Chapter 30.1
အပိုင္း ၃၀ – ၁
ယူဂ်င္းက တုန္ယင္ေနေသာလက္မ်ားျဖင့္ ညဝတ္အကၤ်ီအေရွ႕ျခမ္းကို ဆြဲစုလိုက္သည္။ ရင္သားက ညဝတ္အကၤ်ီအတြင္း၌ ဖုံးကြယ္ခံလိုက္ရသည့္ေနာက္မွ ခါဆယ္ရ္လည္း ေနာက္ဆုံးတြင္ အၾကည့္ခြာေတာ့၏။
သူက ယူဂ်င္းကို လုံးဝဖိထားမိျခင္းမရွိေစရန္ အနည္းငယ္ ေဘးဘက္သို႔ေရႊ႕ကာ ဝမ္းလ်ားေမွာက္လ်က္ လဲေလ်ာင္းခဲ့သည္။ ယူဂ်င္း၏ပခုံးတြင္ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း သက္ျပင္းခ်လိုက္၏။
“ဘယ္ေလာက္ ထပ္ေစာင့္ရဦးမွာလဲ။”
“ရက္ပိုင္းေလာက္….ထပ္ၿပီးလား….”
ေအးစက္စြာ ဗလုံးဗေထြး ေရရြတ္လိုက္သည့္ စကားမ်ားက မသဲမကြဲ။ နားထဲတြင္ ၾကားေနရသည့္ သူ၏ အသက္ရွူသံကား မတည္မၿငိမ္။ ယူဂ်င္းလည္း ပူတက္လာေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ ကိုယ့္ႏွုတ္ခမ္းကိုယ္ ဖိကိုက္ထားမိေတာ့သည္။
အင္မတန္ ဂနာမၿငိမ္စြာ စိတ္လွုပ္ရွားေနသည့္ သူ၏ပုံစံက ပုံမွန္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိေသာ သူ၏ အေငြ႕အသက္ႏွင့္ သိသိသာသာ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေနသည္။ မည္သို႔ေသာ နက္နက္ရွိုင္းရွိုင္း အထိအေတြ႕ အပြတ္အသပ္ထက္မဆို ပို၍လွုံ႔ေဆာ္ႏွိုးဆြနိုင္စြမ္းရွိ၏။
ယူဂ်င္းက မ်က္ႏွာၾကက္ကိုၾကည့္ၿပီး ပက္လက္လွဲေနေသာအေနအထားႏွင့္ရွိေနကာ၊ ခါဆယ္ရ္က ယူဂ်င္း၏ကိုယ္ကို တစ္ဝက္ဖုံးၿပီး ဝမ္းလ်ားေမွာက္လ်က္အေနအထားျဖင့္ ပူတက္လာသည့္ခႏၶာကိုယ္ကို ၿငိမ္က်ေအာင္လုပ္ေနသည္။
ႏွစ္ေယာက္သား၏ အသက္ရွူသံမ်ား တျဖည္းျဖည္း ပုံမွန္ျဖစ္လာ၏။ ပူေႏြးလာသည့္ ေလထုကလည္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၿငိမ္က်ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။
“အရွင္မင္းႀကီး။ ဒီလိုကေန အိပ္ေပ်ာ္သြားပါဦးမယ္။”
အိပ္ရာဝင္ရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနသည့္ ယူဂ်င္းလိုမဟုတ္ဘဲ ခါဆယ္ရ္က အခုအထိ အဝတ္မလဲရေသးေပ။
“အခုအထိ ထလို႔မရေသးဘူး။”
“အာ…”
ယူဂ်င္းတစ္ေယာက္ ေဘာင္းဘီအတြင္း၌ မားမားမတ္မတ္ ေထာင္ႂကြေနသည့္ သူ႔လိင္တံ၏ အေျခအေနကို အလြယ္ေလး စိတ္ကူးၾကည့္နိုင္ခဲ့သည္။ ‘ေတာ္ေတာ္ေလး ခက္ခဲမွာပဲ’ ဟု ေတြးရင္း ယူဂ်င္းက အသာေလး တခစ္ခစ္ရယ္လိုက္၏။
ခါဆယ္ရ္က ေခါင္းေထာင္ၾကည့္လာေတာ့သည္။
“ရယ္တယ္ေပါ့ေလ။ ဘယ္သူေၾကာင့္ျဖစ္ရတာလဲ။”
“ကၽြန္မအမွား မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ ရရဲ့လားရွင့္။”
ခါဆယ္ရ္က သေဘာေတြ႕ေနသည့္ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ရွိေနေသာ ယူဂ်င္းကိုၾကည့္ကာ ခပ္တိုးတိုး သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။ ျမင့္တက္လာသည့္ အလိုရမၼက္ကို မထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ဘဲ ႐ုန္းကန္ေနရသတဲ့။ အေတြ႕အၾကဳံမရွိေသာ လူပ်ိဳေပါက္ေလး ျဖစ္သြားရသလိုပင္။ သို႔ေသာ္ ထိုအျဖစ္အတြက္ ရွက္ရြံ့ျခင္းမျဖစ္မိသည့္ ခံစားခ်က္ကား ထူးဆန္းလွေပသည္။
“ဟိုေလ….ေယာက္်ားေတြမွာ ဘယ္သူမဆို ျမန္ျမန္ေလး ၿငိမ္ေအာင္လုပ္နိုင္တဲ့ နည္းလမ္းေတြရွိတယ္လို႔ သိထားပါတယ္။ ေလးနက္တဲ့သီခ်င္းကို ဆိုတာလိုမ်ိဳးမ်ားလား။”
ခါဆယ္ရ္က ေပါက္ကရေတြဟူေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ယူဂ်င္းကို ၾကည့္လိုက္သည္။ မွတ္ဉာဏ္မေပ်ာက္မီေရာ၊ ေပ်ာက္ၿပီးခ်ိန္တြင္ပါ ေျပာင္းလဲမသြားသည့္အရာတစ္ခုရွိ၏။ ယူဂ်င္းက သူ႔ကို လုံးဝ ရွိန္ေနျခင္းမရွိေပ။
‘နားမလည္နိုင္ဘူး။ တူသလိုလိုထင္ရေပမဲ့ လုံးဝ တူမေနျပန္ဘူးေလ။’
ယခင္က မိဖုရားကား အရာအားလုံးကို အထင္ေသးစြာၾကည့္တတ္သည့္ မ်က္ႏွာထားကို ဖုံးဖိျခင္းမရွိခဲ့။ သူက အာနီခါျဖစ္ေနကာ သူ၏ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံက ဆန္းဂ်ယ္ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဒီအတိုင္း လက္ခံထားခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ယခုတေလာ မိဖုရားတြင္ ေမာက္မာပလႊားသည့္ အေငြ႕အသက္မ်ိဳးမရွိေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ခါတေလ ယဥ္ေက်းမွုမရွိသည့္ အတိုင္းအတာအထိ သူ႔ကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဆက္ဆံေသာ္လည္း ေဒါသမျဖစ္မိေပ။
“သိေနတာေတြ အမ်ားႀကီးပါလား။ အဲ့ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ မွတ္မိတယ္ထင္ပါရဲ့။”
ခါဆယ္ရ္တစ္ေယာက္ ထိုစကား ထြက္ၿပီးလၽွင္ထြက္ၿပီးခ်င္း ေနာင္တရမိေတာ့သည္။ ‘စကားကို ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလး ေျပာပါ။’ ဟူေသာ မာရီအန္း၏ ပူညံပူညံစကားက အေတြးထဲ ဖ်တ္ခနဲေပၚလာ၏။
“မင္းကို အျပစ္တင္ဖို႔ေျပာလိုက္တဲ့စကား မဟုတ္ဘူး။”
“ဟား….ကၽြန္မ ျမန္ျမန္ေလး မွတ္ဉာဏ္ေတြ ျပန္ရေအာင္လုပ္မွ ျဖစ္မွာကို။ အဲ့ဒီလိုျဖစ္ဖို႔ အရိပ္အေယာင္မရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဒီထက္ပိုၿပီး ႀကိဳးစားပါ့မယ္။”
“…”
ခါဆယ္ရ္ ပို၍ပင္ ေနာင္တရေလေတာ့သည္။ ေနာက္တစ္ခါ မွတ္ဉာဏ္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး စကားေတာင္မစေတာ့ဘူးဟု သႏၷိ႒ာန္ခ်လိုက္၏။ သူက မိဖုရား မွတ္ဉာဏ္ျပန္ရလာေစရန္ ဆႏၵမရွိေပ။ လုံးဝပင္။
“အရွင္မင္းႀကီး။”
“အင္း။”
“…”
“ေျပာေလ။”
“ဒီမွာ အိပ္မလားရွင့္။”
ယူဂ်င္းတစ္ေယာက္ သူ႔စကားက နားလည္မွုလြဲစရာ ျဖစ္နိုင္မွန္း သတိထားမိသြားသည္။ စကားအတိုင္း နံေဘးတြင္ လဲေလ်ာင္းၿပီး အိပ္ခ်င္သလားဟူေသာ အဓိပၸာယ္ႏွင့္ ေမးလိုက္ျခင္းပင္။
“ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာကေလ။”
“အိပ္ရာက ႏွစ္ေယာက္အိပ္ဖို႔အတြက္ လုံလုံေလာက္ေလာက္ က်ယ္တာမလို႔။”
“…ဟုတ္ပါတယ္။”
ယူဂ်င္းက ခပ္ေရးေရး ျပဳံးလိုက္သည္။ ခါဆယ္ရ္ ခ်က္က်လက္က် ျပန္ေျပာပုံကို သေဘာက်၏။ ယခုအထိ သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္းမသိေသးေသာ္လည္း ခါဆယ္ရ္က တစ္ဖက္သားကို စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္ရေအာင္ လုပ္မည့္သူမဟုတ္ေပ။
‘ဘယ္လိုမ်ား ဒါေတြအားလုံးက လက္ေတြ႕မျဖစ္နိုင္ရမွာလဲ။’
ယူဂ်င္းက ရွုပ္ေထြးေနေသာစိတ္ျဖင့္ အနီးကပ္ၾကားေနရေသာ ခါဆယ္ရ္၏ အသက္ရွူသံကို နားစြင့္ေနမိသည္။ လက္ျဖင့္ ကိုယ့္ႏွုတ္ခမ္းကိုယ္ ျပန္ထိလိုက္၏။ ယခုအထိလည္း သူ႔ႏွုတ္ခမ္းမ်ား၏ အထိအေတြ႕က စြဲထင္က်န္ရစ္ေနဆဲပင္။
ကေလးရရန္အတြက္ျဖစ္ေစ၊ ဒီအတိုင္း အလိုရမၼက္ေၾကာင့္ပဲျဖစ္ေစ ထိုလူ ယူဂ်င္းကို လိုခ်င္ေနသည့္ အလိုဆႏၵကား လက္ျဖင့္ထိေတြ႕ကိုင္တြယ္ၾကည့္၍ရေလာက္ေအာင္ ထင္ရွားျပတ္သားလွေပသည္။
သူႏွင့္ ဖလွယ္ရသည့္ အနမ္း၊ အေပြ႕အဖက္၊ အထိအေတြ႕အပြတ္သပ္၊ အားလုံးကို သေဘာက်၏။ သူႏွင့္ ကိုယ္ေငြ႕ခ်င္းဖလွယ္ရသည္က ရွင္းျပ၍မရသည့္ စိတ္သက္သာရာရမွုကို ေဆာင္ၾကဥ္းေပးနိုင္ေပသည္။ အထူးသျဖင့္ သူက နာမည္ေခၚလိုက္လၽွင္ အားေပးမွုကိုရသကဲ့သို႔ အားမ်ားရွိလာသည္။
ဒီအတိုင္း ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ဆြဲေဆာင္ခံရမွုဟူ၍ အတိအက်ေျပာနိုင္ျခင္းမရွိေပ။ ေရေရရာရာ အေျဖရွာနိုင္ျခင္းမရွိသည့္စိတ္က ေလညင္းေလးတိုက္လၽွင္ေတာင္ ဦးတည္ခ်က္မဲ့စြာ ယိမ္းလြင့္ေမ်ာပါသြားတတ္သည့္ ဖုန္တစ္စလိုပါပဲလားဟူေသာအေတြးမ်ိဳး ဝင္လာေတာ့သည္။
~~~~~
ယူဂ်င္းက မည္းေမွာင္စြာ အရိပ္ဖုံးေနေသာ မ်က္ႏွာၾကက္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
‘အဲ့ဒီေန႔လိုပဲ။’
ယူဂ်င္းတစ္ေယာက္ ယခုလ ပထမဆုံးေန႔တြင္ အတူတူမဂၤလာညကုန္ဆုံးရသည့္အျဖစ္အတြက္ မရဏဘုရင္ႏွင့္ ပထမဆုံးအႀကိမ္ တစ္အိပ္ရာတည္း လဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ရသည့္ေန႔ကို ေတြးလိုက္မိသည္။ ယေန႔လည္း ထိုေန႔ကအတိုင္း ႏွစ္ေယာက္သား အိပ္ရာထက္တြင္ ေဘးခ်င္းယွဥ္လ်က္ လဲေလ်ာင္းေန၏။
ထိုေန႔ေနာက္ပိုင္း၏ ေပါင္းဖက္ရသည့္ညမ်ားက အျမဲတမ္း ျပင္းျပသည့္ ႏွီးေႏွာစပ္ယွက္မွုဆီသို႔ ဦးေဆာင္သြားခဲ့သည္ခ်ည္းသာ။ ႏြမ္းနယ္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ျဖင့္ ခါဆယ္ရ္ႏွင့္ ကိုယ္ခ်င္းႏွီးေႏွာဖက္တြယ္ထားသည့္ အေျခအေနအတိုင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္သည္။ ယခု သဘာဝမက်သလို ခပ္ခြာခြာ လဲေလ်ာင္းေနေသာ အေျခအေနက တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေန၏။
“အိပ္ေနၿပီလားရွင့္။”
ယူဂ်င္းက အင္မတန္ တိုးညင္းသည့္အသံေလးျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။ ရွင္းလင္းျပတ္သားသည့္အေျဖက ခ်က္ခ်င္းနီးပါး ျပန္လာ၏။
“ဟင့္အင္း။”
“မပင္ပန္းဘူးဆိုရင္ သိခ်င္ေနတာေလး ရွိပါတယ္။ စကားက ရွည္သြားမလားမသိပါဘူး။ မနက္ျဖန္မွ ေျပာရမလားရွင့္။”
“ရတယ္။”
နဂို ေမးရန္လုပ္ထားေသာ ေမးခြန္းမဟုတ္သည့္ တျခားေမးခြန္းတစ္ခုက ႐ုတ္တရက္ ေခါင္းထဲဖ်တ္ခနဲေပၚလာသည္။ ဤလူက ဘယ္လိုလူမ်ိဳးလဲဆိုသည္ကို ပို၍သိခ်င္၏။
‘အေမက သက္ရွိထင္ရွားရွိေနတယ္ဆို။’
ဘာေၾကာင့္ အဲ့ဒီပုဂၢိဳလ္က ဘာသာေရးၿမိဳ႕ေတာ္မွာေနတာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ အရင္မိဖုရားအေၾကာင္း မေျပာၾကတာလဲ။ သူ႔အတြက္ မိခင္ျဖစ္သူက လြမ္းဆြတ္တမ္းတရသူလား၊ ေမ့ပစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာလား။
~~~~~
Miel’s Translations