Chapter 0 - Prologue
တို့နှစ်ယောက် ဘာကြောင့်ဝေးရတယ်
အဖွင့်
ဆောင်းဦးက မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်းမှာတင် ကုန်လွန်သွားခဲ့တယ်။ ဒီနှစ်တော့ မနှစ်တုန်းကထက် အအေးပိုစောမယ်လို့ တီဗွီက မိုးလေဝသ ကြေညာသံကို ကြားနေရတယ်။ အပြင်ထွက်ချိန်မှာ အဝတ်အစား အထူကြီးတွေ ဝတ်ထားတာတောင်မှ လေထုထဲမှာ ချမ်းစိမ့်စိမ့်ခံစားမိရတာကို သူ မှတ်မိနေဆဲပါ။ အမှန်တကယ်ကို ဆောင်းဝင်လာပြီပဲ။
မနက်ဖြန် ပိုထူတဲ့အဝတ်အစားတွေ ဝတ်ရမယ်လို့ တွေးလိုက်ရင်း ဟာယွန်းတစ်ယောက် ရီမုတ်ကွန်ထရိုးလ်ကိုချိန်ပြီး ရုပ်သံလိုင်းကို ပြောင်းလိုက်တယ်။
[အခု သရုပ်ဆောင် ဂန်ထယ်ဝမ််နဲ့ သရုပ်ဆောင် လီနာယွန်းတို့ရဲ့ စကန်ဒဲလ် (scandal) အကြောင်းကို တင်ပြသွားမှာဖြစ်ပါတယ်…]
သတင်းတင်ဆက်သူရဲ့ တက်ကြွပြီး အားမာန်အပြည့်ရှိတဲ့ အသံကြောင့် ဟာယွန်းရဲ့လက်က လေထဲမှာ တုံ့ခနဲရပ်တန့်သွားခဲ့တယ်။ ဂန်ထယ်ဝမ်နဲ့ လီနာယွန်းတို့ရဲ့ ဓာတ်ပုံတွေ ဖန်သားပြင်မှာ ပေါ်လာချိန်မှာ သတင်းတင်ဆက်သူက သူ့ရဲ့ ကိုယ်ပိုင် ချစ်ရေးချစ်ရာဘဝအကြောင်း ပြောနေတဲ့အလား ပြုံးနေခဲ့တယ်။ သူက ရွှင်ပျတက်ကြွတဲ့အသံနဲ့ စကားဆက်ပါတော့တယ်။
[လွန်ခဲ့တဲ့ ၂နှစ်က ဒီသရုပ်ဆောင်နှစ်ယောက်ဟာ ဒရာမာတစ်ခုမှာ အတူတူသရုပ်ဆောင်ရင်း chemistry ကောင်းကောင်းကို ပြသနိုင်ခဲ့ကြပါတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက် နောက်ထပ်ဒရာမာတစ်ခုမှာ အတူတူပါဝင်မှာဖြစ်ကြောင်း သတင်းထွက်လာချိန်မှာတော့ တစ်ဖန်ထပ်ပြီး အာရုံစိုက်မှုကို အများအပြား ရရှိခဲ့ပြန်ပါတယ်။ ဒီပတ်သက်မှုအပေါ် နှစ်ဖက်စလုံးက နှုတ်ဆိတ်နေခဲ့ကြပေမဲ့ မငြင်းကြဘူးဆိုတဲ့အချက်က ကောလာဟလတွေကို မီးလောင်ရာလေပင့်လိုက်သလိုပါပဲ။ နှစ်ဦးနှစ်ဖက် ခင်မင်ကြတဲ့ မိတ်ဆွေတွေနဲ့အတူ သူတို့နှစ်ယောက်ကို အတူတူတွဲပြီးတွေ့ရတယ်ဆိုတဲ့ မျက်မြင်သက်သေတွေရဲ့ သတင်းပေးမှုတွေ အလုံးအရင်း ဝင်လာတာကြောင့် အာရုံစိုက်မှုတွေ ပိုလို့တောင်….]
ဟာယွန်းက ထယ်ဝမ်နဲ့ နာယွန်းတို့ သူတို့ မိတ်ဆွေတွေနဲ့အတူတူ အချိန်ဖြုန်းနေကြတဲ့ ဓာတ်ပုံကို ငေးကြည့်နေခဲ့တယ်။ သူ ဒီဓာတ်ပုံကို အင်တာနက်မှာ အကြိမ်ကြိမ် မြင်ဖူးပြီးသားပါ။ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့သတင်း ပြန်ထွက်လာတိုင်း ဒီဓာတ်ပုံက အမြဲတမ်း ပြန်ပြန့်သွားတတ်တယ်လေ။
ဂန်ထယ်ဝမ်နဲ့ လီနာယွန်း။
လမ်းဘေးစင်္ကြံအတိုင်း လျှောက်ဆင်းနေရင်း သူတို့မျက်နှာတွေက တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကြည့်နေလျက်အနေအထားမှာ ရှိနေခဲ့တယ်။ ဂန်ထယ်ဝမ်ရဲ့ ဦးထုပ်က သူ့ခေါင်းပေါ်မှာ ငိုက်ငိုက်စိုက်စိုက် ရှိနေပြီး လီနာယွန်းကတော့ ရွှန်းရွှန်းစားစား အပြုံးလေးနဲ့ သူ့ကို ကြည့်နေခဲ့တယ်။ ဘယ်လောက်ပဲကြည့်ကြည့် သူတို့နှစ်ယောက်က အတူတူ ပျော်ရွှင်နေတဲ့ပုံပါပဲ။
အရင်က ဒီသတင်း ပထမဆုံးအကြိမ် ပြန့်ခဲ့ချိန်မှာ ဒီနှစ်ယောက်က တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် သိပ်လိုက်ဖက်တာပဲလို့ လူတိုင်းက ပြောခဲ့ကြတယ်။ အဲ့ဒါကို ကြားရတိုင်း ဟာယွန်းခမျာ ဘာပြောရမှန်း မသိခဲ့ပါဘူး။ သူတို့ရဲ့ မှတ်ချက်တွေကို ဟာယွန်း သဘောမတူချင်ခဲ့ဘူးလေ။
ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ အကယ်၍ သူသာ သဘောတူခဲ့မယ်ဆိုရင်…တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ဒီအိမ်လေးထဲမှာ ညစာကို အရှေ့မှာချထားပြီး ဟာတာတာ ထမင်းစားပွဲမှာ ထိုင်နေရင်း၊ အဓိပ္ပာယ်မဲ့တဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေကို ထပ်ခါထပ်ခါလုပ်ရင်းနဲ့…အကယ်၍သာ ဒီမှတ်ချက်တွေကို သဘောတူလိုက်မယ်ဆိုရင် သူ အရမ်းဝမ်းနည်းမိရမှာပေါ့။
တူတူ…တူတူ…
ဖုန်းမြည်သံ ကြားလိုက်ရတဲ့အခါ ဟာယွန်းက ဖုန်းကိုယူပြီး ကိုင်လိုက်တယ်။ ‘သူ’ ဆိုတဲ့ ဖုန်းခေါ်သူအမည်က စခရင်န်မှာ ပေါ်လာခဲ့တယ်။
“အင်း။”
ဟာယွန်းက ဖုန်းကို နားမှာကပ်ပြီး ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။
-ဟာယွန်း။
တစ်ဖက်မှာ ဖုန်းခေါ်လာသူ သက်ပြင်းချလိုက်သံကို ကြားလိုက်ရတယ်။ ဟာယွန်း သူ့ကို မေးလိုက်ချင်မိပါတယ်။
ဘယ်တုန်းကတည်းကစပြီး ငါ့ကို ဖုန်းဆက်တိုင်း နင် သက်ပြင်းချတတ်လာသလဲ သိလားဆိုပြီးတော့လေ။
ဒါပေမဲ့ သူ ဘာစကားမှမပြောဘဲ စောင့်နေလိုက်တယ်။
-ဒီည ငါ နောက်ကျမယ်ထင်တယ်။ စကန်ဒဲလ်ကြောင့် ဒီမှာ သတင်းထောက်တွေ ပြုံတိုးနေတာပဲ။ ပြီးတော့ ငါ ပြန်လာလိုက်ရင်တောင် ပါပါရာဇီတွေ ဘယ်တော့ပေါ်လာမလဲ မသိရဘူး။ အရမ်းနောက်ကျမယ်ထင်တယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် အရင်အိပ်နှင့်တော့။
သူ့ရဲ့ နူးညံ့ညင်သာတဲ့ အသံတိုးတိုးမှာ စိတ်ရှုပ်မှုက မသိမသာစွက်နေခဲ့တယ်။
“အင်းပါ။”
-တောင်းပန်ပါတယ်။ စောင့်ရအောင်လုပ်မိလို့။
“အင်းပါ နားလည်ပါတယ်။”
-ဒါကို ဖြေရှင်းပြီးသွားတာနဲ့ အိမ်တန်းပြန်လာခဲ့မယ်။
“…အင်း။”
ဟာယွန်း ပြန်ဖြေလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ ဖုန်းကျသွားခဲ့တယ်။ အနောက်မှာ ပွက်လောရိုက်နေသံတွေ၊ အဲ့ဒီဗရုတ်သုတ်ခတွေနဲ့ ရောယှက်နေတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရဲ့အသံ၊ ကားသံတွေ…သူ ဘယ်မှာလဲ ဘာတွေလုပ်နေသလဲဆိုတာကို ဟာယွန်း မမေးနိုင်လိုက်ပါဘူး။ ဟင့်အင်း အဲ့ဒီလို မေးမထွက်ခဲ့တာပါ။
ဂန်ထယ်ဝမ်က အမြဲတမ်း အလုပ်များနေပြီး ဘေးမှာ လူတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည်နေလေ့ရှိတဲ့သူလေ။ ဟာယွန်းရဲ့ကိစ္စတွေကို နားထောင်ပေးနေဖို့ သူ့မှာ အချိန်မရှိခဲ့ပါဘူး။
ပြီးတော့ ဂန်ထယ်ဝမ်မှာ အချိန်အကြာကြီးချစ်ခဲ့တဲ့ သူ့ချစ်သူ ဘာလုပ်နေသလဲဆိုတာ မေးဖို့အချိန်မရှိတဲ့ပုံပါပဲ။ ဒီစကန်ဒဲလ်အကြောင်း ရှင်းပြနိုင်မဲ့ပုံလည်း မပေါ်ပါဘူး။
ထိုင်ခုံကနေ ထလိုက်ရင်း ဟာယွန်းက စားပွဲပေါ်က အေးစက်သွားတဲ့ အစားအသောက်တွေကို ကြည့်လိုက်တယ်။ စားပွဲရဲ့အလယ်မှာတော့ သူတို့ စပြီးတွဲခဲ့ကြတဲ့ နှစ်ပတ်လည်နေ့ကို အမှတ်တရ ဂုဏ်ပြုဖို့အတွက် ကိတ်မုန့်တစ်လုံး ရှိနေခဲ့တယ်။
ဟာယွန်းက မီးမညှိရသေးတဲ့ ဖယောင်းတိုင်တွေကို ကိတ်မုန့်ထဲကနေ ဆွဲထုတ်ပြီး အမှိုက်ပုံးထဲ လွှင့်ပစ်လိုက်တယ်။ အဲ့ဒီနောက် စားပွဲပေါ်မှာရှိသမျှ အစားအသောက်တွေအားလုံးကို ထုပ်သိမ်းပြီး ရေခဲသေတ္တာထဲ ထည့်လိုက်တယ်။
ဒီနေ့ ကိတ်မုန့်ယူဖို့အတွက် ဟာယွန်း မုန့်ဆိုင်ထဲ ဝင်သွားတော့ သူ့သူငယ်ချင်း ဂျီယွန်းက သူ့ပုံစံကို ငေးကြည့်နေခဲ့တယ်။ အထက်တန်းကတည်းက ရင်းနှီးခဲ့တာကြောင့် ဂျီယွန်းက ဟာယွန်းနဲ့ ထယ်ဝမ်ရဲ့ ပတ်သက်မှုအကြောင်းကို သိထားတဲ့ လူအနည်းငယ်ထဲ တစ်ယောက်အပါအဝင်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဟာယွန်းတစ်ယောက် ကိတ်မုန့်ဘူးကို လက်တွေနဲ့ တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားတာ မြင်လိုက်ရတဲ့အခါ ဂျီယွန်းက အံ့အားသင့်နေတဲ့ မျက်နှာထားမျိုးနဲ့ မေးလာခဲ့တယ်။
“နင်တို့ တွဲလာတာပဲ ၁၀နှစ်ရှိနေပြီကို အခုထိ ဒီလိုဟာတွေအတွက် အမှတ်တရလုပ်တုန်းပဲလား။ ဝါး…နင်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ဆက်ဆံရေးက တကယ်ကောင်းတာပဲ။ ငါတို့ကတော့ မနှစ်ကစပြီး ဒီလိုမျိုး နှစ်ပတ်လည် အမှတ်တရလုပ်တာတွေကို ရပ်ပစ်လိုက်ပြီ။ ဒါပေမဲ့ နှစ်ယောက်စလုံး မလုပ်ဖို့သဘောတူခဲ့တာတော့ ဘယ်ဟုတ်ပါ့မလဲ။ အဲ့ဒီကောင်စုတ်က တကယ်ကြီး မေ့သွားတာလေ။ ယုံနိုင်စရာရှိသေးရဲ့လား။ အဲ့ဒါကြောင့် ငါလည်း ဒီလိုအမှတ်တရလုပ်တာတွေ ရပ်သင့်ပြီလို့ ပြောပေးလိုက်တယ်။ မွေးနေ့တွေလောက်ပဲ လုပ်ကြမယ်လို့ ပြောလိုက်ပြီး အဲ့ဒီလိုဖြစ်သွားတာပဲ။ ငါ အဲ့ဒီလိုပြောတော့ သူက စိတ်တွေဆိုးတာပါဆို။ ဒါပေမဲ့ နင်တို့နှစ်ယောက်ကတော့ အခုထိ ခိုင်ခိုင်မာမာ ရှေ့ဆက်နေကြတုန်းပဲထင်တယ်နော်။ ကောင်းလိုက်တာ။ အရမ်းအားကျတာပဲ။”
ဂျီယွန်းရဲ့စကားကြောင့် ဟာယွန်းက ဘာမှမပြောဘဲ ရယ်ရုံသာ ရယ်ခဲ့တယ်။
သူတို့ ဒီလိုလုပ်နေကြတာက အခုထိ ခိုင်ခိုင်မာမာ ရှေ့ဆက်နေကြဆဲမို့လို့ မဟုတ်တဲ့အကြောင်း မပြောပြခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုမှမလုပ်ရင် သူတို့နှစ်ယောက် တွဲနေကြတာပါလားဆိုတာကို လုံးဝမေ့သွားတော့မလိုမျိုး ခံစားမိနေတဲ့အတွက် ဟာယွန်း ဒီလိုတွေ လုပ်နေခဲ့တာလေ။
အဲ့ဒီအစား ချော်ထွက်ပြီး ပြုတ်ကျမသွားခင် ကိတ်မုန့်ဘူးကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်တယ်။
****
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ထယ်ဝမ့်ဆီ စာပို့ဖို့ ဖုန်းကိုထုတ်လိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့လက်ကချော်သွားပြီး အင်တာနက်ကို ဖွင့်မိလျက်သားဖြစ်နေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ ဘရောက်ဆာကနေ ပြန်မထွက်နိုင်ခင်မှာ ဝင်းဒိုးရ်တစ်ခု ပေါ်လာခဲ့တယ်။ ပထမဆုံး မြင်လိုက်ရတာကတော့ လက်ရှိအချိန်ရဲ့ ရှာဖွေမှုအများဆုံး စကားလုံးပါပဲ။ အဲ့ဒါကတော့ ဂန်ထယ်ဝမ်ရဲ့ နာမည်ပဲပေါ့။
ဂန်ထယ်ဝမ်ရဲ့ နာမည်ကို ထိပ်ဆုံးစာရင်းမှာ တွေ့လိုက်ရတယ်ဆိုရင်ပဲ ဟာယွန်းရဲ့စိတ်ထဲမှာ စိမ့်ခနဲဖြစ်သွားတော့တယ်။
သူ့နာမည်ကို နှိပ်လိုက်တဲ့အခါ အဲ့ဒီဘေးမှာ ‘လီနာယွန်း’ က သဘာဝကျကျလေး ပေါ်လာခဲ့တယ်။
ဖုန်းစခရင်န်မှာ သတင်းတွေ ပြည့်သွားတော့တယ်။ နာမည်နှစ်ခုကြားက အသည်းပုံလေးပါ အပါအဝင်ပေါ့။ နာမည်နှစ်ခု သတင်းထွက်တာ ပထမဆုံးအကြိမ် မဟုတ်တဲ့အတွက် ဟာယွန်းက သတင်းတွေကို အပေါ်ယံသာ ဖတ်ကြည့်လိုက်တယ်။
သူ လာနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး။
ဒါကို သိနေတာတောင်မှ ဟာယွန်းတစ်ယောက် ညစာပြင်ထားမိဆဲပါ။ ထယ်ဝမ် နာမည်ကြီးလာပြီးတဲ့နောက်မှာ သူတို့နှစ်ယောက် အပြင်မှာ ထွက်မစားနိုင်ခဲ့ကြဘူးလေ။ အိမ်မှာ ချက်စားတာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ အိမ်ကို မှာစားတာပဲဖြစ်ဖြစ် လုပ်ခဲ့ကြတာပါ။
ဟာယွန်းက အချိန်ပိုရတဲ့သူမို့ ချက်ပြုတ်သူက များသောအားဖြင့် သူပဲဖြစ်ခဲ့တယ်။ ချက်ပြုတ်ပြီးသွားချိန်အထိ ထယ်ဝမ် မဆက်သွယ်လာသေးတာတောင်မှ သူ ပြန်လာလိမ့်မှာပါလေဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်ရေးရေးလေးကို ဖက်တွယ်ထားမိဆဲပါ။
ဒါပေမဲ့ ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ နောက်ဆုံးတော့ သူ ပြန်မလာနိုင်ခဲ့ပါဘူး။ ဟာယွန်းတစ်ယောက် အိပ်ရာဝင်ပြီး အိပ်ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ပင်ပန်းမှုကြောင့် မြန်မြန်ပဲ အိပ်ပျော်သွားခဲ့တယ်။
တီ…တီ…တီ…
တစ်စုံတစ်ယောက် တံခါးမှာ လျှို့ဝှက်နံပါတ်ရိုက်ပြီး ဝင်လာတဲ့အသံကြောင့် ဟာယွန်း နိုးသွားခဲ့တယ်။ တစ်ဖက်လှည့်ပြီး ပြတင်းပေါက်အပြင်ဘက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ အရုဏ်တက်နေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ဟာယွန်းက အခန်းထဲကနေ ယိုင်တိယိုင်တိုင်နဲ့ ထွက်လာပြီး အရှေ့တံခါးရဲ့ အရှေ့ကနံရံကို မှီထားလျက်သားရှိနေတဲ့ ထယ်ဝမ်ကို မြင်သွားခဲ့တယ်။ ဟာယွန်းကိုတွေ့တော့ သူ့မျက်ဝန်းတွေက ပြုံးယောင်သမ်းပြီး ကျဉ်းမြောင်းသွားခဲ့တယ်။
“အရက်သောက်လာတယ်။ ဒီအချိန်ကြီးမှလား။”
ဟာယွန်းက ထယ်ဝမ့်ဆီ ချဉ်းကပ်သွားပြီး သူ့ကို ကူတွဲပေးရင်း မေးလိုက်တယ်။ သူကလည်း ဟာယွန်းလိုပဲ မော်ဒယ်လ်တစ်ယောက်အဖြစ် စတင်ခဲ့တာပါ။ သူက ဟာယွန်းထက် အများကြီး အရပ်ပိုမြင့်ပြီး ပခုံးတွေလည်း အများကြီး ပိုကျယ်တာမို့ သူ့ကို အထဲကူပို့ပေးရတာဟာ မလွယ်ကူလှပါဘူး။
“အင်း။”
သူက အရှေ့တည့်တည့်ကိုကြည့်ရင်း တိုပြတ်ပြတ် ပြန်ဖြေခဲ့တယ်။
“အဲ့ဒါဆို ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်ပြန်ပြီး နားမှပေါ့။”
“အဲ့ဒီလိုလုပ်မလို့ပဲကို အကျင့်ပါပြီး ဒီကိုရောက်လာတာ။ ငါတို့ရဲ့ လျှို့ဝှက်နံပါတ်ချင်းက အတူတူပဲဆိုတော့ အထဲရောက်မှပဲ သိသွားတော့တယ်။”
ဒီတော့ မှားပြီးရောက်လာတာပါလို့ ပြောနေတာပေါ့။ ဒါက ဒီအတိုင်း ဘာမဟုတ်တဲ့ မတော်တဆမှုလေးလိုမျိုးလေ။ အဲ့ဒီစကားတွေ ကြားရတဲ့အခါ ဟာယွန်းရဲ့နှလုံးသားက နင့်ခနဲဖြစ်သွားခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဟာယွန်းက အဲ့ဒါကို မသိသာစေခဲ့ပါဘူး။
“…”
“ငါ့ကြောင့် နိုးသွားတာလား။”
ထယ်ဝမ်က သူ့ရဲ့ ကုတ်အင်္ကျီကိုချွတ်ရင်း မေးခဲ့တယ်။ သူ့ကုတ်အင်္ကျီက ဆောင်းတွင်းလေကြောင့် အေးစက်နေဆဲပါ။ လက်ချောင်းထိပ်တွေ အေးသွားတာကို ခံစားမိရင်း ဟာယွန်းက လက်သီးဆုပ်လိုက်မိတယ်။
“အင်း။”
“တောင်းပန်ပါတယ်။”
“ကိစ္စမရှိပါဘူး။”
ခံစားချက်မပါဘဲ စကားဆက်ဖြစ်ခဲ့ကြတယ်။
ထယ်ဝမ်က သဘာဝကျကျပဲ ဟာယွန်းရဲ့ဘေးကနေ ဖြတ်သွားပြီး master bedroom ထဲ လျှောက်ဝင်သွားခဲ့တယ်။ ပစ္စည်းတွေအားလုံး ဘယ်မှာဘာရှိမှန်း သိနေပြီးသားမို့ သူက မီးမဖွင့်ခဲ့ပါဘူး။ မဟုတ်ဘူး…သူ့ရဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေက သတိရှိနေခဲ့တာ၊ ဘယ်သူမှ အထဲကို မမြင်နိုင်ရအောင် မီးမဖွင့်ခဲ့သလိုမျိုးလေ။ အနားမှာရှိတဲ့ ကုလားထိုင်ပေါ်ကို သူ့ရဲ့ ကုတ်အင်္ကျီ ပစ်တင်လိုက်ပြီးတဲ့နောက်မှာ သူက အဝတ်အစားတွေ စတင်ပြီးချွတ်ခဲ့တယ်။
သူ တစ်ဆင့်ချင်း လှုပ်ရှားနေတုန်းမှာ ဟာယွန်းက သူ့ရဲ့ကျောပြင်ကို ကြည့်နေခဲ့တယ်။
ဒီဘက်လှည့်ပြီး မျက်နှာလေး ကြည့်ပါရစေဦးလား။
အဲ့ဒီစကားတွေကို မျိုသိပ်ပြီး အဲ့ဒီအစား တခြားစကားတွေကို ပြောလိုက်တယ်။
“ဘယ်သူနဲ့ သောက်ခဲ့တာလဲ။”
“ဒါရိုက်တာကြီးရယ်၊ အဖွဲ့သားတွေရယ်။”
“နာယွန်းကရော။”
“သူလည်း ပါတယ်။”
“…”
ထယ်ဝမ်က ပေါ့တိပေါ့ပြက်ပဲ ပြန်ဖြေခဲ့တယ်။ ဟာယွန်းက ဘာမှတုံ့ပြန်မလာတဲ့အခါ သူက လှည့်ကြည့်ခဲ့တယ်။
သူ့နဖူးကနေ ဝဲကျနေတဲ့ အနက်ရောင်ဆံပင်တွေ။ အဲ့ဒီအောက်က တောက်ပနေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေ။ ဘာမှထပ်ပြောစရာမရှိတော့သလို စေ့စေ့ပိတ်ထားတဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေ။
အရုဏ်တက်ချိန် ပြတင်းပေါက်အရှေ့မှာ ရပ်နေတဲ့ သူဟာ ဒီနေ့တော့ တော်တော့်ကို အစိမ်းသက်သက်လို ခံစားနေခဲ့ရတယ်။
“စကန်ဒဲလ် တွေ့လိုက်တယ်။”
ဟာယွန်းက တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တယ်။
“ဪ အာ…အဲ့ဒါက ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး။ တစ်ယောက်ယောက်ဘေးမှာ ရှိနေလိုက်ရုံနဲ့ကို စကန်ဒဲလ် ဖြစ်သွားတော့တာပဲ။”
“ဟုတ်ပါရဲ့။”
“နာယွန်းက ဒီအတိုင်း လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တစ်ယောက်ပါပဲ။ ငါ သူ့ကို လုံးဝစိတ်မဝင်စားဘူး။ မင်းလည်း သိတယ်မဟုတ်လား။”
ထယ်ဝမ်က စိတ်မပါ့တပါနဲ့ ပြောခဲ့တယ်။ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်လို့ ခေါ်လိုက်တယ်ဆိုတာထက် ဟာယွန်းကတော့ သူက ‘နာယွန်း’ လို့ ခေါ်လိုက်တာပါလားဆိုတဲ့အချက်ကို ပိုပြီးစွဲစွဲထင်ထင် ရှိနေခဲ့တယ်။
“…အင်း။”
ဟာယွန်းက ခဏကြာမှ ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။ ထယ်ဝမ် နာယွန်းကို စိတ်မဝင်စားမှန်း သူ သိပါတယ်။
ဒါပေမဲ့လည်း သူတို့နှစ်ယောက် အမြဲတမ်း သတင်းအတူတူထွက်ကြတာကြီးက ထူးဆန်းမနေဘူးလား။
နာယွန်းက သူ့ကို စိတ်ဝင်စားချင်ဝင်စားလောက်မှာ။ ဒါပေမဲ့ ဟာယွန်း ဘာမှမပြောနိုင်ခဲ့ပါဘူး။ အကြောင်းကတော့ အဲ့ဒီအကြောင်းတွေ ပြောရဆိုရလောက်အောင် သူက ထယ်ဝမ့်ကိစ္စတွေကို စေ့စေ့စပ်စပ် လုံလုံလောက်လောက် မသိတဲ့အတွက်ပါ။
“ကဲပါ။ ငါ ရေခဏချိုးလိုက်ဦးမယ်။ နောက်တစ်ခေါက် ပြန်မထွက်ခင် အိပ်ဖို့ ၄နာရီ အချိန်ရတယ်။”
ထယ်ဝမ်က အဖြေကို မစောင့်ဘဲ ရေချိုးခန်းဆီ လျှောက်သွားခဲ့တယ်။
ဝေါ…
တံခါးကနေတစ်ဆင့် ရေသံကို ကြားနေရတယ်။ တံခါးအဟနေရာလေးကနေ မှိန်ဖျော့ဖျော့မီးရောင်ကို မြင်နေရတယ်။ ဟာယွန်းက တံခါးကို ငေးကြည့်နေခဲ့မိတယ်။
ထယ်ဝမ်က အမြဲတမ်း မီးရောင်တွေ ပတ်လည်ဝိုင်းနေတဲ့သူဖြစ်ပြီး သူကတော့ အမြဲတမ်း ထယ်ဝမ့်ကမ္ဘာဆီသွားတဲ့ တံခါးရဲ့အနောက်မှာ ရှိနေသူပါ။ အခုအတိုင်းပေါ့။ သူ့ကိုယ်သူ အရိပ်တစ်ခုဖြစ်လာသလို ခံစားလိုက်ရတယ်။
ဘယ်တုန်းကတည်းကလဲ။
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ပြန်မေးကြည့်ပေမဲ့ အဖြေမရှိခဲ့ပါဘူး။
ဟာယွန်းတစ်ယောက် တံခါးလက်ကိုင်ပေါ်ကို လက်တင်လိုက် ပြန်ချလိုက် အကြိမ်ကြိမ် လုပ်နေခဲ့မိတယ်။ အဲ့ဒီနောက် သူက တံခါးကိုတွန်းဖွင့်ပြီး အထဲဝင်လိုက်တယ်။
အခန်းထဲမှာ ရေနွေးငွေ့တွေ အပြည့်ပါပဲ။ ရေပန်းအောက်မှာတော့ ထယ်ဝမ်က တစ်ဖက်လှည့်ပြီး ဟာယွန်းကို ကြည့်ခဲ့တယ်။ စိုရွှဲနေပြီး သူ့မျက်လုံးတွေက တစ်ဝက်ပွင့်လို့ပေါ့။
“ဘာဖြစ်လို့လဲ။”
သူက နွမ်းလျလျအသံနဲ့ မေးခဲ့တယ်။ သူ့မျက်နှာထားက ဟာယွန်းကို ပြောစရာတစ်ခုခုရှိလို့လားလို့ မေးနေတယ်လေ။
“အတူတူရေချိုးချင်လား။”
ဟာယွန်းက တံခါးဘောင်ကိုမှီပြီး အသံတိုးတိုးလေးနဲ့ မေးလိုက်တယ်။ သူက ဟာယွန်းကို တိတ်တဆိတ် ကြည့်နေခဲ့တယ်။ ဒီလိုအရာမျိုးကို ဟာယွန်းဘက်က အစပျိုးဖူးတာ ဒါ ပထမဆုံးအကြိမ်ပါပဲ။ အခန်းထဲမှာ အရိုင်းဆန်တဲ့ အနေအထားတစ်မျိုး နေရာယူသွားတော့တယ်။
“လာခဲ့။”
ထယ်ဝမ်က ရေစိုနေတဲ့ လက်တစ်ဖက်ကို ဆန့်တန်း ကမ်းလင့်လိုက်တယ်။ ဟာယွန်းက သူ့ရဲ့ ညဝတ်အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်တယ်။ ဖြူဝင်းတဲ့ သူ့ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်က အခုတော့ မီးရောင်ထဲမှာ လှစ်ဟပေါ်လွင်လာပါပြီ။ ရေချိုးခန်းထဲ ဆက်တိုးပြီး လျှောက်သွားလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ အနွေးဓာတ်က သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို လွှမ်းခြုံသွားခဲ့တယ်။ ဟာယွန်းက လက်ဆန့်တန်းပြီး ထယ်ဝမ်ရဲ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။
သူ့ရဲ့လက်က ကြီးမားတောင့်တင်းပြီး ပူနွေးနေခဲ့တယ်။
ဟာယွန်းရဲ့လက်က သူ့ရဲ့လက်ကို ထိလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ သူက ဟာယွန်းကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်တယ်။ ဟာယွန်းရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်တစ်လျှောက် ရေတွေ စတင်စီးကျလာတော့တယ်။ ဟာယွန်းရဲ့ အကြိုက်အတိုင်းဆို ရေက တအားအေးလွန်းပေမဲ့ ထယ်ဝမ်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်က ပူနွေးလှတာကြောင့် ကိစ္စမရှိပါဘူး။ ဟာယွန်းက ခေါင်းမော့ပြီး ထယ်ဝမ့်မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်တယ်။
သူ့ရဲ့ နှာတံမြင့်မြင့်၊ သူ့ရဲ့ အေးစက်စက် မျက်လုံးတွေ၊ တင်းတင်းစေ့ပိတ်ထားတဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေ…သူက ဘယ်နည်းနဲ့ကြည့်ကြည့် ပြီးပြည့်စုံနေခဲ့ပါတယ်။ သူ့ရဲ့ မျက်နှာအစိတ်အပိုင်းတွေဟာ တော်တော့်ကို ခြောက်ပြစ်ကင်း သဲလဲစင်ဖြစ်နေတယ်ဆိုတဲ့ အချက်က တော်တော့်ကို မှင်တက်စရာပါပဲ။
ထယ်ဝမ်က ဘာမှမပြောဘဲ ဦးခေါင်းကိုငုံ့ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ဟာယွန်းရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ဖိလိုက်တယ်။ တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့်ဖြစ်မဲ့ အဖြစ်အပျက်ရဲ့ ဘာမဟုတ်တဲ့ နောက်အဆင့်တစ်ခုအလား သူ့ရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေက သဘာဝကျကျပဲ ဖြစ်လာခဲ့တယ်။ သူတို့နှုတ်ခမ်းချင်း ထိသွားပြီး အနားသတ်ကြားကနေ လျှာတွေက တိုးဝင်တွေ့ဆုံခဲ့ကြတယ်။
ဒါကို အကြိမ်ရာချီ..ဟင့်အင်း…အကြိမ်ထောင်ချီတောင်ဖြစ်လောက်မလား…လုပ်ခဲ့ဖူးပြီးသားဆိုပေမဲ့ သူတို့ရဲ့လျှာတွေက ဒါဟာ ပထမဆုံးအကြိမ်ဖြစ်တဲ့အလား တွယ်ငင်ရစ်နှောင်သွားကြတယ်။ ဟာယွန်းရဲ့လျှာနဲ့တင် မလုံလောက်တဲ့အလား သူက ဟာယွန်းရဲ့ ခံတွင်းတစ်ခုလုံး နေရာလပ်မကျန်အောင် စတင်ပြီး နယ်ချဲ့ခဲ့တယ်။ သူ အဲ့ဒီလိုလုပ်လိုက်တိုင်းမှာ သွားတိုက်ဆေးရဲ့ လတ်ဆတ်တဲ့အရသာကို ဟာယွန်း ခံစားလိုက်ရတယ်။
“ဟား”
အပေါ်ကနေ ရေတွေကျနေလို့ပဲဖြစ်မလား ဟာယွန်းအတွက် အသက်ရှူရတာ ခက်ခဲနေခဲ့တယ်။ မောကြီးပန်းကြီး အသက်ရှူနေရင်း ဟာယွန်းက ထယ်ဝမ်ရဲ့လည်တိုင်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ရေကလာတာမဟုတ်တဲ့ စိုကပ်ကပ်အသံကို ကြားနေရတယ်။
သူတို့ရဲ့လျှာတွေက တစ်ယောက်ရဲ့ပါးစပ်ထဲတစ်ယောက် လှုပ်ရှားနေကြပြီး နှစ်ယောက်သား အတူတူ ပူးပူးကပ်ကပ် ရှိနေကြပေမဲ့ တစ်ယောက်စကား တစ်ယောက်မကြားနိုင်ရလောက်အောင် အဝေးကြီးဖြစ်နေသလို ခံစားနေရတာက ဘာကြောင့်များလဲ။ ဒီအတိုင်း ဟာယွန်းမှာ ဘာမှပြောစရာမရှိတော့လို့လား။ ဒါမှမဟုတ် ဒီအတိုင်း သူတို့နှစ်ယောက်မှာ စိတ်ညစ်စရာအကြောင်းအရာတွေ ပြောဖို့မရှိတာပဲလား။ ဟာယွန်း မပြောနိုင်ခဲ့ပါဘူး။
ခေါင်းထဲက ရိပ်တိတ်တိတ်အတွေးတွေကို မေ့ပစ်ဖို့အတွက် ဟာယွန်းက ထယ်ဝမ့်ကို ပိုပြီး တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ထယ်ဝမ်ရဲ့ ခြေထောက်တွေကြားကနေ တစ်စုံတစ်ခုက ထောင်ကြွလာပြီး ဟာယွန်းရဲ့ ဝမ်းဗိုက်အောက်ပိုင်းကို လာထောက်ခဲ့တယ်။
ဟာယွန်းရဲ့ကျောပြင်တစ်လျှောက် သူ့လက်နဲ့ ပွတ်သပ်ဆင်းသွားရင်း ထယ်ဝမ်က ဟာယွန်းကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ဟာယွန်းရဲ့ပခုံးမှာ ထယ်ဝမ်ရဲ့ထွက်သက်ကို ခံစားမိနေရတယ်။ သူ့ရဲ့လက်ချောင်းတွေက ဟာယွန်းရဲ့ အောက်ပိုင်းအနားသတ်ဆီအထိ ခရီးဆက်သွားပြီး အဲ့ဒီနောက် အထိမခံတဲ့ နေရာလေးကို ထိပါးခဲ့တယ်။
“အ”
သူ့လက်ချောင်း လှုပ်ရှားသွားချိန်မှာ ရေက အဲ့ဒီနေရာဆီ စီးကျလာခဲ့တယ်။ ဟာယွန်း ဆတ်ခနဲတွန့်သွားခဲ့တယ်။ ထယ်ဝမ်ရဲ့လက်ညှိုးက အထိမခံတဲ့ အသားလေးပေါ်မှာ စက်ဝိုင်းပုံစံ လှည့်နေခဲ့တယ်။
သူ့ရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေက နူးညံ့ပြီး ညင်ညင်သာသာ ဆွဲဆောင်နိုင်လှတာမို့ ဟာယွန်းတစ်ယောက် တဖြည်းဖြည်း အရှိန်တက်လာခဲ့တယ်။ တစ်ခုခုစီးကျလာတာကို ခံစားမိပြီး ဟာယွန်းက သူ့ရဲ့ခြေတံတွေကို ပူးကပ်ထားလိုက်မိတယ်။
ဒါပေမဲ့ ထယ်ဝမ်ရဲ့လက်က နေရာယူထားနှင့်ပြီးပြီလေ။ ဟာယွန်း ဘယ်လောက်ပဲ ပေါင်တွေကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် စုထားပါစေ သူ့လက်ကတော့ အသွင်းအထုတ် လုပ်နေဆဲပါပဲ။
“ဟား…ဟား…”
ဟာယွန်း ပင့်သက်ရှိုက်ရင်း အသက်ရှူနေရချိန်မှာ ထူးဆန်းတဲ့ဖိအားက သူ့လမ်းကြောင်းလေးရဲ့ အတွင်းဘက်ကို စတင်ဝင်ရောက်လာခဲ့တယ်။
ဟာယွန်းရဲ့ လက်တစ်ဖက်က ထယ်ဝမ်ရဲ့လည်တိုင်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် တွယ်ဖက်ထားရင်း နောက်လက်တစ်ဖက်က နံရံကို ကိုင်ထားခဲ့တယ်။ ထယ်ဝမ်ရဲ့လက်ချောင်းက ဆက်လက်ပြီး အသွင်းအထုတ်လုပ်နေခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီနောက် လက်တစ်ချောင်းကနေ နှစ်ချောင်းဖြစ်လာခဲ့တယ်။
“ဟား…အ။ အား…”
ဟာယွန်းက သူ့နဖူးလေးကို ထယ်ဝမ့်ပခုံးမှာ ဖိမှီထားလိုက်တယ်။ ဒီလူက ဟာယွန်းရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ တော်တော်လေး တရင်းတနှီးရှိပြီး ဟာယွန်းအတွက် ဘာက သာယာမှုပေးနိုင်မှန်း ကောင်းကောင်းသိပါတယ်။ သူက ဟာယွန်းရဲ့ အားနည်းချက်ဖြစ်တဲ့ နေရာတွေကို ဆက်လက်ပြီး တိုက်ခိုက်ခဲ့တယ်။
သူ့ရဲ့လက်ချောင်းက အတွင်းကို နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ဆောင့်ဝင်လာပြီး ဟာယွန်းရဲ့ ချိုမြိန်တဲ့နေရာလေးတွေကို ကုတ်ခြစ်သွားခဲ့တယ်။ ဟာယွန်းတစ်ယောက် ပြင်းထန်တဲ့ သာယာမှုနဲ့ မသိမသာ နာကျင်မှုလေးကို အပြည့်အလျှံ ခံစားလိုက်ရတယ်။
“ဟင်း…”
လက်ချောင်းတွေက ဆက်လက်ပြီးတော့ အဝင်အထွက် လုပ်နေခဲ့တယ်။ စက္ကန့်တွေ ကုန်လွန်လာတာနဲ့အမျှ ဟာယွန်းတစ်ယောက် တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ခေါင်းထဲဘာမှမတွေးနိုင်တော့သလို ခံစားလိုက်ရတယ်။
“နာဟာယွန်း။”
“ဟား…ဟား…”
ထယ်ဝမ်က သူ့ကို ခေါ်နေပေမဲ့ ဟာယွန်း ပြန်မဖြေနိုင်ခဲ့ပါဘူး။
“ကိုင်ထား။”
သူ့စကားကြောင့် ဟာယွန်းက နံရံကနေ လက်ကိုခွာပြီး သူ့ရဲ့လိင်တံကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ ကြီးမားပူနွေးတဲ့ သူ့ရဲ့အသားချောင်းကြီးက ဟာယွန်းရဲ့လက်နဲ့ အပြည့်ပါပဲ။
ဟာယွန်းတစ်ယောက် အကြောင်သားနဲ့ သူ့လက်ကို စတင်လှုပ်ရှားပါတော့တယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်က အကြိမ်ဒါဇင်ချီ ချစ်တမ်းကစားဖူးကြပြီးသားလေ။ ဟာယွန်းအနေနဲ့ မျက်စိမှိတ်ပြီးတော့တောင် လှုပ်ရှားနိုင်ပါတယ်။ ထယ်ဝမ့်ကို အကောင်းဆုံး သာယာမှုပေးဖို့အတွက် ဘယ်နေရာကို ဘယ်လိုထိရမယ်ဆိုတာ ကောင်းကောင်းသိတာပေါ့။
“ဟား”
ဟာယွန်း သူ့လက်သူ စတင်လှုပ်ရှားတဲ့အခါ သူ့နှုတ်ဖျားကနေ ပင့်သက်ရှိုက်သံ ခပ်သဲ့သဲ့ ထွက်လာခဲ့တယ်။ ဟာယွန်းရဲ့လက်က ပုံမှန်ထက်ကို ပိုမြန်မြန် လှုပ်ရှားနေခဲ့တယ်။ အားလုံးက ရေပန်းကထွက်လာတဲ့ရေရဲ့ ကျေးဇူးကြောင့်ပါပဲ။
“အ”
“ဟား”
သူတို့ကြားမှာတော့ သူတို့ရဲ့ ထွက်သက်တို့က ရောယှက်လို့ပေါ့။ ထယ်ဝမ်က ဟာယွန်းကိုတွန်းဖယ်ပြီး တစ်ဖက်ကိုဆွဲလှည့်လိုက်တယ်။ ဟာယွန်းတစ်ယောက် အရှေ့မှာရှိတဲ့ ကြွေပြားနံရံပေါ်ကို လက်သေချာမထောက်နိုင်ခင်မှာ တစ်စုံတစ်ရာက သူ့အနောက်ကနေ ဆောင့်ဝင်လာခဲ့တယ်။
“အား”
ဟာယွန်းက မျက်လုံးတွေကို တစ်ချက်မှေးမှိတ်လိုက်တယ်။ ထယ်ဝမ်ရဲ့လက်ချောင်းတွေက သူ့ကို အသင့်ဖြစ်အောင် ပြင်ဆင်ပေးခဲ့ပြီးသားဆိုပေမဲ့ ခြောက်သွေ့ပြီး တင်းနေသလို ခံစားနေရဆဲပါ။ သူတို့တွေ ဒါမလုပ်ဖြစ်တာ တော်တော်ကြာသွားလို့ ထင်ပါရဲ့။
“ဟား”
ထယ်ဝမ်ရဲ့ထွက်သက်တွေက ဟာယွန်းရဲ့ကျောပြင်မှာ အပ်နှံလျက်သားရှိခဲ့တယ်။ ဟာယွန်းရဲ့ တင်ပါးပေါ်မှာရှိတဲ့ သူ့ရဲ့လက်က စတင်ခြေဆန့်ခဲ့တယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းတွေ စတင်ပြီးလှုပ်ရှားပါတော့တယ်။
သူ အထဲကို ဆောင့်သွင်းလိုက်တိုင်းမှာ ဖြူဝင်းတဲ့ ဟာယွန်းရဲ့ တင်သားလေးတွေ တုန်သွားခဲ့တယ်။ ဟာယွန်းရဲ့ ရင်နှစ်မြွှာက ကြွေပြားနံရံကို ဖိမိသွားခဲ့တယ်။
ကြွေပြားနံရံရဲ့ အေးစက်စက် အထိအတွေ့က တဒင်္ဂသာ ကြာလိုက်ပါတယ်။ ထယ်ဝမ် နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ဆောင့်သွင်းနေတုန်းမှာ ဟာယွန်းတစ်ယောက် ဘာမှမတွေးနိုင်အောင်ရှိနေပြီး သူ့အတွေးတွေအားလုံး ခေါင်းထဲကနေ ပျံထွက်ကုန်တော့တယ်။
ထယ်ဝမ် ဆွဲထုတ်လိုက်တဲ့အခါ စေးကပ်ကပ်အရည်တစ်မျိုး ဟာယွန်းရဲ့ ခြေတံတွေကြားကနေ စီးကျလာခဲ့တယ်။ သူတို့နှစ်ယောက် မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်သွားရအောင် ဟာယွန်းကို တစ်ဖန် ဆွဲလှည့်ပြီးတဲ့နောက်မှာ ထယ်ဝမ်က ဟာယွန်းရဲ့ခြေထောက်တွေကိုပင့်ပြီး ရေချိုးကြွေဇလုံပေါ်မှာ ထိုင်စေခဲ့တယ်။ စိုစွတ်နေတဲ့ ဟာယွန်းရဲ့ ပန်းဥယျာဉ်အဝင်ဝလေးက မီးအလင်းရောင်မှာ လှစ်ဟပေါ်လွင်လာခဲ့တယ်။ ထယ်ဝမ်က သူ့ရဲ့လိင်တံကို ဟာယွန်းရဲ့အဝင်ဝလေးထဲ ဖိမထည့်ခင်မှာ ဟာယွန်းကို ငုံ့မိုးကြည့်နေခဲ့တယ်။
“ဟား”
သူ့အထိအတွေ့တစ်ချက်မှာတင် ဟာယွန်းရဲ့ ဥယျာဉ်အဝလေးက ဆတ်ခနဲတုန်သွားခဲ့တယ်။ ထယ်ဝမ်က သူ့ရဲ့လိင်တံကို အတွင်းထဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိသွင်းနေရာက အဲ့ဒီနောက်မှာ ခပ်မြန်မြန်ပဲ အဆုံးထိ ဆောင့်သွင်းလိုက်တယ်။
“အား”
ဟာယွန်း ပင့်သက်ရှိုက်လိုက်မိတယ်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ အမှောင်အတိလွှမ်းသွားတော့တယ်။ သူ့အတွေးအားလုံး ပျောက်ကွယ်သွားချိန်မှာ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့ အာရုံကြောအားလုံးဟာ မတည်မငြိမ်ဖြစ်လာခဲ့တယ်။
သူ ဟာယွန်းရဲ့ကိုယ်ထဲမှာ ဆက်တိုက် ဆောင့်နေတာနဲ့အမျှ သူ့ရဲ့လက်နက်ဆီကနေ အနွေးဓာတ်တစ်မျိုး စတင်ဖြန့်ကြက်လာခဲ့တယ်။ ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန် လှုပ်ရှားနေတဲ့ သူ့ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်က တော်တော်လေး ရင်းနှီးအသားကျနေသလို ခံစားနေရတယ်။ မြင်ကွင်းကို ခံစားကြည့်ရှုချင်တဲ့အလား ထယ်ဝမ်ရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေက အစပိုင်းမှာ ဖြည်းဖြည်းလေးသာ ရှိခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ လှုပ်ရှားမှုတွေ အရှိန်မြန်လာခဲ့တယ်။
“အား…အ…”
ဟာယွန်းတစ်ယောက် ညည်းသံတွေကို ဒီထက်ပိုပြီးတော့ ချုပ်တည်းမထားနိုင်တော့ပါဘူး။ သူ့ရဲ့ ခြေချောင်းလေးတွေ ကွေးကုပ်သွားခဲ့တယ်။ သူ့လက်တွေက ထယ်ဝမ့်ကို တင်းတင်းဖက်ထားလျက်ပေါ့။
သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အသားချင်းထိစပ်နေတဲ့ နေရာတိုင်းမှာ ပူနွေးလှပါတယ်။
ဒီအခိုက်အတန့်မှာ ဟာယွန်း သူ့ကို မေးချင်ခဲ့မိတယ်။ အပူကြောင့် ပေါက်ကွဲတော့မတတ် ငါ့တို့နှစ်ယောက်ကြားမှာ အပူတပြင်းရှိနေတာလေ။ ဒါပေမဲ့ ငါ့နှလုံးသားက ဘာကြောင့်များ အေးခဲနေသလို ခံစားရတာလဲ။ အခုလိုမျိုး နင့်ကို ငါ့ရင်ခွင်ထဲ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်တွယ်ထားတာတောင်မှ ဘာကြောင့်များ ငါတို့တွေ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အရမ်းကို ဝေးကွာနေသလို ခံစားနေရတာလဲ။
****
ဟာယွန်း မျက်လုံးဖွင့်လိုက်ချိန်မှာ ထယ်ဝမ့်ကို မတွေ့ရတော့ပါဘူး။ စောင်တွေက သေသေသပ်သပ်ရှိနေပြီး သူချွတ်ခဲ့တဲ့ အဝတ်အစားတွေကို ဘယ်မှာမှ မတွေ့ရတော့ဘူးလေ။
အနည်းငယ် ရွဲ့စောင်းနေတဲ့ ကုလားထိုင်ကြောင့်သာမဟုတ်ခဲ့ရင် မနေ့ညတုန်းက အဖြစ်အပျက်အားလုံးဟာ အိပ်မက်ပဲလို့ ဟာယွန်း တွေးမိလောက်ပါတယ်။ ဟာယွန်းက အိပ်ရာပေါ် ကနေ ထထိုင်လိုက်ပြီး ခြေထောက်ကို ကြမ်းပြင်ပေါ်ချလိုက်တယ်။ သူက အိပ်ရာဘေး စားပွဲပေါ်မှာရှိနေတဲ့ဖုန်းကို ယူလိုက်တယ်။ ထယ်ဝမ်က သူ့အတွက် ဘာစာမှချန်မထားခဲ့ပါဘူး။ သူ့ကို ဖုန်းခေါ်ကြည့်ဖို့ တွေးလိုက်မိပေမဲ့ အဲ့ဒီအစား မက်ဆေ့ဂ်ျတစ်စောင်ပဲ ပို့ဖြစ်လိုက်တယ်။
[ဘယ်တုန်းက ထွက်သွားတာလဲ။]
ပြန်စာက နောက်ကျလောက်မှာပါ။ လုံးဝစာမပြန်တာတောင် ဖြစ်ချင်ဖြစ်လောက်ဦးမှာ။ အချိန်တစ်ခုအရောက်မှာ ထယ်ဝမ်ရဲ့စာတွေက တော်တော်နောက်ကျမှ ပြန်ရောက်လာတတ်ခဲ့တယ်လေ။ တစ်ခါတလေများဆိုရင် ပြန်စာလေးတစ်စောင်တောင် မပို့တော့ပါဘူး။
ဒါတွေအားလုံး ဘယ်တုန်းက စတင်ခဲ့သလဲဆိုတာ ဟာယွန်း မမှတ်မိတော့ပါဘူး။ ဆောင်းဦးအစမှာ ရော်ရွက်တို့ နီကုန်တာနဲ့အမျှ အပြောင်းအလဲကလည်း သဘာဝကျကျပဲ ရောက်လာခဲ့တယ်။
ထယ်ဝမ်ရဲ့အလုပ်ကြောင့် အဆက်အသွယ်က ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြတ်လာခဲ့တယ်။ သူတို့နှစ်ယောက် တွေ့ရတဲ့အချိန်က တစ်စတစ်စ နည်းနည်းလာခဲ့တယ်။ သူ့မျက်လုံးတွေကို တွေ့ရတာထက် သူ့ကျောပြင်ကို ငေးကြည့်ရတာနဲ့ ဟာယွန်း ပိုပြီးအသားကျလာခဲ့တယ်။ သူ့နဲ့ပတ်သက်တဲ့သတင်းတွေကို သူ့နှုတ်ဖျားကထက် ဘေးလူတွေဆီကနေ စတင်ပြီး ကြားလာရတယ်။ အခုတော့ သူတို့နှစ်ယောက်အတွက် အဖိုးတန်လှပါတယ်လို့ မှတ်ယူထားတဲ့ နှစ်ပတ်လည်နေ့ကိုတောင် သူ မေ့တတ်လာခဲ့ပြီလေ…
ဒါပေမဲ့ ထယ်ဝမ်က အများဆုံး ပြောင်းလဲသွားခဲ့တာပါ။ သူ့မျက်လုံးတွေက ဟာယွန်းအပေါ်မှာ အချိန်ကြာကြာ မရှိတတ်တော့ပါဘူး။ ဟာယွန်းကို ကြည့်တဲ့အခါတိုင်းမှာတော့ တခြားတစ်ခုခုကို အာရုံစိုက်ချင်တဲ့အလား သူ့မျက်လုံးတွေက နွမ်းလျလျနဲ့ မသက်မသာဖြစ်နေပုံပါပဲ။
သူ့အပြုံးအရယ်တွေကို ဖန်သားပြင်ကနေသာ ဟာယွန်း မြင်ရတော့တယ်။ သူတို့ချင်း မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်တဲ့အချိန်တိုင်းက ချစ်တမ်းကစားတဲ့အချိန်တွေပဲ ဖြစ်လာခဲ့တယ်။ ပြီးတော့ ချစ်တမ်းကစားပြီးသွားရင် သူက အိပ်ပျော်သွားပါလိမ့်မယ်။ သူ့ရဲ့ရည်ရွယ်ချက် ပြီးမြောက်သွားတဲ့အတိုင်းပေါ့။
နာလည်မှုအလွဲတွေ ဘယ်တုန်းက စတင်ခဲ့တာလဲ။ မလေးစားမှုက သက်သာရာဖြစ်လာခဲ့တယ်။ ငြီးငွေ့မှုက ရင်းနှီးအသားကျမှုဖြစ်လာခဲ့တယ်။ အကျင့်က အချစ်ဖြစ်လာခဲ့တယ်။
ဖုန်းကို ပြန်ချထားပြီးတဲ့နောက်မှာ ဟာယွန်းက ပြတင်းပေါက်အပြင်ကို ကြည့်လိုက်တယ်။ မီးခိုးရောင်ကောင်းကင်က ဆောင်းဝင်လာပြီရယ်လို့ ကြေညာမောင်းခတ်နေသလိုပါပဲ။ ရာသီတွေက ညတွင်းချင်း ပြောင်းသွားနိုင်သလား။ တော်တော့်ကို ဖြည်းဖြည်းလေး ကုန်လွန်တာပါလားလို့ ထင်မှတ်ခဲ့ရတဲ့ နွေရာသီက မြန်မြန်အဆုံးသတ်သွားပြီး အခုတော့ ဆောင်းတောင်ရောက်လာခဲ့ပါပြီ။ ဆောင်းဦးက ပျောက်ကွယ်သွားတဲ့အလားပေါ့။
လူတွေကြားက ပတ်သက်မှုတွေဟာလည်း ဒီအတိုင်းပဲဖြစ်မယ်ထင်ပါရဲ့။
ကိုယ့်ဘေးမှာရှိနေခဲ့တဲ့လူက ညတွင်းချင်း တစ်ဖက်သတ်ချစ်ရသူ ဖြစ်သွားနိုင်လောက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ အဲ့ဒီလူဟာ အပြင်ဘက်က ခြောက်သွေ့တဲ့ ရော်ရွက်ကြွေတွေလို ဖြစ်လာလောက်ပါတယ်။
ဟာယွန်းက အသာလေး မျက်လွှာချလိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့ ခြောက်ကပ်ကပ် မျက်လုံးတွေက ထယ်ဝမ် တိတ်တဆိတ် ချန်ရစ်ခဲ့တဲ့ ခြေရာတွေကို ငေးကြည့်နေမိခဲ့တယ်။
လက်လွှတ်ပေးဖို့ အချိန်တန်ပြီထင်ပါရဲ့။
အဲ့ဒီလို တိတ်တဆိတ် တွေးလိုက်တယ်။ ခြေရာတွေကို စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်ပြီးတဲ့နောက်မှာ ဟာယွန်း မျက်နှာလွှဲလိုက်ပါတော့တယ်။
****
ဟာယွန်းတစ်ယောက် သုံးရက်ကြာပြီးတဲ့နောက်မှာ ထယ်ဝမ်နဲ့ တွေ့ခဲ့တယ်။
တစ်နေ့လုံး ဒရာမာရိုက်ထားရတဲ့အတွက် ပင်ပန်းနေတာကြောင့် သူက နွမ်းလျလျမျက်နှာထားနဲ့ ဟာယွန်းရဲ့အိမ်ထဲကို ဝင်လာခဲ့တယ်။ သူ့ရဲ့ကုတ်အင်္ကျီမှာ အပြင်ဘက်က လေအေးအေးရဲ့ရနံ့ကို ရနေဆဲပါ။
“ဘာဖြစ်လို့လဲ။”
သူက မျက်နှာမာမာနဲ့ ခပ်တိုးတိုး မေးခဲ့တယ်။ ဟာယွန်းက ဒီနေ့တော့ ဘာကြီးပဲဖြစ်ဖြစ် သူနဲ့တွေ့ရမှဖြစ်မယ်လို့ ပြောခဲ့ပြီး သူက ပင်ပန်းနေတဲ့မျက်နှာနဲ့ ရောက်လာခဲ့တယ်လေ။
“ငါ ဒရာမာရိုက်နေတုန်းတန်းလန်းကြီးဆိုတာ သိတယ်မဟုတ်လား။”
ဒီလိုအချိန်မှာ သူက ဘာကြောင့်များ ဒီလိုအရာတွေ လုပ်နေရတာလဲလို့ မေးနေတဲ့အလား ထယ်ဝမ်က စိတ်ရှုပ်တဲ့လေသံနဲ့ ပြောခဲ့တယ်။ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက တင်းတင်းစေ့စေ့ ရှိနေခဲ့တယ်။
“သိတယ်။”
ဟာယွန်းက အိမ်အဝင်ဝကနေ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပဲ ပြန်ဖြေခဲ့တယ်။
“အဲ့ဒါဆို ဘာဖြစ်လို့ ဒီကိုလာခိုင်းရတာလဲ။”
ထယ်ဝမ်ရဲ့ မျက်နှာချောချောက မဲ့သွားခဲ့တယ်။ သူကတော့ အသက်ကြီးလာလေ ပိုချောလာလေပါပဲ။ လိုင်းပေါ်မှာ တစ်ယောက်ယောက်က အဲ့ဒီလို မှတ်ချက်ရေးထားတာကို ဟာယွန်း တွေ့ဖူးပါတယ်။ အဲ့ဒါက အမှန်ပါပဲလားလို့ သဘောပေါက်လိုက်ရတယ်။ အသက်အရွယ်၊ အတွေ့အကြုံနဲ့အတူ သူ့မျက်နှာက ပိုပိုပြီး ခံ့ညားလာတယ်လေ။
“ထယ်ဝမ်က အခုတလော ပိုချောလာသလိုပဲ။ အဲ့ဒီလောက်ချောတဲ့လူရဲ့ ချစ်သူဖြစ်ရတာ မကြောက်ဘူးလား။ သူက နာမည်ကြီး အလှလေးတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည်နေမဲ့သူလေ၊ ပြီးတော့ အဲ့ဒီမင်းသမီးတွေနဲ့ ချစ်ခန်းကြိုက်ခန်းတွေလည်း ရိုက်ရဦးမှာ။ သူတို့ထဲက တစ်ယောက်ယောက်နဲ့များ ချစ်မိသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။”
အရက်အသောက်လွန်သွားတဲ့ ဂျီယွန်းက အဲ့ဒီလို မေးခဲ့ဖူးပါတယ်။
“မပြောတတ်ဘူး။ ငါကတော့ မကြောက်ပါဘူး။ အဲ့ဒီအကြောင်း တွေးတောင်မတွေးထားဘူး။”
ဟာယွန်း တစ်ခါမှ မကြောက်ခဲ့ဖူးပါဘူး။ သူတို့နှစ်ယောက်အတူတူ အမှတ်တရတွေအများကြီး ရှိခဲ့ကြပြီး အဲ့ဒီအချိန်တုန်းက ထယ်ဝမ် သူ့ကို သစ္စာဖောက်လိမ့်မယ်လို့ လုံးဝမတွေးခဲ့ဖူးဘူးလေ။
“အံ့ပါရဲ့။”
ဂျီယွန်းက တကယ်ကို လက်ဖျားခါသလို ပြောခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီတုန်းက ဟာယွန်း ပြုံးရုံသာ ပြုံးခဲ့တယ်။
ဒါပေမဲ့ အခုနေ ဂျီယွန်းသာ အဲ့ဒီမေးခွန်းကို မေးလာခဲ့ရင် သူ ဘာပြန်ပြောမိလောက်မလဲ။ ဂျီယွန်းကို လုံးဝပြန်မဖြေတော့တာလည်း ဖြစ်သွားလောက်ပါတယ်။
အမှတ်တရတွေရှိတိုင်း အချစ်က ခိုင်မြဲပါတယ်လို့မှ မဆိုလိုဘဲ။ အမှန်တော့ အဲ့ဒါက တစ်ဖက်လူကိုဆွဲထားတဲ့ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးတစ်ခုတောင် ဖြစ်သွားနေနိုင်လောက်တယ်လေ။
“ဟာယွန်း။”
ထယ်ဝမ်က ပင်ပန်းနေတဲ့မျက်နှာထားနဲ့ ဟာယွန်းကို ခေါ်ခဲ့တယ်။ ဒါက ခဏတော့ကြာမှာပဲလို့ ခံစားမိပြီး သူက ဖိနပ်ချွတ်ဖို့ပြင်လိုက်တယ်။ ဟာယွန်းက လက်ထောင်ပြပြီး သူ့ကို တားလိုက်တယ်။ သူက နားမလည်သလို မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ဟာယွန်းကို ကြည့်နေခဲ့တယ်။
“ခဏပဲကြာမှာ။”
“ဘာကိစ္စများလဲ။”
“ဒါကိုယူသွား။”
ဟာယွန်းက တံခါးဝမှာရှိနေတဲ့ အိတ်သေးသေးလေးကို ကောက်ယူလိုက်တယ်။
“ဒါက ဘာလဲ။”
“နင့်ပစ္စည်းတွေ။”
“…”
ဟာယွန်းရဲ့စကားကြောင့် လေထဲမှာ တိတ်ဆိတ်မှုက နေရာယူသွားတော့တယ်။ ထယ်ဝမ်ရဲ့ မျက်နှာထားက ဟာယွန်းပြောတဲ့စကားကို အတတ်နိုင်ဆုံး နားလည်အောင် ကြိုးစားနေရကြောင်း ပြသနေခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်အတောအတွင်းမှာ ဟာယွန်းက ထယ်ဝမ့်ဆီ လျှောက်လှမ်းသွားလိုက်ပြီး လက်လှမ်းလိုက်ပြီးတော့ သူ့အဝတ်အစားပေါ်က တွန့်ကြေနေတာတွေကို သေသပ်အောင် ပြုပြင်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးသွားတာနဲ့ သူက ထယ်ဝမ်ရဲ့ ကော်လံကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။
ရုတ်တရက် ချီတုံချတုံဖြစ်လာတာကို ခံစားလိုက်ရတယ်။
လက်လွှတ်လိုက်ရင် ငါ အဆင်ပြေပါ့မလား။
ငါက နင့်ကမ္ဘာရဲ့ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းလေးအဖြစ် ရှိခဲ့ချိန်မှာ နင်ကတော့ ငါ့ရဲ့ အရာရာဖြစ်ခဲ့တာ…အဲ့ဒီအရာရာကို လွှင့်ပစ်လိုက်ပြီးရင် ငါ အဆင်ပြေပါ့မလား။
ဟာယွန်း ကြောက်နေခဲ့ပါတယ်။
“နာဟာယွန်း။”
သူ ခေါ်လိုက်တော့ ဟာယွန်း သတိပြန်ဝင်လာခဲ့တယ်။ ဟာယွန်းက ထယ်ဝမ့်ကော်လံကနေ လက်ကိုခွာလိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့လက်ချောင်းထိပ်လေးတွေက ပြတ်ရှထားသလို ခံစားနေရတယ်။
ထယ်ဝမ့်ကို ကြည့်လိုက်ရင်း ဟာယွန်းတစ်ယောက် သူ့လက်တွေသူ ဒဏ်ရာရထားတဲ့အလား ဆုပ်ကိုင်ထားခဲ့မိတယ်။ ထယ်ဝမ့်ကို ပထမဆုံးအကြိမ် ကြည့်နေတဲ့အတိုင်း။ ပြီးတော့ သူ့ကို နောက်ဆုံးအကြိမ် ကြည့်နေတဲ့အတိုင်း။ ဟာယွန်း သူ့ကို အတန်ကြာအောင် ငေးကြည့်နေခဲ့တယ်။
“…လမ်းခွဲကြရအောင် ထယ်ဝမ်။”
“…”
“ဒီလောက်နဲ့ ရပ်ကြရအောင်။”
၁၁နှစ်တာ ပတ်သက်မှုကို အဆုံးသတ်ရတာက ထင်ထားတာထက်ကို ပိုလွယ်တာပဲ။ တော်တော်လေး နောက်ကျမှ ဟာယွန်းရဲ့နှလုံးက ဒိတ်ခနဲဖြစ်သွားခဲ့တယ်။
နေရာမှာတင် တောင့်တောင့်ကြီးဖြစ်နေရင်း ဟာယွန်းကို စိုက်ကြည့်နေတဲ့ ထယ်ဝမ့်မျက်လုံးတွေက ကြောက်စရာကြီးပါ။
“နာဟာယွန်း။”
တိမ်ဝင်နေတဲ့ သူ့အသံက ဟာယွန်းနာမည်ကို ခေါ်လာခဲ့တယ်။
“ဟင်။”
နာယွန်းက တည်ငြိမ်တဲ့အသံနဲ့ ပြန်ထူးလိုက်တယ်။
“မင်း ဘာတွေ…”
ထယ်ဝမ် စကားတောင် ဆုံးအောင်မပြောနိုင်ခဲ့ပါဘူး။ သူက အိတ်ကို ကြမ်းပြင်ပေါ် ပစ်ချလိုက်တယ်။
“ငါ အဲ့ဒီလိုအရာမျိုးလုပ်ဖို့ ဘယ်တုန်းကမှ မတွေးဖူးဘူး။ အဲ့ဒါကြောင့် ဒါကို ပြန်ထားလိုက်။”
“ဘာလို့လဲ။”
“ဘာ။”
ဟာယွန်းရဲ့မေးခွန်းကြောင့် ထယ်ဝမ်က မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်တယ်။
“ဘာဖြစ်လို့ ငါနဲ့လမ်းခွဲဖို့ မတွေးရတာလဲ။”
သူ့ရဲ့ လုပ်ရပ်တွေအားလုံးကြောင့် အချစ်က ပျက်စီးသွားခဲ့ပြီကို ဘာဖြစ်လို့ အခုမှလာပြီး ခေါင်းမာနေရတာပါလိမ့်။ ဟာယွန်း တကယ်ကို သိချင်ခဲ့တာပါ။
“…မင်း…မင်းက ဘာလို့ လမ်းခွဲချင်ရတာလဲ။ မချစ်တော့ဘူးလို့ ပြောနေတာလား။”
ထယ်ဝမ်ရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေ တွန့်သွားခဲ့တယ်။ သူက ပါးစပ်ကနေ စကားတွေထွက်လာအောင် မနည်းပြောခဲ့တယ်။
“ဟင့်အင်း မချစ်တော့လို့ မဟုတ်ဘူး။”
ဟာယွန်းက ခေါင်းခါလိုက်တယ်။
အချစ်က တဒင်္ဂလေးတောင် ပျောက်မသွားခဲ့ဖူးပါဘူး။ နွေရာသီကာလကို နောက်ခံထားပြီး သူ လျှောက်လာခဲ့တဲ့ အခိုက်အတန့်ကစလို့ အချစ်က အမြဲတမ်း ရှိနေခဲ့တာပါ။
“ငါ နင့်ကို ချစ်နေတုန်းပဲ။”
“ဒါဆို ဘာဖြစ်လို့လဲ။”
ထယ်ဝမ်က နားမလည်နိုင်တဲ့အလား အော်ပြောခဲ့တယ်။
“မနက်ဖြန်တွေမှာ နင့်ကို ဆက်ချစ်သွားဖို့ ယုံကြည်ချက်မရှိလို့။”
“…”
“အကြောင်းရင်းက အဲ့ဒါပဲ။”
ထယ်ဝမ့်ကို ဖျစ်ညှစ်ပြုံးပြလိုက်ပြီးတဲ့နောက်မှာ ဟာယွန်းရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေက ဖြည်းဖြည်းချင်း မျဉ်းဖြောင့်အနေအထားကို ပြန်ရောက်သွားခဲ့တယ်။
အဲ့ဒါကြောင့် ဟာယွန်း နှုတ်ဆက်လမ်းခွဲခဲ့တာပါ။ ဒီအချစ်ကို ဆွဲခေါ်သွားပြီး ပြိုလဲတဲ့အတိုင်းအတာအထိရောက်အောင် ထမ်းပိုးမထားမိခင်။ ဒီပတ်သက်မှုကို အချိန်အကန့်အသတ်တစ်ခု သတ်မှတ်လိုက်တာက မှန်ကန်တဲ့အရာပဲလို့ ခံစားမိတာမို့။
ဟာယွန်းက အဲ့ဒီစကားတွေကို မျိုသိပ်လိုက်ပြီး အိတ်ကို ပြန်ကောက်ယူပြီးတော့ ထယ်ဝမ့်ဆီ တစ်ခါ ကမ်းပေးလိုက်ပြန်တယ်။ ထယ်ဝမ့်မျက်နှာက မှင်တက်နေခဲ့တယ်။ ဒီစကားတွေ ကြားရလိမ့်မယ်လို့ လုံးဝမျှော်လင့်မထားတဲ့အလားပေါ့။
“အဲ့ဒါကြောင့် လမ်းခွဲကြရအောင်။”
“…”
“ဂရုစိုက်ပြီးပြန်ပါ။”
ထယ်ဝမ် အရှေ့တံခါးမှာ တောင့်တောင့်ကြီး ရပ်နေချိန်မှာ ဟာယွန်းက သူ့ကို ကျောခိုင်းလိုက်တယ်။ သူရဲ့ ယိုင်ချင်ချင်ဖြစ်နေတဲ့ နှလုံးသားကို ထယ်ဝမ်တွေ့အောင် မပြချင်တာကြောင့် နောက်ဆုံးလက်ကျန် အင်အားလေးကိုသုံးပြီး အိပ်ခန်းထဲကို လျှောက်ဝင်သွားလိုက်တော့တယ်။
****
Translated by D