစ်သလိုပဲ သူကလည်း ပထမဆုံးနှင်း ကျပြီးသွားတဲ့နောက်မှာတောင် အွန်းဆောရဲ့ခန္ဓာကိုယ်မှာ သူ့ရဲ့ခြေရာအမှတ်အသားတွေ ဖုံးလွှမ်းလျက်ရှိစေချင်ပါတယ်။

“အား…”

မူဂယောမ်က အွန်းဆောကို ကွပ်ပျစ်ပေါ်ချလိုက်တော့ အွန်းဆောက အော်ခဲ့တယ်။

စကပ်က အပေါ်အထိ လှန်တင်ခံလိုက်ရတာကြောင့် အခု အွန်းဆောရဲ့မျက်နှာကို လုံးဝဖုံးအုပ်သွားတော့တယ်။

“ဟင်း…အား”

အွန်းဆောက စကပ်အောက်မှာ ပင့်သက်ရှိုက်ပြီး အသက်ရှူနေခဲ့တယ်။

မျက်နှာကို စကပ်နဲ့အုပ်ထားရင်း မူဂယောမ်က လှစ်ဟပေါ်လွင်နေတဲ့ အဝင်ဝလေးကို စပြီးပွတ်ပါတော့တယ်။

အသားမာတွေနဲ့ တုတ်ခိုင်တဲ့ သူ့ရဲ့လက်ချောင်း အထဲကို ဝင်သွားချိန်မှာ ဇွက်ဆိုတဲ့ အသံတစ်သံ လေထဲမှာမြည်သွားပြီး အဲ့ဒီအသံက လေနဲ့အတူ ပါသွားခဲ့တယ်။

ခဏနေတော့ လက်ချောင်းနေရာမှာ သူ့ရဲ့ပူနွေးတဲ့လျှာက အစားထိုး နေရာယူသွားတော့တယ်။ သူ အပေါက်ဝလေးကို လျက်လိုက်တဲ့အခါ ကွပ်ပျစ်ပေါ်ကနေ ခြေထောက်တွေ တွဲလောင်းချထားတဲ့ အွန်းဆောက ခြေချောင်းလေးတွေကို လူးလွန့်ကွေးကုပ်လိုက်တယ်။

သူ့ရဲ့လျှာ အတွင်းပိုင်း ခပ်နက်နက်နေရာကို ရောက်သွားတိုင်းမှာ အွန်းဆောရဲ့ခြေချောင်းလေးတွေက လှုပ်ရှားကခုန်လို့ပေါ့။

“အင်း…ဟင်း…အား…အ…”

စိုစွတ်တဲ့လျှာ အတွင်းမှာ ဆတ်ခနဲလှုပ်ရှားသွားတိုင်း အွန်းဆောရဲ့ တင်ပါးတွေက စည်းချက်ညီညီ ပင့်လိုက်ချလိုက် ဖြစ်လာပါတော့တယ်။

ရုတ်တရက် စကပ်က မျက်နှာပေါ်ကနေ လျှောကျသွားခဲ့တယ်။ နီမြန်းနေတဲ့ အွန်းဆောရဲ့မျက်နှာလေးက မူဂယောမ်ရဲ့မျက်နှာနဲ့ ဆုံသွားတော့တယ်။

မူဂယောမ်က အွန်းဆောရဲ့ပခုံးလေးတွေကိုဆွဲဖိရင်း အသာလေး ရယ်လိုက်ပြီးမှ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ခိုးယူသွားခဲ့တယ်။

သူက ဖရိုဖရဲဖြစ်နေတဲ့ အွန်းဆောရဲ့ ဆံပင်တွေကိုငေးကြည့်ရင်း ဟောဟဲဟောဟဲ အသက်ရှူလိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့လျှာ ခံတွင်းထဲကို ကျူးကျော်လာချိန်မှာ အွန်းဆောလည်း မျက်လုံးလေးတွေကို မှေးမှိတ်ထားလိုက်ပါတော့တယ်။

သန့်ရှင်းလတ်ဆတ်တဲ့ ဆောင်းဦးလေညင်းက သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ထိပါးကျီစယ်သွားခဲ့ပေမဲ့ အွန်းဆောတစ်ယောက် အဲ့ဒါကို မခံစားမိခဲ့ပါဘူး။

ပူချစ်နေတဲ့အချောင်းကြီးကို ဆောင့်သွင်းရင်း သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို အုပ်မိုးထားတဲ့လူကြောင့် အွန်းဆောလည်း အသားမှာထိပါးပွတ်သပ်နေတဲ့ ဆောင်းဦးရဲ့ အေးမြမြရာသီဥတုကို ခံစားသိရှိနိုင်ခြင်းမရှိခဲ့ဘူးပေါ့။

အဲ့ဒီလူရဲ့ တောင့်တင်းတဲ့ခန္ဓာကိုယ်က အွန်းဆောကို ဖိထားခဲ့တာလေ။

သူက ပူနွေးပြီး မာ​ကျောကြံ့ခိုင်လှပါတယ်။

အဲ့ဒီလူက အွန်းဆောကို ထွေးပွေ့ပြီး ဦးဆောင်ခဲ့တယ်။ သူ့ကို ရှင်သန်နေထိုင်ဖို့…ရှင်သန်နေထိုင်မှဖြစ်မယ်လို့…ပြောခဲ့တဲ့လူရဲ့ အလေးချိန်…

အဲ့ဒီလူရဲ့ကိုယ်ငွေ့က သူ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲ ကူးစက်ထိုးဖောက်လာတာကို ခံစားလိုက်ရချိန်မှာ အွန်းဆောက အဲ့ဒီလူကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ပွေ့ဖက်ထားလိုက်တော့တယ်။

သစ်ရွက်လေးတွေ စတင်ကြွေကျလာတဲ့ ချိုးချိုးချွတ်ချွတ် အသံလေးကိုလည်း ကြားလိုက်ရသလိုပါပဲ။

****

ဟန်ယန်းကနေ ရောက်လာတဲ့ အစေခံမိန်းကလေးအသစ်က ကလေးမလေးတစ်ယောက်ပါ။

အွန်းဆောထက် ၂နှစ်၊ ၃နှစ်လောက် ပိုငယ်ပုံရပြီးတော့ အရိပ်အကဲသိပြီး အလုပ်လုပ်ရာမှာလည်း ခြေသွက်လက်သွက်ရှိပါတယ်။

သူရောက်လာပြီးတဲ့နောက်မှာ မူဂယောမ်က အွန်းဆောရဲ့ ပြုစုစောင့်ရှောက်သူ မလုပ်ရတော့ဘူးပေါ့။ ဒီအတိုင်း အရင်ကလုပ်ခဲ့တဲ့ အလုပ်တွေပဲ ပြန်လုပ်ပြီး ဆောင်းတွင်းမှာ မီးထိုးစရာမပြတ်လပ်ရအောင် ကြိုတင်ပြင်ဆင်ဖို့ ထင်းခုတ်ခဲ့တယ်။

မူဂယောမ်တစ်ယောက် အချိန်တစ်ဝက်လောက်ကို အိမ်အပြင်မှာပဲ ကုန်ဆုံးခဲ့တာပါ။

သူ့လိုအစေခံက ဘာဖြစ်လို့ အပြင်မှာပဲ လျှောက်သွားနေတာလဲလို့ အစေခံကလေးမလေးက မေးလာတဲ့အခါ ထင်းတွေ ပိုစုဆောင်းဖို့အတွက် တောင်တက်ရတာပါလို့ အမြဲတမ်း ပြန်ဖြေခဲ့တယ်။

သူ့ခြေထောက်တွေက အမြဲတမ်း ဖုန်တွေသဲတွေ ပေနေတတ်တာဆိုတော့ တောင်ပေါ်ရောက်ခဲ့မှန်း သိသာတယ်လေ။

သူက ထင်းအပုံလိုက်၊ အနီးအနား စပါးခင်းက ကောက်ရိုးအပုံလိုက် စုဆောင်းပြီး ပြန်လာလေ့ရှိတာပါ။

အဲ့ဒီကောက်ရိုးတွေနဲ့ ဘာလုပ်ဖို့လဲလို့ မေးလာတဲ့အခါ ဘာမှထွေထွေထူးထူးလုပ်စရာမရှိတဲ့အတွက် ကောက်ရိုးတွေကိုလိမ်ပြီး ကြိုးကျစ်မယ်လို့ ပြန်ဖြေခဲ့တယ်။

‘ကောင်းကောင်းလုပ်မယ်ဆိုရင် နင့်ကို ကျွန်အဖြစ်ကနေ လွတ်မြောက်ခွင့်ပေးရုံတင်မကဘူး၊ လိုချင်တဲ့ပိုက်ဆံလည်း ပေးဦးမှာ။’

ဒီကိုဆင်းမလာခင်မှာ အစေခံမိန်းကလေးက သူ့ရဲ့သခင်ဖြစ်တဲ့ အမတ်မင်းယွန်းဆီကနေ လျှို့ဝှက်အမိန့် ရခဲ့ပါတယ်။

‘အဲ့ဒီပုံစံအတိုင်း အသက်ရှင်နေရုံနဲ့တင် သူက ငါတို့အိမ်တော်အတွက် သိက္ခာကျစရာဖြစ်နေပြီ။ ဒါပေမဲ့ အဆုံးစီရင်သွားမယ်ဆိုရင်လည်း ငါတို့အိမ်ရဲ့မကောင်းသတင်းတွေက ပိုဆိုးဖို့ပဲရှိတယ်။ ဒီတော့ မတော်တဆမှုနဲ့ တူအောင်လုပ်မှဖြစ်မယ်နော်။’

‘ ‘မတော်တဆမှု’ ဆိုတာက ဘာကို​…’

အမတ်မင်းယွန်းရဲ့နှုတ်ဖျားကနေ နောက်ထပ်ထွက်လာတဲ့ စကားတွေက ကြောက်စရာကြီးတွေပါ။

‘သူ့ကို အိပ်ဆေးကျွေးပြီးမှ အိမ်ကို မီးရှို့လိုက်။ အမြဲတမ်း ဆောင်းရောက်ရင် မီးကကောင်းကောင်းလောင်တတ်တယ်၊ ပြီးတော့ အိမ်ကလည်း လူ​သူကင်းတဲ့နေရာမှာ တသီးတခြားရှိနေတာဆိုတော့ ဘယ်သူမှ အချိန်မီ မီးလာသတ်ပေးနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး။ မီးလောင်နေမှန်း သိသွားကြတဲ့အချိန်လောက်ဆိုရင် အထဲမှာ အကုန် ပြာကျနေလောက်ပြီ။’

ကိုယ့်သမီးအရင်းကိုယ် ပြန်သတ်ခိုင်းတဲ့အမိန့်ကို ကြားလိုက်ရချိန်မှာ အစေခံမိန်းကလေးလည်း အကြောက်တရားနဲ့ အပြည့်ဖြစ်သွားတော့တယ်။ ဒါပေမဲ့ အမိန့်အတိုင်း မဆောင်ရွက်ရင် သူ့အသက်လည်း ဘေးမကင်းနိုင်ကြောင်း သိနေတယ်လေ။

အထက်တန်းလွှာတစ်ယောက်က ကိုယ့်သမီးကိုယ်တောင် သတ်နိုင်တယ်ဆိုရင် အစေခံတစ်ယောက်ကို သတ်ဖို့လောက်က စာမဖွဲ့သာဘူးပေါ့။

ဒီတော့ သူ​ခိုင်းတဲ့အတိုင်း လိုက်လုပ်ရုံအပြင် မရှိခဲ့ပါဘူး။

အစေခံမိန်းကလေးက စွပ်ပြုတ်ပန်းကန်လုံးထဲကို အဖြူရောင်အမှုန့်လေးတွေ သတိထားပြီး ထည့်လိုက်တယ်။

ဟန်ယန်းကနေ ရလာတဲ့ဆေးပါ။

ဒီဆေးကို သောက်လိုက်မယ်ဆိုရင် ချက်ချင်းတန်းပြီး အိပ်​ပျော်သွားမယ်တဲ့လေ။

သူက ဒီည အိမ်ကိုမီးရှို့ဖို့ စီစဉ်ထားခဲ့တာပါ။

သူ့ကို စိတ်အနှောင့်အယှက်ပေးနေတာကတော့ မူဂယောမ်ဆိုတဲ့ အစေခံပါပဲ။

အဲ့ဒီလူသာ မီးလောင်နေမှန်းသိသွားပြီး ငြှိမ်းသတ်ဖို့လုပ်မယ်ဆိုရင် အားလုံး သဲထဲရေသွန် ဖြစ်ကုန်မှာပါ။

အဲ့ဒီလူကို အရင်ရှင်းမှဖြစ်ပါမယ်။

‘နှစ်ယောက်စလုံးကို သတ်မှပဲ။’

အစေခံမိန်းကလေးက စွပ်ပြုတ်ကို နှစ်ပန်းကန်ပြင်လိုက်တယ်။

ပန်းကန်လုံးအကြီးက အဲ့ဒီလူအတွက်ဖြစ်ပြီး အသေးကတော့ အွန်းဆောအတွက်ပေါ့။

အစေခံမိန်းကလေးလည်း အစားအသောက်တွေကိုသယ်ပြီး မီးဖိုထဲကနေ ထွက်လာခဲ့ပါတော့တယ်။

****

အွန်းဆောက စားစရာရှိတာကို ဘာမှမချန်ဘဲ အကုန်စားခဲ့တယ်။

ခြေထောက်သာမသုံးနိုင်တာ အစားကတော့ ဝင်သလားမမေးနဲ့။ အစေခံမိန်းကလေးလည်း စုတ်သပ်မိလုမတတ်ပါပဲ။

အစေခံမိန်းကလေးက အွန်းဆော စားသောက်ထားတဲ့ ပန်းကန်တွေကို ရှင်းလင်းပြီးမှ မူဂယောမ်ကို ညစာပို့ပေးဖို့ သွားလိုက်တယ်။

ဘယ်လောက်ပဲကြည့်ကြည့် မူဂယောမ်လိုလူကို သတ်ပစ်ရမှာက နှမြောစရာကြီးပါ။

အဲ့ဒီလိုလူမျိုး နောက်တစ်ခါတွေ့ရဖို့ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်သလောက်ပဲလေ။

အစေခံတစ်ယောက်ဖြစ်နေလို့သာဆိုပေမဲ့ အထက်တန်းလွှာအဖြစ် မွေးလာခဲ့မယ်ဆိုရင် သူဟာ တိုင်းသိပြည်သိ နာမည်ကျော်တဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက် ဖြစ်လောက်မှာပါ။

သူ့ရဲ့ရုပ်ရည်နဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားက ဘယ်သူမှ မယှဉ်နိုင်လောက်အောင်ပဲလေ။

ဟင့်အင်း၊ အကောင်းဆုံးပါပဲ။

ပြီးတော့ စာလည်း ရေးတတ်ဖတ်တတ်ပုံရတာကြောင့် ပခုံးနှစ်ဖက်ကြားမှာ ခေါင်းကောင်းကောင်း ရှိတယ်ထင်ပါရဲ့။ အိမ်အလုပ်တွေ အကုန်လုပ်တာကို ကြည့်ရသလောက်တော့ လုပ်သမျှ အရာရာတိုင်းမှာ တော်တော်လေး စေ့စပ်တိကျပြီး အကျိုးအကြောင်းလည်း ဆင်ခြင်တတ်မဲ့ပုံပါ။

လက်ရှိအခြေအနေကြောင့်သာမဟုတ်ရင် မူဂယောမ်ကို သူကိုယ်တိုင် မြှူဆွယ်ဖြားယောင်းမိလောက်ပါတယ်။

ဒါပေမဲ့ ဘာမှကိစ္စပြတ်မှာမဟုတ်ပါဘူး။ မမလေးကို သတ်ရမှာဖြစ်ပြီး ဒီလူက ရိပ်မိသွားနိုင်တယ်လေ။

အစီအစဉ်မှာ ဝင်ပူးပေါင်းဖို့ ပြောကြည့်ခါမှ သူက ဒေါသထွက်ပြီး အခက်တွေ့စရာအခြေအနေတွေဖြစ်ကုန်ရင် ဒုက္ခဖြစ်ရမှာပါ။

မူဂယောမ် စားသောက်လို့ပြီးသွားတဲ့အခါ အစေခံမိန်းကလေးက သူ့ရဲ့ပန်းကန်းတွေကို ပြန်ယူပြီး အွန်းဆောရဲ့အခန်းဆီ ပြန်သွားခဲ့တယ်။

“မမလေး။”

အစေခံမိန်းကလေး ခေါ်လိုက်ချိန်မှာ အွန်းဆောက သမ်းတောင်သမ်းနေပါပြီ။

သူ့မျက်လုံးတွေကလည်း ငိုက်မျဉ်းနေခဲ့တယ်။

ဆေးအစွမ်းပြပြီထင်ပါရဲ့။

“ဘာတွေလုပ်နေတာပါလဲ၊ မမလေး။”

“ဒီအတိုင်း ငါ့ပစ္စည်းလေးတွေ ရှင်းလင်းသိမ်းဆည်းနေတာ။”

အွန်းဆောက တစ်စုံတစ်ရာကို စားပွဲပေါ် ဖြည်းဖြည်းချင်း တင်လိုက်တယ်။

လက်စွပ်လေးတွေ၊ အဆင်တန်ဆာ သေးသေးမွှားမွှားလေးတွေနဲ့ အဖိုးတန် လက်ဝတ်ရတနာတွေ အစရှိသဖြင့် တိုလီမိုလီလေးတွေ ပလုံစီနေတာပါပဲ။ အဲ့ဒါတွေကိုမြင်တော့ အစေခံမိန်းကလေးလည်း တံတွေးမျိုချမိသွားတော့တယ်။

“ဒါတွေက ဘာတွေလဲဟင်။”

“ငါ အိမ်ထောင်ပြုတုန်းက ယူသွားတဲ့ လက်ဝတ်လက်စားလေးတွေလေ။ စွန့်ပစ်ခံလိုက်ရတော့ ပြန်ယူလာခဲ့တာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ဒါလေးတွေကို ဘယ်တော့မှ ထပ်ဝတ်ဖြစ်မယ်မထင်ပါဘူး။”

‘နှမြောစရာပါလား…’

အဲ့ဒါတွေကိုပါ မီးထဲထည့်ရှို့ပစ်ရမှာကိုတွေးရင်း အစေခံမိန်းကလေးလည်း သွားရည်တွေယိုလာသလိုပါပဲ။

ရွှေတွေ၊ ငွေတွေ၊ ကျောက်စိမ်းတွေကိုကြည့်ပြီး ဟန်ယန်းမှာ သက်ငယ်မိုးအိမ်လေးတစ်လုံး ဝယ်လို့ရလောက်တယ်လို့ အစေခံမိန်းကလေးက ခန့်မှန်းကြည့်လိုက်တယ်။

‘ယူထားလိုက်ရမလား။’

ယူထားလို့ရမယ်ထင်ပါရဲ့။

‘ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူက သေမှာပဲကို။’

မီးမရှို့ခင် ခိုးဝင်လာလိုက်မှာပေါ့။ အစေခံမိန်းကလေးက အွန်းဆော အဲ့ဒီပစ္စည်းလေးတွေကို အဝတ်နဲ့ထုပ်ပြီး ဘေးဖယ်သိမ်းဆည်းလိုက်တာကို ကြည့်နေခဲ့တယ်။

ညရောက်မှာကိုစောင့်ရင်း အချိန်က ပိုကြာနေသလိုပါပဲ။

အစေခံတန်းလျားမှာ မူဂယောမ်တစ်ယောက် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်မောကျနေကြောင်း သေချာအောင်လုပ်ပြီးတဲ့နောက် အစေခံမိန်းကလေးက ပင်မဆောင်ဘက်ကို သွားခဲ့တယ်။

အွန်းဆောရဲ့အခန်းထဲမှာ မီးမရှိပါဘူး။

အခန်းထဲ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်ဝင်ပြီး အွန်းဆောရဲ့ပခုံးလေးကို လှုပ်ကြည့်လိုက်ပေမဲ့ အွန်းဆောက နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ကို အိပ်မောကျနေပါပြီ။

သူ့ခန္ဓာကိုယ်က ဆေးအရှိန်နဲ့ ပျော့ခွေလို့ပေါ့။

‘ကျိန်းသေပေါက် ဒီနားလေးမှာ ထားလိုက်တာပါ…’

အစေခံမိန်းကလေးက အံဆွဲဆီသွားပြီး ပစ္စည်းတွေကြားမှာ မွှေနှောက်ရှာဖွေခဲ့တယ်။

ဒါပေမဲ့ ဘယ်အံဆွဲမှ ရတနာထုပ် ထည့်သိမ်းထားတဲ့ပုံမပေါ်ခဲ့ပါဘူး။

‘ထူးဆန်းလိုက်တာ။ ကျိန်းသေပေါက် ဒီထဲထည့်တာ မြင်လိုက်တာကို…’

အံဆွဲတစ်ခုမကျန် အကုန်မွှေနှောက်ပြီး ဘေးပတ်လည်မှာပါ ရှာဖွေခဲ့ပေမဲ့ ရတနာထုပ်ကတော့ အရိပ်အယောင်လေးတောင် ရှိမနေခဲ့ပါဘူး။

‘ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။’

အစေခံမိန်းကလေးလည်း ချီတုံချတုံ ဖြစ်သွားတော့တယ်။

သူက တလက်လက်ထနေတဲ့ ရတနာတွေကို ပြန်တွေးလိုက်တယ်။

ဒါပေမဲ့ ဒီထက်ပိုပြီး အချိန်ဖြုန်းလို့မဖြစ်တော့ပါဘူး။

မူဂယောမ် အိပ်ရာကနိုးလာရင် အားလုံး သဲထဲရေသွန် ဖြစ်ကုန်တော့မှာလေ။

ကလေးမလေးက ဖယောင်းတိုင်ကို မီးညှိလိုက်တယ်။

မီးစာမှာ လုံလုံလောက်လောက် မီးစွဲတဲ့အထိ စောင့်နေခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီနောက် အွန်းဆောရဲ့ မွေ့ရာခြေရင်းကို လျှောက်သွားပြီး ခြေထောက်နားက စောင်စလေးကို မီးရှို့လိုက်ပါတော့တယ်။

စောင်အစွန်းကနေစပြီး မီးစွဲသွားခဲ့တယ်။

ဒီလောက်က အွန်းဆောကို သေအောင်လောင်ကျွမ်းသွားစေဖို့ လုံလောက်မှာပါ။

မီးရှို့ပြီးတဲ့နောက်မှာ အစေခံမိန်းကလေးက အခန်းထဲကနေ လောလောပျာပျာ ​ထွက်လာခဲ့တယ်။

ခြံဝင်းထဲပြေးထွက်လာပြီးတော့ လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ အခန်းထဲမှာလောင်နေတဲ့မီးက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပိုပြီးတောက်လာခဲ့တယ်။

‘ဒီထက်ပိုဆိုးမလာခင် ထွက်သွားတော့မှပဲ။’

ဆက်ပြီးနေရင် သူကိုယ်တိုင်ပါ မီးထဲပါသွားလောက်မှာလေ။

အစေခံမိန်းကလေးလည်း အရှေ့တံခါးကနေထွက်ပြီး ဝေးဝေးရောက်အောင် လျှောက်သွားခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီနောက် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချပြီး မီးတောက်တွေ ကြီးသထက်ကြီးလာတာကို ကြည့်နေခဲ့တယ်။

ညကြီးသန်းခေါင်မှာ မီးလောင်တာကို ကြည့်ရတာက သိပ်တော့မဆိုးလှပါဘူး။

မီးတောက်လေးက လျင်မြန်စွာကြီးလာပြီး မကြာပါဘူး မီးတောက်တွေက အိမ်တစ်ဆောင်လုံးကို ဝါးမျိုသွားပါတော့တယ်။ အရုဏ်တက်မှပဲ မီးငြိမ်းသွားခဲ့တယ်။

ပတ်ဝန်းကျင်မှာ မီးခိုးနံ့တွေ ပြည့်သွားတဲ့အခါ လာရောက်ကြည့်ရှုသူတွေ စုဝေးလာကြတယ်။ အစေခံမိန်းကလေးလည်း ဝမ်းနည်းပက်လက်ငိုကြွေးရင်း အပိုတွေလုပ်တော့တာပေါ့။

“မမလေးက…”

သူက အင်္ကျီလက်အနားစနဲ့ မျက်ရည်တွေကို သုတ်လိုက်တယ်။ မမလေး မီးထဲပါသွားပြီလို့ ပြောပြလိုက်တဲ့အခါ ဘယ်သူမှ အလုပ်ရှုပ်ခံပြီးတော့ အပျက်အစီးပုံထဲကို မွှေနှောက်ရှာမနေတော့ပါဘူး။

မီးရဲ့ပမာဏအရဆိုရင် အပူရှိန်ပြင်းလွန်းလို့ အရိုးတောင် အစအနကျန်တော့မှာ မဟုတ်ဘူးလေ။

အဲ့ဒီလိုနဲ့ပဲ ဆောင်းတောင်မဝင်သေးခင်မှာ အမတ်မင်းယွန်းရဲ့ ကျေးလက်စံအိမ်လေးက ညတွင်းချင်းပဲ ပျောက်ကွယ်သွားပါတော့တယ်။

တစ်ယောက်တည်းသော လွတ်မြောက်ကျန်ရစ်သူကတော့ အစေခံမိန်းကလေးပါ။ အပန်းဖြေ ကုစားဖို့ လာခဲ့တဲ့ အမတ်မင်းယွန်းရဲ့သမီးနဲ့ အစေခံအမျိုးသားကတော့ လွတ်အောင်မပြေးနိုင်ဘဲ မီးထဲပါသွားခဲ့ကြတာပေါ့။

ဆောင်းအဝင် နှင်းစကျတဲ့အခါ အိမ်အနားက တောင်ခြေမှာ ကုန်းသေးသေးလေးတစ်ခု ဖို့ထားလျက်ရှိခဲ့တယ်။

အွန်းဆောရဲ့ သင်္ချိုင်းမြေပေါ့။

အစကတော့ သင်္ချိုင်းမြေမှာ မြေကြီးတွေသာ ဖုံးလွှမ်းလျက်ရှိခဲ့တာပါ။ ဒါပေမဲ့ မကြာခင်မှာပဲ ကုန်းလေးကို နှင်းတွေ အလွှာလိုက်ဖုံးလွှမ်းသွားပါတော့တယ်။ နွေဦးရောက်လာတာတောင် အဲ့ဒီကို လာတဲ့သူ မရှိခဲ့ပါဘူး။

နွေရောက်တော့မှပဲ ဆံပင်တွေဖြူနေတဲ့ အမယ်အိုတစ်ယောက် သင်္ချိုင်းမြေကို ရောက်လာတော့တယ်။ သားသမီးတွေရဲ့အကူအညီနဲ့ သူက ကုန်းလေးဆီကို ရောက်အောင်သွားပြီး မြက်တွေပေါ်ကို သေရည်တစ်ခွက် လောင်းပေးခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီနောက်မှာတော့ တခြားဘယ်သူမှ ရောက်မလာတော့ပါဘူး။

*************

SWARA WEBNOVEL TRANSLATION