Chapter 75
အလင္းေရာင္မွိန္သည့္ညတြင္ လေရာင္ျဖာေန၏။ ကုေျမာင္၏ႏွလုံးခုန္သံမ်ား ျပင္းထန္ေနၿပီး သူ(မ)ကို တိတ္တဆိတ္ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္မိသည္။ လွပေသာမိန္းကေလးက သူ႔ကိုမွီထားၿပီး သူ(မ)လည္ပင္းေပၚတြင္တင္ေနသည့္ ဆံခ်ည္တစ္မၽွင္က ထူးဆန္းသည့္ခံစားခ်က္ကိုေပးစြမ္းေနေလသည္။ သူ(မ)က လုံျခဳံေအးခ်မ္းေနသကဲ့သို႔ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္မွာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ အေနေဝးေနခဲ့ရသည့္ လင္မယားအစစ္ႏွင့္ တူေနသည္။ အခန္းက အလြန္တိတ္ဆိတ္ေနၿပီး ေႏြးေထြးမွုတစ္ခုရွိေန၏။ သို႔ေသာ္ ကုေျမာင္ အိပ္မရေတာ့ေခ်။ လေရာင္ျဖာက်ေနသည့္အခန္းထဲတြင္ ကုေျမာင္တစ္ေယာက္ သူ႔စိတ္ထဲမွခံစားခ်က္ကို မတြန္းလွန္နိုင္ေတာ့ဘဲ မိန္းကေလးကိုဖက္ထားလိုက္ေလသည္။
ကုေျမာင္၏စိတ္ထဲတြင္ ခံစားခ်က္မ်ားျဖင့္ ေတြေဝေနသည့္အတိုင္း ေႏြးေထြးသည့္ခံစားခ်က္တစ္ခုလည္း ေရာက္ရွိလာသည္။အေမွာင္ထုက အရာအားလုံးကိုဖုံးကြယ္ထားခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံးတြင္ ကုေျမာင္ သတၱိေမြးကာ သူ(မ)ဆံပင္ကို ပြတ္သပ္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ကိုျပန္႐ုတ္သိမ္းလိုက္သည့္အခါ သူ႔လက္တြင္ ေႏြးေထြးမွုကို ခံစားမိလိုက္ျပန္သည္။ ထိုညက သူ႔ရင္ခြင္ထဲကမိန္းကေလးကိုၾကည့္ရင္း လင္းေရာင္နီလာသည့္အခ်ိန္မွသာ ကုေျမာင္အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။
အေတာ္အသင့္ ျပန္ေကာင္းသြားသည့္အခ်ိန္တြင္ ကုေျမာင္ ေျခေထာက္မွ ေက်ာက္ပတ္တီးကိုျဖည္လိုက္၏။ အိပ္ရာျပန္ခြဲအိပ္မည့္အေၾကာင္းကို မေျပာျဖစ္ၾကဘဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ သာမန္အတိုင္း တစ္အိပ္ရာတည္းတြင္သာ အတူတူအိပ္ခဲ့ၾကသည္။ ေစာင္တစ္ေယာက္တစ္ထည္ျခဳံၾကေသာ္လည္း ညလယ္ေရာက္သည့္အခါတိုင္း ခ်န္ခ်ဴက ကုေျမာင္ရင္ခြင္ထဲသို႔သာေျပးလာတတ္ေလသည္။
ကုေျမာင္ ခ်ိဳၿမိန္မွုႏွင့္အတူ နာက်င္မွုကိုပါခံစားလိုက္ရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ညဘက္၌ အလြန္စိတ္လွုပ္ရွားတတ္ေသာ္လည္း အခန္းျပန္ခြဲရမည့္အေတြးတစ္ခုက သူ႔ကိုနာက်င္ေစသည္။
ကုေျမာင္ ေနျပန္ေကာင္းၿပီး သိပ္မၾကာခင္တြင္ ကုမၸဏီ၌ အလုပ္ျပန္ဆင္း၏။ ရာသီဥတုေျပာင္းသြားၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေဆာင္းေလေအးတို႔ တိုက္ခတ္လာသည္။ ညစာစားၿပီးေနာက္ ခ်န္ခ်ဴက သူ(မ)၏အခန္းအေဟာင္းထဲသို႔ ကုေျမာင္ကိုဆြဲေခၚသြားခဲ့သည္။ လက္ခ်င္းတြဲထားသည္ကိုၾကည့္ရင္း ကုေျမာင္ မသိမသာျပဳံးလိုက္မိ၏။ သို႔ေသာ္ ခ်န္ခ်ဴလွည့္ၾကည့္သည့္အခါ ထိုအျပဳံးကို ဖုံးကြယ္ထားလိုက္ေလသည္။
“ေရာ့။ ရွင့္အတြက္။”
၎မွာ လက္ကိုင္တြင္ လိပ္ျပာပုံခ်ည္ေႏွာင္ထားသည့္ ပန္းေရာင္ႏွင့္ အျပာေရာင္စပ္ထားေသာ အိတ္ေလးတစ္လုံးပင္။
‘လက္ေဆာင္လား။’
ကုေျမာင္၏မ်က္လုံးမ်ား အေရာင္လက္သြားခဲ့သည္။
“အျမန္ဖြင့္ၾကည့္ၾကည့္။”
သူ(မ)၏ေတာင္းဆိုမွုေၾကာင့္ ကုေျမာင္၏တုန္ယင္ေနေသာလက္မ်ားက ဖဲႀကိဳးေလးကိုျဖည္လိုက္သည္။ အိတ္ထဲတြင္ရွိေနသည္မွာ အျပာႏုေရာင္အ႐ုပ္ေလးတစ္႐ုပ္ျဖစ္ေသာ္လည္း မည္သို႔ေသာအဓိပၸာယ္ျဖစ္ေၾကာင္း ကုေျမာင္မသိေခ်။ ေတြေဝစြာျဖင့္ ကုေျမာင္ ထိုအ႐ုပ္ကိုထုတ္ၾကည့္လိုက္သည့္အခါမွသာ ေစာင္ေလးတစ္ထည္ျဖစ္ေနေၾကာင္း သိလိုက္ေတာ့ေလသည္။ ထိုအခါ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံး ေတာင့္တင္းသြားျပန္၏။
‘သူ(မ)ကိုယ္တိုင္ ငါ့အတြက္ထိုးေပးထားတာမ်ားလား။’
ကုေျမာင္ ေစာင္ကိုၾကည့္လိုက္ရင္း မေသသပ္ေသာလက္ရာတခ်ိဳ႕ကိုေတြ႕လိုက္ရသည့္အခါ ႏွလုံးခုန္ျမန္သြားေတာ့သည္။ တစ္ခဏၾကာေသာ္ ခ်န္ခ်ဴက
“ကၽြန္မထိုးထားတာ။ ရွင့္ေျခေထာက္က ပတ္တီးျဖည္လိုက္ၿပီဆိုေပမဲ့ ေဆာင္းတြင္းဆိုရင္ ေႏြးေနဖို႔လိုေသးတယ္ေလ။”
လက္ထဲမွေစာင္၏ ႏူးညံ့ေသာအထိအေတြ႕က ကုေျမာင္ကို ႏွလုံးခုန္ရပ္လုမတတ္ျဖစ္ေစသည္။ ေကာင္းကင္တြင္လည္း သၾကားလုံးမိုးမ်ားရြာသြန္းေနသကဲ့သို႔ ခံစားရသည္။ အသိစိတ္မဲ့ေနၿပီးသားျဖစ္ေသာ သူ႔ႏွလုံးသားက ယခုတြင္မူ သူ(မ)ေၾကာင့္ ခ်ိဳၿမိန္မွုမ်ားျဖင့္ျပည့္ႏွက္ေနေလေတာ့သည္။ ေစာင္အျပာေလးက ေကာင္းကင္၏အေရာင္ျဖစ္ၿပီး ၎ေပၚတြင္ တိမ္ကဲ့သို႔ အျဖဴေရာင္ခ်ည္ျဖင့္လည္းထိုးထားေသးသျဖင့္ ေႏြးေထြးစိုေျပသည့္ပုံစံရွိသည္။ ကုေျမာင္မွာေတာ့ အိပ္မက္ကမၻာထဲမွ နိုးထလာရသကဲ့သို႔ ခံစားေနရေလသည္။ ပုံမွန္အေနေအးသည့္သူက ထိုေႏြးေထြးမွုထဲတြင္ေပ်ာက္ဆုံးေနၿပီး သူ႔ေျခလွမ္းမ်ားကလည္း အစစ္အမွန္မဟုတ္သကဲ့သို႔ခံစားရေလသည္။
‘ဒါတကယ္ပဲ အိပ္မက္မဟုတ္ဘူးမလား။’
ကုေျမာင္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားတုန္ယင္ေနရင္း သူ(မ)ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ယေန႔ညေကာင္းကင္တြင္ လျခမ္းေကြးရွိေနၿပီး လေရာင္က အခန္းထဲသို႔ျဖာက်ေနသည္။ ခ်န္ခ်ဴက မ်က္ေတာင္ခတ္လိုက္ၿပီး ထူးဆန္းစြာေမးလာ၏။
“ကၽြန္မဒီလိုေျပာတာက ကေလးဆန္တယ္လို႔ရွင္ထင္မလားပဲ။ ဒါေပမဲ့ ရွင္ေန႔တိုင္း မီးခိုးေရာင္ေတြ အနက္ေရာင္ေတြပဲ သုံးမေနသင့္ဘူးလို႔ ကၽြန္မထင္တယ္။ အဲ့ဒီအေရာင္ေတြက ရွင့္ကို အသက္မဲ့ေစသလိုပဲ။”
သူ႔မ်က္ဝန္းနက္မ်ား အေရာင္လက္သြားၿပီး
“ကေလးဆန္တယ္လို႔ မထင္ပါဘူး။ ကိုယ္သေဘာက်တယ္။”
တကယ္တမ္းတြင္လည္း ကုေျမာင္ အလြန္သေဘာက်ျခင္းပင္။
ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္တြင္။
ကုမၸဏီ၌ ဝန္ထမ္းတို႔အလုပ္မ်ားေနၾကၿပီး မေတြ႕ရတာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ မစၥတာကုကိုေတြ႕သည့္အခါ ဝန္ထမ္းမ်ားက ႏွုတ္ဆက္ၾကေလသည္။ မစၥတာကုကမူ ယခင္ကအတိုင္း ေအးတိေအးစက္ႏွင့္ ေခါင္းညိတ္၍သာတုံ႔ျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ လက္ထဲတြင္သယ္လာသည့္ အျပာႏုေရာင္စကၠဴအိတ္ေၾကာင့္ သူ၏ေအးစက္မွုတို႔ကို ေလ်ာ့က်သြားေစသည္။ ထိုစကၠဴအိတ္ထဲတြင္ရွိေနမည့္အရာကို လူတိုင္းက သိခ်င္ေနၾကသည္။ ႐ုံးေရာက္ကတည္းက ထိုသတင္းကိုၾကားေနရသည့္က်န္းရွင္းကလည္း အလြန္စိတ္ဝင္စားေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေန႔လယ္စာနားခ်ိန္တြင္ ကုေျမာင္၏႐ုံးခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားခဲ့သည္။
ကုေျမာင္က စာရြက္စာတမ္းမ်ားႏွင့္အလုပ္မ်ားေနၿပီး က်န္းရွင္းဝင္လာသည္ကိုေတြ႕သည့္အခါ တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ကာ
“ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ။”
“ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။”
က်န္းရွင္းက ေခါင္းကိုကုတ္ကာ ရွက္ရွက္ႏွင့္ရယ္လိုက္ၿပီး
“ေန႔လယ္စာနားခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ ေအာက္ထပ္က စားေသာက္ဆိုင္အသစ္ကို သြားစားခ်င္မလားလို႔ပါ။”
က်န္းရွင္း၏စိတ္ထဲတြင္ အိတ္အျပာကိုသာေတြးမိေနေသာေၾကာင့္ မ်က္လုံးျဖင့္ လိုက္လံရွာေဖြလိုက္မိသည္။ ကုေျမာင္က စာေရးေနရာမွရပ္လိုက္ၿပီး Computer ကိုၾကည့္လိုက္မွသာ ေန႔လယ္စာစားခ်ိန္မွန္း သိေတာ့၏။ ထိုအခါ ေျခေထာက္ေပၚတြင္ျခဳံထားသည့္ေစာင္ကို ျပန္ေခါက္လိုက္ၿပီး အံဆြဲထဲထည့္လိုက္ၿပီးေနာက္
“သြားမယ္ေလ။”
“ခဏေလး။”
က်န္းရွင္းက သူ႔ကိုတားလိုက္သည္။
“ခုနကျခဳံေနတဲ့ေစာင္က မနက္ကယူလာတဲ့ အျပာေရာင္အိတ္ထဲကေနပါလာတာလား။”
ကုေျမာင္က အံ့ဩသြားၿပီး “မင္း ဘယ္လိုသိတာလဲ။”
“အမယ္ေလး။”
က်န္းရွင္းကလည္း အံ့အားသင့္ေနသည့္ေလသံျဖင့္
“ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ မိန္းကေလးဆန္တဲ့ေစာင္ကို ျခဳံထားရတာလဲ။”
ထိုမိန္းကေလးဆန္သည့္ေစာင္မွာ ကုေျမာင္ႏွင့္ လုံးဝလိုက္ဖက္မေနေပ။ ကုေျမာင္၏ေအးစက္စက္မ်က္ႏွာက တစ္ခဏမွင္တက္သြားၿပီးေနာက္ ရွက္သည့္အရိပ္အေယာင္ေပၚလာေလသည္။ သူက ႏွုတ္ခမ္းကိုေစ့ကာ မသိမသာဂုဏ္ယူေနသည့္ေလသံျဖင့္
“ဒါက သူ(မ)ကိုယ္တိုင္ ငါ့ကိုထိုးေပးထားတာ။”
က်န္းရွင္း တစ္ခဏမွင္တက္သြားၿပီးေနာက္ အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့မွ “သူ(မ)”ဟူေသာလူကို မည္သူမွန္းနားလည္သြားေတာ့သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွဆက္ဆံေရးကို အျခားသူမ်ားမသိေသာ္လည္း က်န္းရွင္းကေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာသိေလသည္။ ကုေျမာင္မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ဖုံးကြယ္ထားသည့္ေပ်ာ္ရႊင္မွုတို႔ကိုၾကည့္ရင္း သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ထူးဆန္းေန၏။ မိန္းကေလးခ်န္က ကုေျမာင္ကို အျမဲခပ္တန္းတန္းဆက္ဆံတတ္ေလရာ ယခုတြင္မူ အဘယ္ေၾကာင့္ ေစာင္တစ္ထည္ပင္ ခ်ည္ျဖင့္ထိုးေပးရပါသနည္း။ က်န္းရွင္း ထုတ္ေမးလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း မေမးရဲေပ။ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ထူးဆန္းသည့္အရိပ္အကဲတစ္ခုသာရွိေနသည္။
႐ုံးခန္းတစ္ခုလုံးတိတ္ဆိတ္ေနသည့္အခ်ိန္တြင္ စားပြဲေပၚမွဖုန္းက ႐ုတ္တရက္အသံျမည္လာ၏။ ဖုန္းေျဖလိုက္ၿပီး စကၠန႔္အနည္းငယ္ၾကာေသာ္ ကုေျမာင္၏ႏွုတ္ခမ္းေထာင့္မ်ား ေကြးတက္သြားေလသည္။ ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ကုေျမာင္က က်န္းရွင္းအား
“ငါ မင္းနဲ႔လိုက္မစားနိုင္ေတာ့ဘူး။”
မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ရွက္ေနသည့္အရိပ္အေယာင္ျဖင့္ သူက စကားခဏရပ္လိုက္ၿပီးမွ ဆက္ေျပာ၏။
“သူ(မ)က ငါနဲ႔အတူစားဖို႔လာခဲ့မယ္တဲ့။”
က်န္းရွင္း အလြန္အံ့ဩသြားၿပီး စကၠန႔္အနည္းငယ္ၾကာမွသာ တုံ႔ျပန္နိုင္ေတာ့သည္။
“ေကာ၊ ေနပါဦး။ ေကာတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာေတြျဖစ္သြားၾကတာလဲ။”
ကုေျမာင္က ေက်နပ္မွုျပည့္ဝေနသည့္အသံျဖင့္
“ငါတို႔ အဆင္ေျပေနၾကၿပီကြ။”
“က်စ္”
က်န္းရွင္းက သက္ျပင္းခ်၏။
“ဒါဆိုရင္လည္း ဒီ single ေကာင္ႀကီးေရွ႕မွာ အဲ့ေလာက္ထိလာမခ်စ္ျပနဲ႔ေလ။”
“ခ်စ္ျပသည္”ဟူေသာစကားလုံးက ကုေျမာင္ကို ႏွလုံးခုန္ျမန္သြားေစ၏။ ရွက္ရွက္ႏွင့္ မ်က္ဝန္းနက္မ်ားကိုမ်က္ေတာင္ခတ္လိုက္ရင္း ကုေျမာင္က
“ဒါဆို မင္းသြားေတာ့ေလ။”
‘ဒီမွာမေနနဲ႔ေတာ့ သူ(မ)လာေတာ့မွာ။’
ထိုစကား၏ သြယ္ဝိုက္ေသာအဓိပၸာယ္ကို က်န္းရွင္း ခ်က္ခ်င္းနားလည္လိုက္သျဖင့္ စိတ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ကုေျမာင္ကိုၾကည့္ကာ ထြက္သြားလိုက္ေတာ့သည္။ သူထြက္သြားသည္ႏွင့္ ကုေျမာင္က အံဆြဲထဲမွေစာင္ကိုျပန္ထုတ္ကာ ေပါင္ေပၚသို႔ျပန္ျခဳံထားလိုက္သည္။ တစ္ခဏၾကာေသာ္ တံခါးအျပင္ဘက္တြင္အသံၾကားရသျဖင့္ ကုေျမာင္က ေစာင္ကိုလက္ျဖင့္ထိန္းကာ ခ်က္ခ်င္းမတ္တတ္ရပ္လိုက္သည္။ “click” ဟူေသာအသံျဖင့္ တံခါးပြင့္သြားၿပီးေနာက္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေပၚလာ၏။ ကုေျမာင္ကိုျမင္လိုက္သည့္အခါ သူ(မ)မ်က္လုံးမ်ားတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္မွုမ်ားျဖင့္ျပည့္ႏွက္သြားၿပီး အခန္းထဲသို႔ဝင္လာေလသည္။
“ရွင့္အႀကိဳက္ ဝက္နံရိုးခ်ိဳခ်ဥ္ယူလာေပးတယ္။ ကၽြန္မခ်က္တာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ အန္တီခ်က္တာ။ ဒီဟင္းက ခ်က္ရတာနည္းနည္းခက္ေတာ့ ဘယ္လိုခ်က္ရလဲဆိုတာ ကၽြန္မမသင္ရေသးဘူး။”
သူ(မ)အသံက ေပါ့ပါးသြက္လက္ေနသျဖင့္ ကုေျမာင္၏ခံစားခ်က္မ်ားလည္း ေကာင္းမြန္လာသည္။ ေဆာင္းရာသီတြင္ ႐ုံးခန္း၏အပူခ်ိန္မွာ ျမင့္ေနတတ္ၿပီး ကုေျမာင္က ေစာင္လည္းျခဳံထားေသာေၾကာင့္ နဖူးတြင္ေခၽြးျပန္လာ၏။ ခ်န္ခ်ဴ သူ႔အနားကပ္သြားၿပီး ေစာင္ကိုျမင္လိုက္သည့္အခါ မ်က္လုံးတြင္ ျပဳံးရိပ္မ်ားသန္းလာၿပီး
“တကယ္ႀကီး ႐ုံးအထိယူလာတာပဲ။”
ကုေျမာင္က ႏွုတ္ခမ္းကိုေစ့ကာ ဘာမွျပန္မေျပာေသာ္လည္း သူ႔မ်က္လုံးမ်ားကေတာ့ ဟုတ္မွန္ေၾကာင္းေျပာေနေလသည္။
‘ယူလာရမွာေပါ့။ မင္းကိုယ္တိုင္လုပ္ထားေပးတာပဲကို။’
“ရွင့္႐ုံးခန္းက အေတာ္ပူသလိုပဲေနာ္။ ေစာင္ကိုဖယ္လိုက္မလား။”
ခ်န္ခ်ဴက ထမင္းဗူးကိုစားပြဲေပၚတင္ၿပီး လွမ္းေမးလိုက္၏။ ကုေျမာင္က တစ္ခဏတုံ႔ဆိုင္းေနၿပီးေနာက္ မ်က္လုံးမ်ားအေရာင္မွိန္သြားခဲ့သည္။
“အင္း။”
သူ(မ)စကားကိုနားေထာင္၍ ေစာင္ျခဳံထားသည့္အေၾကာင္း သူ(မ)ကိုျပခ်င္ေသာ္လည္း သူ(မ)က ထိုအဓိပၸာယ္ကို သေဘာမေပါက္သြားခဲ့ေခ်။ ကုေျမာင္ အနည္းငယ္စိတ္ပ်က္မိသြားၿပီး ႏွုတ္ခမ္းကိုေစ့ကာ ေစာင္ကိုဖယ္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ခ်န္ခ်ဴ႕ကိုကူညီေပးလိုက္သည္။
႐ုံးခန္းထဲတြင္ အပူခ်ိန္ျမင့္ေန၏။ ခ်န္ခ်ဴေမာ့ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ သူ(မ)ေရွ႕မွအမ်ိဳးသားက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ အစာေပ်ာက္သြားသည့္ေခြးေလးကဲ့သို႔ျဖစ္ေနသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ ထိုအခါ သူ(မ)က အနည္းငယ္ေတြေဝသြားၿပီး
“ရွင္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။”
ကုေျမာင္ ျပန္မေျဖလိုက္ဘဲ ေခါင္းသာယမ္းလိုက္၏။
“အလုပ္မွာ အဆင္မေျပလို႔လား။”
ခ်န္ခ်ဴက ဝက္နံရိုးခ်ိဳခ်ဥ္ကို တူျဖင့္လွမ္းယူလိုက္ၿပီး သူ႔ကိုထည့္ေပးရင္းေျပာလိုက္သည္။
“စိတ္မညစ္ပါနဲ႔။ ဝက္နံရိုးေလး စားလိုက္ဦး။ ေနာက္တစ္ခါက်ရင္ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ခ်က္ေကၽြးနိုင္ေအာင္လို႔ ေလ့လာထားမယ္ေနာ္။”
ကုေျမာင္ သူ(မ)ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေန႔လယ္ခင္းေနေရာင္က အလြန္မစူးရွဘဲ ညင္သာစြာ ေႏြးေထြးေန၏။ သူ(မ)က ၾကည္လင္ေသာ မက္မြန္ပြင့္ပုံသဏၭာန္မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ သူ႔ကိုျပဳံးျပေနသည္။ ကုေျမာင္မွာေတာ့ အသိစိတ္မဲ့သြားၿပီး ပါးစပ္ကိုဖြင့္ကာ ဝက္နံရိုးကိုဝါးေနမိေလသည္။
“စားလို႔ေကာင္းလား။”
သူ(မ)ကေမးသည့္အခါ ကုေျမာင္ ပလုတ္ပေလာင္းျဖင့္ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ ထိုေန႔က ကုေျမာင္ တစ္ေန႔လုံးေပ်ာ္ေနမိ၏။ ညဘက္အိပ္ရာဝင္သည့္အခ်ိန္ထိတိုင္ သူ႔ႏွလုံးသားထဲတြင္ ထိုေပ်ာ္ရႊင္မွုက စြဲထင္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ေကာင္းကင္တြင္လည္း ၾကယ္မ်ားက ေပ်ာ္ရႊင္စြာလင္းလက္ေနၾက၏။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အတူတူအိပ္ၾကၿပီး ညလယ္ေရာက္သည့္အခါ ယခင္ညမ်ားနည္းတူ ခ်န္ခ်ဴက သူ႔ရင္ခြင္ထဲသို႔တိုးဝင္လာသည္။ ကုေျမာင္က မ်က္ႏွာတြင္သာ ေနရခက္သည့္အရိပ္အေယာင္ရွိေနေသာ္လည္း သူ႔လက္ေမာင္းမ်ားကိုမူ အဆင္သင့္အေနအထားျပင္ဆင္ကာ မိန္းကေလးကိုေစာင့္ေနခဲ့သည္။ ႏူးညံ့ေနသည့္သူ(မ)ခႏၶာကိုယ္က အနားကပ္လာသည့္အခါ သူ႔ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံးအရည္ေပ်ာ္သြား၏။ တစ္ခဏၾကာေသာ္ ကုေျမာင္ သူ(မ)ကိုဖက္ထားလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ယေန႔တြင္ သူ(မ)၏ကိုယ္သင္းနံ့က ထူးျခားေန၏။ ေဆာင္း၏ေအးစက္မွုႏွင့္အတူ သစ္သီးရနံ့တစ္ခုက ကုေျမာင္၏ႏွာေခါင္းထဲသို႔ဝင္ေရာက္လာၿပီး ႏွလုံးသားထဲသို႔ပ်ံ႕ႏွံ့သြားခဲ့သည္။ ထိုသစ္သီးအနံ့မွာ ခ်ိဳခ်ိဳခ်ဥ္ခ်ဥ္ႏွင့္ သူ႔အႀကိဳက္ သရက္သီးအနံ့ပင္။
တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ညတြင္ သူ႔ႏွလုံးခုန္သံက သိသာရွင္းလင္းေနသည္။ ခ်န္ခ်ဴကမူ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီျဖစ္ၿပီး သူ႔လည္ပင္းနားသို႔တိုးကပ္ကာ တစ္ခုခုကိုေရရြတ္ေနခဲ့သည္။ ကုေျမာင္ကလည္း အသက္ကိုျဖည္းျဖည္းရွူၿပီး နားေထာင္ၾကည့္လိုက္၏။ တိတ္ဆိတ္ေအးစက္ေသာညတြင္ ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္၌ ေလတိုက္သံတို႔ ျပင္းထန္ေနေသာ္လည္း မိန္းကေလး၏အသံက ႏူးညံ့ညင္သာေနသည္။
“ေျမာင္ေကာ။”
သူ(မ)က လြမ္းဆြတ္တမ္းတသည့္အသံမ်ိဳးျဖင့္ ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္လိုက္သည့္အခါ ကုေျမာင္၏ႏွလုံးခုန္သံတို႔ ရပ္တန႔္သြား၏။
‘သူ(မ)က ငါ့ကိုေခၚေနတာလား။’
သူ႔လက္မ်ားတုန္ယင္လာသည္။ ခ်န္ခ်ဴ၏ ေရရြတ္သံကိုမၾကားရေတာ့မည္စိုးသျဖင့္ အသက္ပင္မရွူရဲေတာ့ေခ်။ ေလေအးက ျပတင္းေပါက္ကိုတိုက္ခတ္ေနေသာေၾကာင့္ အသံျမည္ေန၏။ ခ်န္ခ်ဴ၏ကိုယ္သင္းနံ့ကလည္း သူ႔ႏွာေခါင္းထဲသို႔ ဆက္တိုက္တိုးဝင္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ခ်န္ခ်ဴက သူ႔နာမည္ကိုထပ္မေခၚေတာ့ဘဲ ၿငိမ္သက္သြားျပန္သည္။ ကုေျမာင္ အနည္းငယ္စိတ္ညစ္သြားၿပီး သူၾကားခဲ့သည့္အရာကို အိပ္မက္ျဖစ္ေနမလားဟုသံသယဝင္ေနမိသည္။ ခ်န္ခ်ဴက သူ႔ကို ယခင္ကကဲ့သို႔ ေအးစက္စက္မဆက္ဆံေတာ့ေသာ္လည္း ထို nickname ကိုၾကားလိုက္ရျခင္းမွာ ကုေျမာင္အတြက္ ထူးဆန္းေနသည္။ မိမိကိုယ္ကို ေတြေဝစိတ္မ်ားျဖင့္ ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္သည္ဟုသာ ကုေျမာင္ ေျဖသိမ့္လိုက္ေတာ့သည္။
ထိုညက အေတြးမ်ားေနရင္း သူ႔လည္ပင္းအနီးမွေႏြးေထြးသည့္အထိအေတြ႕ကို ကုေျမာင္႐ုတ္တရက္ခံစားလိုက္ရသည္။ မိန္းကေလးကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲတြင္ဖက္ထားဆဲအခ်ိန္တြင္ သူ႔ကိုယ္ထဲ လၽွပ္စီးေၾကာင္းေတြစီးဝင္လာသလိုခံစားခ်က္မ်ိဳးပင္။
‘သူ(မ) ငါ့ကိုနမ္းလိုက္တာလား။’
ကုေျမာင္ အံ့အားသင့္ကာ သူ(မ)ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ခ်န္ခ်ဴက အိပ္ေနဆဲျဖစ္ၿပီး တစ္ခါတစ္ရံတြင္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ေနကာ သူ(မ)၏ႏူးညံ့ေသာႏွုတ္ခမ္းက သူ႔လည္ပင္းႏွင့္ ထိမိေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကုေျမာင္၏ႏွလုံးသားထဲတြင္ လွိုင္းမ်ားထန္လာၿပီး လည္ပင္းမွအေရျပားမွာ မီးကဲ့သို႔ပူျပင္းလာေတာ့သည္။ ကံေကာင္းစြာျဖင့္ ထိုအပူဓာတ္က လ်င္ျမန္စြာပ်ံ႕ႏွံ့ကာ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးသို႔ ျဖန႔္က်က္သြားေလသည္။ ေလထုထဲတြင္ မိန္းကေလး၏ကိုယ္သင္းနံ့တို႔ ျပည့္ႏွက္ေန၏။ ကုေျမာင္ သူ(မ)ကိုငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ အသိစိတ္မ်ားကင္းမဲ့သြားၿပီး ႐ုတ္တရက္ သူ(မ)ကိုနမ္းခ်င္မိသြားေလသည္။ သိုသိုသိပ္သိပ္ႏွင့္ ခပ္ျမန္ျမန္အနမ္းမ်ိဳးပင္။ ကုေျမာင္၏ႏွလုံးသားမွာ ဒရမ္ကဲ့သို႔ျမည္ေနၿပီျဖစ္ၿပီး ထိုခံစားခ်က္ကို ထိန္းမထားနိုင္ေတာ့ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ ေခါင္းငုံ႔လိုက္ၿပီး မိန္းကေလး၏နဖူးကို ခပ္ဖြဖြနမ္းလိုက္ေလသည္။
ထိုအခိုက္အတန႔္တြင္ ႐ုတ္တရက္ အလြန္ေက်နပ္သကဲ့သို႔ခံစားလိုက္ရၿပီး သူ႔ပါးႏွင့္ နားရြက္မ်ား နီရဲလာေတာ့သည္။ ၎မွာ သူ႔အႀကိဳက္ဆုံးအနံ့ျဖစ္ၿပီး သူ(မ)ကလည္း သူအခ်စ္ရဆုံးေသာ မိန္းကေလးပင္။
‘ခိုးနမ္းလိုက္တာ သူ(မ)မသိသြားေလာက္ပါဘူး။’
*****
Aurora Novel Translation Team