Chapter 1

Chapter 1 (အတိတ်)

❛ပေါ့ပျက်ပျက်နေသော ယောင်္ကျားတစ်ယောက်က လေးနက်သော ယောင်္ကျားတစ်ယောက်နှင့် တွေ့ဆုံသောအခါ၊ ဘာမှမရှိသော ယောင်္ကျားတစ်ယောက်က အရာရာပြီးပြည့်စုံနေသော ယောင်္ကျားတစ်ယောက်နှင့် တွေ့ဆုံသောအခါ၊ ဘဝအခြေအနေနှင့် ပင်ကိုယ်စရိုက်အားလုံး ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်နေသော ယောင်္ကျားနှစ်ယောက်တွေ့ဆုံသောအခါ……❜

❛သူ၏စိတ်ရှုပ်ရသည့်နောက်ကွယ်က တကယ့်အကြောင်းအရင်းကတော့ ဒါဟာ သူ၏ 5861 ကြိမ်မြောက်ပြီး J-15 လေယာဉ်ကို ဆင်းသက်ခဲ့သည့် သူ၏နောက်ဆုံးအကြိမ်လည်း ဖြစ်ပါသည်။❜

***

2015 ခုနှစ်၏ တစ်ရက်တွင် ကျိုးရှန်းရေတပ်အခြေစိုက်စခန်းအပြင်ဘက် အရှေ့ပင်လယ်ပြင်တွင် ရေမိုင် 288 ခန့်အကွာတွင် သာမန်နေ့လည်ခင်းတစ်ခုဖြစ်သည်။ လေပြင်းနှင့် လှိုင်းလုံးများက မုန်တိုင်းထန်ပြီး ကောင်းကင်ကြီး ပြိုကျသွားသည်။

ကုန်းပတ်ပေါ်တွင် ရေတပ်လေကြောင်း တပ်ဖွဲ့ဝင် တစ်ဒါဇင်ခန့် ရပ်နေသည်။ အရှေ့ဘက်မှ လျင်မြန်စွာ ချဉ်းကပ်လာသော မီးခိုးရောင် အစက်အပြောက်လေးကို လူတိုင်း မျှော်ကြည့်နေကြသည်—တတိယမျိုးဆက် J-15 တိုက်လေယာဉ်သည် သင်္ဘောတင်သင်္ဘောကို ရှာဖွေနေပြီး ၎င်း၏အမြင့်သည် တဖြည်းဖြည်း လျော့ကျလာသည်။

ကျိုးချီချန်းသည် တိုက်လေယာဉ်ထဲတွင် ထိုင်ကာ လီဗာ၏ ဆင်းသက်မှုကို ထိန်းချုပ်ပြီး အသက်ရှုကြပ်လာသည်။ ကုန်းပတ်မှ မီတာ 300 သာ ကွာဝေးသောအခါတွင် လေတိုက်သံများနှင့် ကျယ်လောင်သော အသံများမှတစ်ဆင့် နားစည်ထဲသို့ တိုးဝင်ကာ နှလုံးခုန်သံကို ကြားရသည်။

လေကြောင်းလိုင်းသုံး လေယာဉ်များသည် တစ်နာရီလျှင် ကီလိုမီတာ 300 နှုန်းဖြင့် ဆင်းသက်ခဲ့သော်လည်း ပြေးလမ်းသည် မီတာ 300 မျှသာ ရှည်လျားပြီး မြေပြင်အခြေစိုက် ပြေးလမ်း၏ ဆယ်ပုံတစ်ပုံမျှပင် မရှည်ပေ။ ဆင်းသက်ရန် ဧရိယာသည် မီတာ ဒါဇင်များစွာသာ ရှည်လျားပြီး တစ်စက္ကန့်မပြည့်မီဟု ဘာသာပြန်ဆိုထားသည့် နေရာကို ဖော်ပြခြင်း မရှိပါ။ ဤစက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း လေယာဉ်မှူးသည် လုပ်ဆောင်ချက်များစွာကို ပြီးမြောက်စေရမည်- လေယာဉ်ဆင်းသက်ရန်၊ ၎င်းအား ဖမ်းဆီးသည့်ဂီယာတွင်ချိတ်ကာ အရှိန်လျှော့ခြင်းတို့ကို လုပ်ဆောင်ရမည်ဖြစ်သည်။ လေယာဉ်တင်သင်္ဘောကို ဆင်းသက်ခြင်းသည် ခရီးသည်တင်လေယာဉ်ကို ဆင်းသက်ခြင်းနှင့် မတူဘဲ လေယာဉ်မှူးများအားလုံး အရှိန်ပြင်းပြင်းဖြင့် ဆင်းသက်ရန် လိုအပ်ပါသည်။ အကယ်၍ သူတို့သည် လေယာဉ်အား ဖမ်းဆီးထားသော ဝိုင်ယာကြိုးများပေါ်တွင် ချိတ်ရန် ပျက်ကွက်ပါက သူတို့သည် အင်အားအပြည့်ဖြင့် ထပ်မံ ထွက်ခွာရမည်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် လေယာဉ်အရှိန်မြင့်ခြင်းကို ကုန်းပတ်ပေါ်ရှိ သံမဏိကြိုးများပေါ်တွင် လေယာဉ် tailhook ကို ပွတ်ဆွဲခြင်းဖြင့်သာ လုပ်ဆောင်နိုင်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် လေယာဉ်တင်သင်္ဘော ဆင်းသက်ခြင်းကို “ဓားဖျားပေါ်၌ ကခုန်ခြင်း” ဟုလည်း ခေါ်သည်။ ဤအကသည် ကျိုးချီချန်း အကြိမ်ထောင်ပေါင်းများစွာ ဖျော်ဖြေခဲ့ဖူးသည်။ အကြိမ်ပေါင်း 5860 ကြိမ်ကျော်သွားလေပြီ။

လေကြောင်းလိုင်းကို ညွှန်ပြပြီး ၎င်းကို ပျံသန်းပါ။ တစ်ကြိမ်၊ နှစ်ကြိမ်လှည့်ပါ။

ဆင်းသက်ရန် အထောက်အကူပစ္စည်းများ၏ လမ်းညွှန်မှုအောက်တွင် သူသည် J-15 လေယာဉ်ကို ဆင်းသက်သည့် အချက်ပြမီးများနှင့်အတူ ဖြည်းဖြည်းချင်း တန်းစီကာ ထိန်းချုပ်ခဲ့သည်။ လေပြင်းများတိုက်ပြီး လှိုင်းများထန်နေကာ ကယ်ရီယာ၏ အဆုံးမှာ လှိုင်းလေများထန်နေသည်။ ကယ်ရီယာကိုယ်တိုင်ကလည်း ခေတ္တမရပ်ဘဲ လှုပ်ခါနေပြီး ရာသီဥတုက တကယ်ကို ဆိုးရွားပါသည်။ ကျိုးချီချန်းသည် ထိုသို့သော ဆိုးရွားသော ရာသီဥတု ကာလအတွင်း မရောက်မီ ဆင်းသက်ခဲ့သော်လည်း ဒါက သူစိတ်ရှုပ်ရသည့် အကြောင်းရင်းမဟုတ်ဘူး။ သူ၏စိတ်ရှုပ်ရသည့်နောက်ကွယ်က တကယ့်အကြောင်းအရင်းကတော့ ဒါဟာ သူ၏ 5861 ကြိမ်မြောက်ပြီး J-15 လေယာဉ်ကို ဆင်းသက်ခဲ့သည့် သူ၏နောက်ဆုံးအကြိမ်လည်း ဖြစ်ပါသည်။

မိုက်မှ သူ အလွန်ရင်းနှီးသော အသံထွက်လာသည်။
“ဒေါင်လိုက် ညှိလိုက်… ဘေးတိုက်လေ၊ လေဦးတည်ရာ 280… အလင်းရောင်ကို မြင်ဖို့ မင်းအတွက် ခက်ခဲရင် ပျံသန်းမှုကို ပြန်စလိုက်…”

ကမ်းတက်ဘေးကင်းရေး အရာရှိများသည် လေယာဉ်မှူးများဖြင့် ပြေးလမ်းတွင် တန်းစီကာ ဆင်းသက်မှု ပြီးမြောက်အောင် ကူညီဆောင်ရွက်ပေးခဲ့သည်။ လေယာဉ်မှူးများက လူသစ်ဆိုရင် အများကြီးပြောကြပေမယ့် ကျိုးချီချန်းလိုမျိုး ခုနစ်နှစ်ကနေ ရှစ်နှစ်အထိ ပျံသန်းခဲ့သည့် လေယာဉ်မှူးများအတွက်တော့ သည်စကားဟာ မဆင်းသက်ခင် စာတစ်ကြောင်းပဲ ပြောနိုင်သည်။ ယနေ့ပင်လယ်ပြင်သည် တဟုန်းဟုန်းတောက်နေပြီး လေပြင်းများတိုက်ခတ်လာသဖြင့် လေတိုက်ခတ်မှုနှင့်ပတ်သက်၍ ထပ်လောင်းသတိပေးချက်တစ်ခုရှိလာသည်။

ကျိုးချီချန်းက တိုတိုတုတ်တုတ်သာ ပြန်ဖြေခဲ့သည်။
“အဆင်ပြေတယ်…”

သူ၏လေယာဉ်သည် ကျစ်ယွမ်ကုန်းပတ်နှင့် အလွန်နီးကပ်နေပြီဖြစ်သောကြောင့် သင်္ဘော၏ဆိပ်ကမ်းပေါ်ရှိ LSO ပလပ်ဖောင်းပေါ်ရှိ အင်္ကျီဖြူဝတ်ထားသည့် လူသုံးဦးကို သူမြင်နိုင်ခဲ့သည်။ ရှေ့မှ တစ်ယောက်သည် ဦးထုပ်၊ နားကြပ်နှင့် နေကာမျက်မှန်ကို တပ်ဆင်ထားသည်။ သူတွေးနေခဲ့သည်။
“လုပ်ဆောင်ချက်တိုင်းက ငါ့ရဲ့နောက်ဆုံးအကြိမ်ပဲ… ငါ့ရဲ့နောက်ဆုံး အချက်ပြမှုအတွက် ခေါ်ဆိုခြင်း၊ ငါ့ရဲ့နောက်ဆုံးအကြိမ် joystick ကို ထိခြင်း…”

သူက ဘရိတ်နင်းပြီး အရှိန်အပြည့်နဲ့ တက်လိုက်သည်။ J-15 လေယာဉ်၏ တောင်ပံသည် ထိုလူ၏ ပခုံးကို ကျော်သွားလုနီးပါး ဖြစ်နေပြီ ဖြစ်သည်။

အချက်ပြမီးများကို ကြည့်ကာ ပြေးလမ်းနှင့် တန်းစီပြီး တိကျသောထောင့်သို့ ရောက်ရှိလာသည်။ ဆင်းသက်သည့်ဂီယာကို နှိမ့်ချကာ tailhook လျှော့လိုက်သည်။

မီတာ 100၊ 50၊ 30၊ 10…

အသံများက ဆူညံနေခဲ့သည်။ ကုန်းပတ်သည် တစ်ကြိမ် ပြင်းထန်စွာ တုန်ခါသွားပြီးနောက် J-15 လေယာဉ်၏ tailhook သည် ကုန်းပတ်ပေါ်ရှိ ဒုတိယဖမ်းကြိုးပေါ်သို့ လုံခြုံစွာ ချည်နှောင်သွားသည်။ သံမဏိသည် သံမဏိနှင့် တိုက်မိပြီး ရုတ်တရက် မီးပွားများ ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ နောက်ပိုင်းတွင် စက္ကန့်အနည်းငယ်အတွင်း J-15 လေယာဉ်သည် အရှိန်အဟုန်ဖြင့် အရှိန်မြင့်ကာ ကုန်းပတ်၏အစွန်ဆုံးသို့ ဆင်းသက်ခဲ့သည်။

ပလက်ဖောင်းပေါ်ရှိ အရာရှိ သုံးဦးအနက်မှ နှစ်ဦးအပါအဝင် ကုန်းပတ်ပေါ်တွင် စောင့်ကြည့်နေသူများသည် မကြာမီ လက်ခုပ်တီးကြသည်။ လေယာဉ်ကို ထုံးစံအတိုင်း မထိရသေးသော လူငယ်လေယာဉ်မှူးများသည် ဆင်းသက်ခြင်းဆိုင်ရာ ကျွမ်းကျင်မှုအတွက် ပီပြင်စွာ ချီးကျူးခဲ့ကြသည်။ သူတို့ထဲက တစ်ယောက်သည် ခြေထောက်ကိုမြှောက်ပြီး လေယာဉ်ပေါ်က ဆင်းပြီးတာနဲ့ ကျိုးချီချန်းဆီကိုတောင် ရောက်လာသည်။

“ဒီနေ့ လှိုင်းလေထန်တာက ရူးသွပ်စရာကောင်းတယ်… အစ်ကိုချန်းက အရမ်းတော်တာပဲ…” လေယာဉ်မှူးငယ်က စကားပြောနေစဉ်တွင် လေပြင်းအောက်တွင် ကျိုးချီချန်းအတွက် စီးကရက်တစ်လိပ်ကို မီးညှိလိုက်သည်။

သူတို့ စကားပြောနေစဉ် ကျိုးချီချန်းက မော့ကြည့်လိုက်သည်။ ပ‌လက်ဖောင်းပေါ်ရှိလူကပင် သူ့ကိုတွေ့ရန် ဆင်းလာခဲ့သည်။

“မင်းက ဒီနေ့ ပထမဆုံးဆင်းသက်နိုင်တဲ့သူပဲ… မင်းရှေ့က လူလေးယောက်‌က ဒုတိယအကြိမ်မှ ဆင်းသက်နိုင်ခဲ့တာ…”
ပိုင်ကျီယွီက အဝေးမှ ပြုံးကာ ပြောလိုက်သည်။ သူသည် အတိုချုံးအားဖြင့် LSO လေယာဉ်တင်သင်္ဘောအခြေစိုက် လေယာဉ်မှူး၏ ဒုတိယမျက်လုံးတစ်စုံအဖြစ် လုပ်ဆောင်ခဲ့သော ဆင်းသက်ဘေးကင်းရေးအရာရှိတစ်ဦးဖြစ်သည်။

ကျိုးချီချန်းသည် ပိုင်ကျီယွီကခေါင်းငုံ့ပြီး သူ့လက်အားကြည့်နေတာကို မြင်လိုက်ကာ တစ်ဖက်လူက စီးကရက်စွဲနေမှန်းကို သူသိသည်။ ထို့ကြောင့် သူသည် စီးကရက်နှစ်လိပ်ကိုထုတ်‌ပြီးနောက် ပိုင်ကျီယွိအား ပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူက ဆက်ပြောသည်။
“အာ… လှုပ်ယမ်းတာက အဆင်ပြေပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် လှုပ်ယမ်းတာ အရမ်းပြင်းထန်လွန်းရင် ဂီယာချိတ်ဖို့ ခက်တယ်…”

သူ့ဘေးမှ လူငယ်လေယာဉ်မှူးက ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။

ထိုအခါမှသာ ကျိုးချီချန်းက ပိုင်ကျီယွီဘက်လှည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။
“ငါမင်းကို ပြောစရာတစ်ခုရှိတယ်… နှစ်ယောက်တည်းသီးသန့်…”

အခြားသူများ လူစုကွဲသွားသည်အထိ သူစောင့်ပြီးမှ ပြောလိုက်သည်။
“လာမယ့် တနင်္လာနေ့ ငါထွက်သွားတော့မယ်…”

ပိုင်ကျီယွီ နားမလည်နိုင်ခဲ့ဘူး။ သူ၏ ပထမဆုံးစာကြောင်းကတော့ “မင်းမိဘတွေကိုတွေ့ဖို့ အိမ်ပြန်မှာလား? ဒီတစ်ခေါက် မင်းရဲ့ထွက်ခွာခွင့်ကို သူတို့က မြန်မြန်ဆန်ဆန်ခွင့်ပြုခဲ့တာပဲ…”

ကျိုးချီချန်းက သူ့ကို အဓိပ္ပါယ်ရှိရှိ ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်သည်။
“ငါ့မိဘတွေဆီ သွားလည်မှာ မဟုတ်ဘူး…”

“ဒါဆို ဘာလဲ?” ပိုင်ကျီယွိက မေးသည်။

“ငါက အခြားလုပ်ငန်းတစ်ခုကို ပြောင်းမလို့… ဒီနေ့က… မင်းငါ့ကို လမ်းညွှန်ပေးတဲ့ နောက်ဆုံးအကြိမ်ပဲ…” ကျိုးချီချန်းက စကားတစ်လုံးစီကို ပီပြင်စွာပြောလိုက်သည်။ ခြောက်လလောက်ကြာအောင် သူ သည်လိုပြောနိုင်ဖို့ စောင့်နေခဲ့တာ။ သို့သော် အမှန်အတိုင်း ပြောလိုက်သောအခါတွင် သူထင်ထားသလို ခံစားချက်မျိုး မခံစားရပေ။ ဆန့်ကျင်ဘက်အနေနဲ့ကတော့ သူတော်တော်လေး ငြိမ်သက်နေတယ်လို့ သူထင်ခဲ့သည်။

ပိုင်ကျီယွိက ဘာမှမပြောဘူး။ သူသည် နေကာမျက်မှန်တပ်ထားသောကြောင့် ကျိုးချီချန်းသည် သူ့မျက်လုံးများကို မမြင်နိုင်ပေ။ ဒါပေမယ့် တကယ်တမ်းကျတော့ တစ်ဖက်လူက နေကာမျက်မှန်မတပ်ထားရင်တောင် သူမြင်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး။ ပိုင်ကျီယွီက အဲလိုလူမျိုးဖြစ်သည်။ အနည်းဆုံးတော့ ပိုင်ကျီယွီအတွက်တော့ သူတို့ဟာ အကောင်းဆုံးသူငယ်ချင်းများဖြစ်နိုင်သည်။ သို့သော် လွန်ခဲ့သော ခြောက်လခန့်တွင် ကျိုးချီချန်းသည် ပိုင်ကျီယွီတွေးနေပုံကို အဖြေရှာရန် ပို၍ခက်ခဲလာသည်။

ကျိုးချီချန်းက နောက်ဆုံးအနေနဲ့ ပြောခဲ့သည်။
“လွန်ခဲ့တဲ့ 8 နှစ်တာကာလအတွက်… ကျေးဇူးတင်ပါတယ်…” ပြီးနောက် သူလှည့်ထွက်သွားခဲ့သည်။

ပိုင်ကျီယွီသည် ထိုစီးကရက်ကို နာရီဝက်လောက် သောက်နေခဲ့သည်။

ပိုင်ကျီယွိ (ကျိုးချီချန်း 8 နှစ်တာ တစ်ဖက်သတ်ချစ်ခဲ့ရသော အချစ်ဦး၊ သူ့စီနီယာ၊ straight စစ်စစ်)

***
တစ်ခါတစ်လေကျတော့ အချစ်ဆိုတာ ဖွင့်ပြောခွင့်တောင်မရှိဘဲ တစ်ဖက်သတ်အနေနဲ့ပဲ ပြီးဆုံးသွားခဲ့ရတယ်

TK Team (Chapter 1)